Οι εικόνες της επιστράτευσης των Ουκρανών είναι σπαρακτικές. Είχαμε χρόνια να δούμε τόση αγριότητα στην ευρύτερη γειτονιά μας, ήταν πριν από το 2014, με την κρίση στην Κριμαία, και ακόμη πιο πριν, ο βομβαρδισμός της Σερβίας το 1999. Η φρίκη δεν αντέχεται όπως και να το κάνεις.
Το 2014 η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ αποφάσισαν να στηρίξουν μια ακροδεξιά ουκρανική κυβέρνηση, μια Ουκρανία γεμάτη παρακρατικές ομάδες κρούσης νεοναζί, που έκαψε ζωντανούς ανθρώπους στο Εργατικό Κέντρο της Οδησσού. Αρνήθηκε να αναγνωρίσει την απόφαση του δημοψηφίσματος της Κριμαίας για προσάρτηση στη Ρωσία και ξεκίνησε μια ψυχρή οκταετία, που οδήγησε στη χθεσινή ρωσική εισβολή.
Αντιθέτως, το 1999 συνέβη ένα τυπικά, αλλά όχι επί της ουσίας, αντίθετο: Το ΝΑΤΟ αποφάσισε να αναγνωρίσει το δικαίωμα του Κοσόβου να ανεξαρτητοποιηθεί και ξεκίνησε η πολεμική σύγκρουση. Οπότε, επί της ουσίας, συνέβη ακριβώς το ίδιο: Ανακατεύτηκε το ΝΑΤΟ. Και η Ευρώπη των κυρίαρχων. Όπου ανακατεύονται αυτοί οι δύο, μυρίζει ανθρώπινο κρέας.
Η Ευρωπαϊκή Αριστερά μίλησε, είπε ότι αρνείται τον πόλεμο, γιατί αυτή είναι η ουσία των πραγμάτων: Αν στο τέλος θες να δεις να αιματοκυλιέται ο λαός. Εξάλλου, εμείς δεν δεχόμαστε να παίξουμε στον ψυχροπολεμικό απόηχο που κάνει την κυβερνητική προπαγάνδα να βαυκαλίζεται ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήρε τηλέφωνο τον Πούτιν και σταμάτησε στο παρά πέντε μια σύρραξη πολλών νεκρών.
Είναι τραγικό κι αυτό, η επιμονή να πιστεύουμε πως η Ρωσία μοιάζει στο ελάχιστο με τη Σοβιετική Ένωση. Τίποτε δεν είναι για εμάς η κυβέρνηση του Πούτιν, μια συντηρητική κυβέρνηση με περιστολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι, που διεκδικεί μερίδιο της οικουμενικής πίτας των ισχυρών. Ούτε το ναζιστικό Βερολίνο πολέμησαν ούτε αταξική κοινωνία ονειρεύονται. Εμείς στην Αριστερά ξεπεράσαμε την ψυχροπολεμική φενάκη, ο υπόλοιπος κόσμος μοιάζει να δυσκολεύεται. Ή να μην θέλει. Στο διά ταύτα, έχουμε πρόβλημα σοβαρό.
Όταν η χώρα επέτρεψε στα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα να δημιουργήσουν βάσεις ώστε να περάσουν και να βομβαρδίσουν τη Σερβία, το αποτέλεσμα ήταν χιλιάδες πρόσφυγες πολέμου να περνούν νύχτα τα σύνορα με τα μωρά στην πλάτη. Κι όταν το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. αποφάσισαν να στηρίξουν την ουκρανική κυβέρνηση και το παρακράτος της, το αποτέλεσμα ήταν ναζιστικά εγκλήματα στον 21ο αιώνα. Αυτό είναι ο πόλεμος, η πλήρης αποτυχία των ειλικρινά αγνών προθέσεων - κι αν μη τι άλλο, οι αγνές προθέσεις δεν ήταν ποτέ στην ατζέντα του ΝΑΤΟ. Ο πόλεμος είναι το ανθρώπινο κρέας των αθώων και αθώοι είναι οι Ουκρανοί, είναι οι Ρώσοι, είναι και οι κάτοικοι της Κριμαίας. Έχουνε μπλέξει κι αυτοί, όπως έχουμε μπλέξει όλοι μας, με καθάρματα.
