Η συζήτηση στρεφόταν γύρω από τις αιτίες της μεγάλης θνησιμότητας στην Ελλάδα, με έμφαση στη σχετικά άγνωστη, ακόμη τότε, υπόθεση των διασωληνώσεων εκτός ΜΕΘ.

Ήταν η περίοδος που ο Αλέξης Τσίπρας μονότονα ζητούσε την άμεση ενίσχυση του ΕΣΥ και τον εξοπλισμό και τη στελέχωση επιπλέον ΜΕΘ, σε μια προσπάθεια να περιοριστούν οι αδικοχαμένοι που δεν έβρισκαν κρεβάτι και κατέληγαν χωρίς την αναγκαία ειδική ιατρική και νοσηλευτική φροντίδα.

Την ίδια εποχή, ο υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος προσπαθούσε να παραπλανήσει την κοινή γνώμη, ισχυριζόμενος ότι η αύξηση των ΜΕΘ θα οδηγούσε σε… ΕΣΥ πολυτελείας.

Από τη μεριά του ο πρωθυπουργός, στο ίδιο μήκος κύματος της παραπλάνησης, υποστήριζε στη Βουλή ότι δεν έχει υπόψη του καμία μελέτη που να αποδεικνύει τη μεγάλη θνητότητα των διασωληνωμένων εκτός ΜΕΘ. Μέχρι που εμφανίστηκε η… χαμένη από τον Μάιο μελέτη Τσιόδρα για να τον διαψεύσει περίτρανα.

Προσπαθώντας να εξηγήσουμε λοιπόν το ανεξήγητο για τη δική μας λογική φαινόμενο, πως γίνεται και υπουργοί και πρωθυπουργός, τόσο επίμονα να αρνούνται να ενισχύσουν το ΕΣΥ εν μέσω πανδημίας, τη στιγμή που έδιναν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε επιχειρηματίες ΜΜΕ και σε δημοσιογράφους για να διακινούν την κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά και σε ημέτερους επιχειρηματίες και σε εργολάβους, αποδίδοντας την ανάλγητη κυβερνητική πολιτική σε νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες, φτάναμε πάντοτε στο ίδιο σημείο.

Καλή η ιδεολογική αγκύλωση και οι πολιτικές σκοπιμότητες, κατανοητό το ότι υπηρετούν οικονομικά συμφέροντα, αλλά το βράδυ πως κοιμούνται; Με τι συνείδηση πέφτουν στο κρεβάτι όταν εν γνώσει τους, για να υπηρετήσουν την ιδεοληψία τους, δεν έχουν κάνουν εκείνο που έπρεπε για να σωθούν τόσοι άνθρωποι που χάνονται άδικα.

Ήταν τότε που μια καλή μας φίλη, την οποία εκτιμώ ιδιαίτερα για τη σοβαρότητα της σκέψης, την ευστοχία της διάγνωσης και τη λιτότητα της έκφρασης, κάθε φορά που η συζήτηση έφτανε σε αυτό το σημείο, επαναλάμβανε το ίδιο μοτίβο:

«Δεν τους νοιάζει! Μια χαρά κοιμούνται και μια χαρά ξυπνούν. Δεν είναι σαν κι εμάς αυτοί».

Τα ίδια όμως συνέβησαν και το καλοκαίρι, με τις μεγάλες πυρκαγιές. Και πάλι, συζητώντας για τις τεράστιες καταστροφές στα δάση της Ελλάδας και συγκρίνοντας τις καμένες εκτάσεις με τις αντίστοιχες στα δάση γειτονικών μας μεσογειακών χωρών, όπως της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Τουρκίας και της Κύπρου, οι οποίες κάτω από τις ίδιες ακριβώς καιρικές συνθήκες κατάφεραν και είχαν απείρως λιγότερα καμένα στρέμματα, έφτανε η συζήτηση στο ίδιο σημείο.

