Η πρόσκληση:

 

Τόσα χρόνια φεμινιστικά κινήματα. Από τις Σουφραζέτες τότε, μέχρι τις αδερφές μας με τα πράσινα φουλάρια στην Κολομβία τώρα, οι γυναίκες και οι θηλυκότητες του κόσμου αγωνίζονται ασταμάτητα στο πέρας των αιώνων για να πετύχουν τα αυτονόητα, από την αυτοδιάθεση του σώματός τους μέχρι το τέλος της πατριαρχίας και την ισότητα μεταξύ των φύλων.

 

Και ενώ οι νίκες των κινημάτων αυξάνουν και πληθαίνουν, ερχόμαστε αντιμέτωποι/ες/α με τη νοσηρή πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας εν έτη 2022 να πρέπει να ξανακατακτήσουμε τα αυτονόητα. Το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή και ότι καμιά
δεν είναι κτήμα κανενός άντρα αλλά ανήκουμε σε μας.

 

Ζούμε μέρες που ολοένα και περισσότερα στόματα φωνάζουν "αδερφή μου εγώ σε πιστεύω". Ολοένα και περισσότερα θύματα βρίσκουν το θάρρος να καταγγείλουν τον εφιάλτη που έζησαν. Ολοένα και περισσότερα σημαδεμένα κορμιά γυναικών είναι εκεί για να πουν ότι "δεν είναι καμία μονή" μπροστά στην φρίκη και την πατριαρχία. Και όλες μαζί κάθε μέρα θρηνούμε ακόμη μία. Κάθε μήνα του περασμένου έτους η λίστα με τις δολοφονημένες αδερφές μας μεγάλωνε, και δυστυχώς, συνεχίζει.

 

Κι όμως, το φεμινιστικό κίνημα γίνεται μια αγκαλιά για όλα εκείνα τα κορίτσια που κακοποιήθηκαν, που βιάστηκαν, που μίλησαν ή που ακόμη δεν μπορούν να το πουν ούτε στον εαυτό τους. Γίνεται μια αγκαλιά για όλα εκείνα τα κορίτσια που γυρνάνε σπίτι κρατώντας τα κλειδιά δυνατά μέσα στη γροθιά τους. Γίνεται μια αγκαλιά για όλα εκείνα τα κορίτσια που κατηγορήθηκαν από τους θύτες για το τι φορούσαν και για το τι γύρευαν εκεί. Που κατασπαράχθηκαν από τα κυρίαρχα ΜΜΕ για την συμπεριφορά και τις επιλογές τους.

 

Το φεμινιστικό κίνημα είναι ξανά ζωντανό, απαιτεί δικαιοσύνη και δείχνει αλληλεγγύη σε όλα εκείνα τα κορίτσια. Σε κάθε θηλυκότητα που φοβάται να περπατήσει μόνη και να πιει λίγο παραπάνω. Οι φωνές μας δυναμώνουν. Έχουμε μια αγκαλιά για κάθε θύμα και μια καταγγελία για κάθε θύτη. Καμιά δεν είναι μόνη, γιατί είμαστε πολλές και θα είμαστε μαζί μέχρι να κατακτήσουμε τα αυτονόητα!