Ο Άγγελος Τσέκερης απάντησε χθες στο κείμενό μου με τίτλο «Για την ΑΥΓΗ με συναίσθημα και λογική» που δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο News 247. Τον ευχαριστώ για την απάντηση για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί στην Αριστερά είναι καλό να μάθουμε να συζητάμε στην ώρα τους τα προβλήματα και νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε πως η ώρα αυτή έχει προ πολλού παρέλθει για την ΑΥΓΗ. Δεύτερον, γιατί η απάντησή του είναι επί της ουσίας, χωρίς δίκη προθέσεων. Ουδείς -εν πάση περιπτώσει όχι εγώ- μηχανεύεται ή απολαμβάνει μια πιθανή αναστολή της έντυπης καθημερινής ΑΥΓΗΣ με την οποία τόσα μας συνδέουν. Τα προβλήματα βιωσιμότητας της εφημερίδας -τα οποία περιέγραψε ο Άγγελος στην επιστολή παραίτησής του από τη διεύθυνση της ΑΥΓΗΣ- δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να τα αμφισβητήσει. Και μακάρι να μπορούσαν αυτά τα προβλήματα να αρθούν με μια έκρηξη βολονταρισμού που δεν αμφιβάλλω ότι θα υπάρξει σε πρώτη φάση.
Υπάρχει όμως και η δεύτερη φάση και η αμείλικτη πραγματικότητα για τον έντυπο και δη τον κομματικό Τύπο. Το σκληρό, αλλά υπαρκτό εδώ και καιρό ερώτημα για τον Άγγελο και τους καλοπροαίρετους υποστηρικτές της προσπάθειας επιβίωσης του καθημερινού έντυπου φύλλου είναι το εξής: «Πιστεύετε ότι είναι βιώσιμο το φύλλο χωρίς να απορροφά ένα μεγάλο μέρος της κρατικής επιχορήγησης προς το κόμμα; Χρήματα δηλαδή απολύτως απαραίτητα όχι μόνο για τις επικείμενες εκλογές, αλλά και για τον εκσυγχρονισμό της επικοινωνιακής πολιτικής του κόμματος και των μέσων που επηρεάζει;». Αν μπορεί να απαντηθεί στην πράξη θετικά αυτό το ερώτημα, θα είμαι ο πρώτος που θα αναγνωρίσει το λάθος του. Δεν το πιστεύω και αισθάνθηκα την υποχρέωση να το πω έγκαιρα.
Δεν θα επαναλάβω την επιχειρηματολογία μου. Η ζωή θα δείξει. Ένα μόνο σημείο. Γράφει ο Άγγελος: «Κανένας δεν θέλει την ΑΥΓΗ το στεγνό κομματικό φερέφωνο που βλέπει ο Ν. Μπίστης». Ουδέποτε είδα την ΑΥΓΗ έτσι. Και όταν ήταν η εφημερίδα του ΚΚΕ Εσωτερικού η ΑΥΓΗ δεν ήταν Ριζοσπάστης. Η ανανεωτική Αριστερά είχε άλλη κουλτούρα και αυτή πάντα αποτυπωνόταν και διαπερνούσε την ΑΥΓΗ. Γι' αυτό είχε πάντα τον σεβασμό φίλων και αντιπάλων. Αλλά ο σεβασμός ουδέποτε εξασφάλισε βιώσιμη κυκλοφορία. Ούτε όταν ο πολιτικός φορέας εκτοξεύτηκε εκλογικά. Ακολούθησε την πορεία που είχε πανευρωπαϊκά ο κομματικός Τύπος. Ακόμα και ο καλύτερος, όπως η ΑΥΓΗ.