Που ήταν οι ευθύνες της κυβέρνησης για το πόσο απροετοίμαστο και ανοργάνωτο πιάστηκε το λεγόμενο επιτελικό κράτος, όταν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει μια συνηθισμένη και αναμενόμενη, στο πλαίσιο της κλιματικής κρίσης, φυσική καταστροφή.

Και πως η κυβέρνηση, για να γλυτώσει 17 εκατομμύρια ευρώ που ζητούσαν οι δασικές υπηρεσίες, δεν οργάνωσε την αντιπυρική προστασία, ενώ είχε δώσει πολλαπλάσια εκατομμύρια σε ημέτερους και σε ολιγάρχες. Κι ακόμη, γιατί δεν διορίστηκαν οι 5.000 πυροσβέστες που η διαδικασία πρόσληψής τους είχε ολοκληρωθεί, τη στιγμή που προσλάμβαναν χιλιάδες αστυνομικούς, αφήνοντας έτσι τα δάση να καίγονται επί ημέρες.

Κι εκεί, φτάναμε πάντα στο ερώτημα, πως μπορούν να βλέπουν την πατρίδα τους να καίγεται κι αυτοί να παρακολουθούν σαν το Νέρωνα, απροετοίμαστοι, ανοργάνωτοι και άπραγοι, καμαρώνοντας σαν τα γύφτικα σκεπάρνια που μετρούσαν… στάχτες.

Η ίδια φίλη τότε μας υπενθύμισε:

«Δεν τους νοιάζει! Πάρτε το χαμπάρι. Δεν τους καίγεται καρφί».

Τα ίδια και με τον άθλιο εργασιακό νόμο που ψήφισαν κατόπιν εντολής των εργοδοτών και του ΣΕΒ, καταργώντας το οκτάωρο και τις υπερωρίες και ακυρώνοντας τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Στη συζήτηση για το πως μπορούν και αφήνουν εκατομμύρια φτωχούς και αδύναμους εργαζόμενους αβοήθητους στο έλεος του κάθε αυθαίρετου αφεντικού, η ίδια φίλη επέμενε:

«Δεν τους νοιάζει. Δεν έχουν δουλέψει ποτέ αυτοί. Δεν είναι σαν κι εμάς»

Η ίδια περίπου συζήτηση επαναλήφθηκε και με την τραγική διαχείριση στα έργα του Μετρό της Θεσσαλονίκης. Όπου καθυστερούν και μεταθέτουν στο διηνεκές την ολοκλήρωση του έργου που, αν δεν είχαν αλλάξει τον σχεδιασμό του, θα ήταν έτοιμο στο τέλος του 2020. Κι όπου εκτοξεύουν στα ύψη τις αποζημιώσεις που δίνουν στους εργολάβους, ως αποτέλεσμα των καθυστερήσεων που οι ίδιοι προκάλεσαν, αλλάζοντας το σχεδιασμό.

Ο οποίος άλλαξε για να τους επιτραπεί να καταστρέψουν τα αρχαία της Βενιζέλου.

Κι όταν η συζήτηση φτάνει στο δια ταύτα, πως είναι δυνατόν δηλαδή οι πάλαι ποτέ ευπατρίδες της Δεξιάς, κάποτε άνθρωποι του πολιτισμού, να φέρονται έτσι σε ένα μοναδικό μνημείο, εκτιθέμενοι τόσο απροκάλυπτα στη διεθνή επιστημονική κοινότητα αλλά και στους ψηφοφόρους τους, αποκαλύπτοντας με κυνισμό αφενός τις πολιτικές σκοπιμότητες που υπηρετούν, προκειμένου να ισοπεδώσουν το έργο των πολιτικών τους αντιπάλων και αφετέρου τα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούν, ζημιώνοντας το δημόσιο, η ίδια φίλη επανέρχονταν στο ίδιο ακριβώς μοτίβο:

«Δεν τους νοιάζει! Δεν έχουν ευαισθησίες αυτοί. Είναι ανάλγητοι και κυνικοί. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μοιράζουν εκατομμύρια στους ημέτερους»

