Γράφει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Στο τραγούδι «Τα παξιμάδια» υποτίθεται πως χλευάζω τον θάνατο. Και λέω υποτίθεται γιατί, ενώ στην αρχή καμάρωνα για την αγέρωχη χλεύη μου, μετά από ώριμη σκέψη κατέληξα στη διαπίστωση ότι χλευάζουμε ότι φοβόμαστε. Έβαλα την ουρά στα σκέλια.Το τελειωτικό χτύπημα για μένα ήταν όταν η υπέργηρη γιαγιά μου-από την πλευρά του πατέρα μου- η πανέξυπνη και με πηγαίο χιούμορ Τασιά, απάντησε ως εξής στην ερώτησή μου «αν φοβάται το θάνατο»:

«Που ‘ν’ τος;».Ήταν 104 χρονών όταν τη ρώτησα. 

Αυτή την καθαρή και περιπαιχτική ματιά στο πιο ανοίκειο γεγονός του βίου μας, τη συναντάμε συχνά στην ύπαιθρο χώρα. Προσπάθησα να το περιγράψω στο τραγούδι «Οι γριές»:

«Αλλιώς τα περιμέναμε κι αλλιώς μας ήρθαν

λεν αναστενάζοντας στον τόπο μου οι γριές.

Σέρνουν βαρύ σταυρό και, όταν αποθάνουν,

τον κόβουν ξύλα οι γείτονες κι ανάβουνε φωτιές».

Ένα εξαιρετικό δείγμα αυτής της λοξής ματιάς της υπαίθρου, είναι η Κοζανίτικη έκφραση «Καμάρωσιν τ’ς μασκαρέτες», για κάποιον που πέθανε. Ο νεκρός στο φέρετρο είναι σα να καμαρώνει τα λουστρινέ-συνήθως- παπούτσια(μασκαρέτες), που του φοράνε για την τελετή.

Μεγάλοι κασμιρτζήδες οι Κοζανίτες!

Θα τελειώσω με ένα παράδειγμα χρήσης αυτής της έκφρασης:

«Το καθεστώς-κυβέρνηση, μέσα μαζικής εξημέρωσης, παρακράτος- που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό είναι ότι πιο απεχθές και γελοίο μου επιφύλαξε η ζωή μέχρι τώρα. Εύχομαι και ελπίζω να το δω να καταρρέει πριν καμαρώσω τ’ς μασκαρέτες».