φωτ. Eurokinissi
Ερώτηση: Από πότε ένας 42χρονος μεσήλικας, πρώην γραμματέας κόμματος και δύο φορές ευρωβουλευτής είναι «νέος» στην πολιτική; Απάντηση: Από τότε που όσοι/ες τον «κυοφόρησαν» ως «νεογέννητο», αγωνιούν πότε θα πει την πρώτη του λέξη. Γιατί ο Νίκος Ανδρουλάκης αυτό το... αξιοθαύμαστο κατάφερε στα είκοσι και βάλε χρόνια που διαπρέπει στον «κομματικό σωλήνα». Να έχει κρατήσει τόσο ερμητικά κλειστό το στόμα του που δεν έχει δημιουργήσει ποτέ το παραμικρό πολιτικό ενδιαφέρον πέραν των κομματικών τειχών.
Κι αυτό φαίνεται πως ήταν το μεγάλο του προσόν απέναντι σε αντιπάλους με πολιτική ιστορία, αλλά τόσο φθαρμένους που κανέναν δεν συγκινούσαν πια. Κακά τα ψέματα. Καβάλα στην α-πολιτική ανήλθε ο Ανδρουλάκης και σε αυτές τις περιπτώσεις τον πρώτο λόγο θα έχουν αυτοί που από το μιντιακό ή επιχειρηματικό παρασκήνιο ξέρουν να κινούν και να κατευθύνουν τέτοιου είδους πολιτικά πρόσωπα. Για την Ανανεωτική και Ριζοσπαστική Αριστερά που -σωστά- από την άποψη του Σοσιαλισμού το ΚΙΝ.ΑΛΛ./ΠΑΣΟΚ την αφήνει «παγερά αδιάφορη», ο Ανδρουλάκης προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία.
Να επεξεργαστεί ακόμη πιο έντονα τη σύγχρονη αριστερή ριζοσπαστική της ταυτότητα και ένα κυβερνητικό πρόγραμμα πέρα και έξω από τις σοσιαλφιλελεύθερες συνταγές, τα μνημονιακά «βαρίδια» και τις επικίνδυνες μεταλλάξεις προς το «Κέντρο». Να διακηρύξει ότι πρώτος στόχος της είναι η απομάκρυνση της Δεξιάς από την εξουσία. Να αγωνιστεί επαναφέροντας στις κάλπες της τον αριστερό και προοδευτικό κόσμο που απογοήτευσε και τη νεολαία, ώστε να αναδειχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα και με διαφορά. Να έχει συνεχώς το χέρι απλωμένο για συνεργασίες, με βάση πρόγραμμα και αρχές, αξιοποιώντας την απλή αναλογική.
Υπό αυτές τις τέσσερις προϋποθέσεις ο Ανδρουλάκης θα πρέπει να αντιμετωπιστεί πρώτα και κύρια ως αυτό που δηλώνουν ότι είναι όσοι εμπνεύστηκαν την υποψηφιότητά του. Ως αντίπαλος και ως ένας ακόμη καταδικασμένος να αποτύχει αντι-Τσίπρας και αντι-ΣΥΡΙΖΑ πολιτικός. Ειδικά, όταν ο ίδιος μοιάζει να το αποδέχεται και να ακκίζεται τόσο πολύ με αυτή του την (ετεροκαθορισμένη) ιδιότητα. Αν δεν είναι έτσι, στο χέρι του είναι να το διαψεύσει, ανοίγοντας από τη δική του σκοπιά μέτωπα στις δεξιές νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Αυτά τα σκληρά και δυσάρεστα σε πρώτη φάση και μετά... βλέπουμε.
Το δήθεν προσόν του αντι-Τσίπρα γρήγορα θα καταπέσει γιατί δεν αντέχει σε καμία άλλη σύγκριση πέραν των περιστασιακών οχτάστηλων των εντύπων των ολιγαρχών και των «πειραγμένων» δημοσκοπήσεων, όπως αυτές που προεξοφλούσαν τον... θρίαμβο του Α. Λοβέρδου. Μετά από αυτή την εξέλιξη-διάψευση είναι βέβαιο ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης ως κλασικός κομματικός γραφειοκράτης-τακτικιστής θα θελήσει να «μυριστεί» πού κατευθύνονται τα πράγματα και να τοποθετηθεί αναλόγως.
Και ή θα επιλέξει να χρησιμοποιήσει το όποιο ποσοστό του για να ανακόψει εξελίξεις προς αριστερή-προοδευτική κατεύθυνση καθιστώντας το κόμμα του (παλιά τους τέχνη...) βαστάζο ή κυβερνητικό εταίρο της Ν.Δ. ή ως «υπερήφανος Σοσιαλδημοκράτης», όπως δηλώνει, αλλά και πρακτικός άνθρωπος θα διαπραγματευτεί μερικά υπουργεία και συμμετοχή στην κυβέρνηση... Τσίπρα. Ως καλός φίλος του Τσίπρα τότε και όχι ως ο υιοθετημένος από τη διαπλοκή αντι-Τσίπρας τής σήμερον.
Ο ίδιος μάλιστα και στις δύο περιπτώσεις θα μπορεί να υπερασπίζεται την «αυτόνομη πορεία» του και να συνεχίσει να ιδρώνει τη φανέλα του στο Ευρωκοινοβούλιο, επιδιώκοντας μια τρίτη θητεία. Αφού, κατά παράδοξο τρόπο, ούτε τώρα που εκλέχτηκε πρόεδρος σκοπεύει να εγκαταλείψει τον τόσο ελκυστικό από κάθε άποψη θώκο της Ευρωβουλής.
Αρχηγός Βρυξελλών, όχι Αθηνών. Περίεργη, πλην όμως πρωτότυπη εξέλιξη. Διεθνισμός, ευρωπαϊσμός, κοσμοπολιτισμός με ολίγη από κομφορμισμό στην πράξη. Νοt bad!
Αλλά με διαρκώς παρούσες τις φυγόκεντρες τάσεις ενός ασπόνδυλου πολιτικά και ιδεολογικά κόμματος που συνεχίζει να μοιάζει με ξεθυμασμένη «αναμνηστική δόση» του παλιού κραταιού ΠΑΣΟΚ, όποιες κι αν είναι οι επιλογές του νεοεκλεγμένου αρχηγού του.