Για να φτάσουμε στο σήμερα. Με τα σχολεία και τα πανεπιστήμια να ανοίγουν και να λειτουργούν με δια ζώσης διδασκαλία, σε αίθουσες όπου συνωστίζονται δεκάδες μαθητές και εκατοντάδες φοιτητές. Κι αυτά να συμβαίνουν την ώρα που καθημερινά διαγιγνώσκονται δεκάδες χιλιάδες νέα κρούσματα της πανδημίας, αλλά και την ώρα που θρηνούμε εκατόμβες νεκρών.

Κι αυτοί, λες και έρχονται από άλλον πλανήτη, να περιαυτολογούν αυτάρεσκα, έχοντας ανακαλύψει ξαφνικά την αξία της επιδημιολογικής επιτήρησης, με αφορμή το άνοιγμα των σχολείων. Λες και δεν μπορούσαν τόσον καιρό να κάνουν συχνά τεστ στον πληθυσμό, όπως τους συμβούλευαν οι διεθνείς οργανισμοί και επέμεναν οι επιστήμονες, για να περιορίσουν τη μεγάλη διάδοση της νόσου και να σώσουν χιλιάδες ζωές.

Κι ακόμη, λες και δεν μπορούσαν να κάνουν τεστ και να ανιχνεύουν τα κρούσματα κρατώντας τα σχολεία και τα πανεπιστήμια κλειστά, για να προστατεύσουν τη δημόσια υγεία και τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων που και πάλι θα πάνε άδικα χαμένοι.
Αφού με τη μεγάλη διασπορά που θα συμβεί μέσω των εκατομμυρίων μαθητών, φοιτητών, δασκάλων, καθηγητών, αλλά και μελών των οικογενειών τους που θα προσβληθούν, ο ιός θα φτάσει τελικά και σε ευάλωτα άτομα, τα οποία θα χρειαστούν νοσηλεία. Πιέζοντας και πάλι το ΕΣΥ και οδηγώντας σε θανάτους που αλλιώς θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

Κι ακόμη, να διαδίδουν με κυνισμό ψευδείς και παρακινδυνευμένες ειδήσεις που προκαλούν επικίνδυνη χαλάρωση, όπως ότι η πανδημία τελειώνει, τη στιγμή που οι επιστήμονες επιμένουν ότι ο ιός ήρθε για να μείνει καιρό.
Και να υποστηρίζουν επιπλέον ότι όλα καλά, γιατί η Όμικρον έχει ήπια νόσηση. Αποκρύπτοντας έτσι τη μεγάλη αλήθεια για τη Δέλτα που εξακολουθεί να αντέχει με χιλιάδες κρούσματα καθημερινά, με τις γνωστές παρενέργειες που χρήζουν νοσηλεία και διασωλήνωση σε ΜΕΘ.

Κι εκεί που η συζήτηση έρχεται στο πως μπορούν να κοιμούνται τη νύχτα, γνωρίζοντας ότι οι επιλογές τους προκαλούν τέτοιο κακό και τόση καταστροφή, η φίλη μας επαναφέρει.

«Δεν τους νοιάζει! Δεν τους νοιάζει ο απλός κόσμος. Δεν είναι σαν κι εμάς αυτοί».

Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Δεν τους νοιάζει το ένα δεν τους νοιάζει το άλλο, εμάς που μας νοιάζει, γιατί τους ανεχόμαστε;

Σε λίγο πάντως καιρό, που όπως φαίνεται οι «δεν τους νοιάζει» θα κάνουν εκλογές, που είναι βέβαιο ότι τους νοιάζουν για να μπορέσουν να συνεχίσουν το… πάρτι, θα διαπιστώσουν με μεγάλη έκπληξη το πόσο κι εμάς δεν θα μας νοιάζει καθόλου να φύγουν όσο πιο γρήγορα γίνεται…