Το νέο βιβλίο του Φρεντερίκ Α. Φαζαρντί «Βελούδινο Γάντι» κυκλοφορεί στις 6 Δεκεμβρίου από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων.

Μετά τα, πολύ επιτυχημένα και στην Ελλάδα, Φονιάδες Μπάτσων, Η θεωρία του 1%, Με κομμένη την ανάσα και Ένας βρεγμένος καραγκιόζης, ο ιδιόμορφος και αριστερών αντιλήψεων επιθεωρητής Παντοβάνι σε μια περιπέτεια όπου όσο κι αν κοιτάξει μακριά στο παρελθόν, δεν θα δει ιστορία πιο παράλογη, πιο διεστραμμένη και πιο τερατώδη από τούτη δω…

Σήμερα δημοσιεύουμε δύο αποσπάσματα από το Βελούδινο γάντι:

1/

Ως προς το παρουσιαστικό του, ο αστυνομικός διευθυντής Ντενκάν μπορούσε να σε κάνει να πιστέψεις ότι αν δεν ανήκε στο γένος των κουναβιών, τουλάχιστον συγγένευε.

Προχώρησε με ύφος φαρμακερό:
«Εδώ είναι η περιοχή μου, Παντοβάνι».
Το έπαιξα αθώος:
«Α, γεια σου, Μαλφασόν! Είπες κάτι;»
Χαμήλωσε τη φωνή:
«Σου έχω ζητήσει να μη με λες έτσι μπροστά στους άντρες μου. Μήπως πρέπει να κάνω αναφορά σχετικά μ’ αυτό το επεισόδιο; Τι λες;»
Συνόδευσε την απειλή του μ’ ένα αχνό χαμόγελο αλλά δεν έπιασε. Όλοι αυτοί οι φιλόδοξοι τύποι είχαν πολλά να χάσουν βάζοντάς τα μαζί μου, αφού εγώ ήμουν άουτ στο ζήτημα των προαγωγών. Λόγω αρχαιότητας ίσως, κι αυτό αμφίβολο!
Παρατήρησα το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής στο πέτο του και το έδειξα:
«Ω! Έχεις πάλι έναν κόκκινο λεκέ, εδώ! Γαμώτο, σε κυνηγάει παντού, απ’ ό,τι φαίνεται!»
«Ποιος;» ρώτησε με καχυποψία.
«Μα, το περιστέρι που έχει αιμορροΐδες και επιμένει να σε κουτσουλάει! Είναι αλήθεια ότι τα περιστέρια είναι συναισθηματικά, δένονται… Σε διάλεξε ανάμεσα σε όλο τον κόσμο ως αμφίβια χέστρα. Συγκινητικό! Να σου πω κάτι, Ντενκάν; Ν’ αποφεύγεις να βάζεις πιπεριά και λευκό κρασί στα σπόρια του, έτσι για να ανακουφιστούν λιγάκι οι σφιγκτήρες!»
Φάνηκε καταπτοημένος. Ευκαιρία για μένα να μπήξω ακόμα μια πίκα σ’ αυτό το παλιάλογο:
«Α, ξέχασα: έλυσα την υπόθεση των επιθέσεων με μπουλντόζα στις τράπεζες. Αυτό θα είναι το πνεύμα της αναφοράς μου αύριο το πρωί…»
Διαμαρτυρήθηκε χλιαρά:
«Με το συμπάθιο, Παντοβάνι… Εγώ έφτασα εδώ με ενισχύσεις».
«Και βρήκες εφτά ληστές με τα χέρια ψηλά, το ένα τέταρτο της λείας στα χέρια μας και την κατάσταση υπό πλήρη έλεγχο».
Θυμήθηκα ότι, μετά την τρίτη επίθεση σε τράπεζα με μπουλντόζα, ο Ντενκάν είχε εξαπολύσει μια επιχείρηση επίβλεψης και πρόληψης. Μου ήρθε στον νου ο κωδικός της επιχείρησης:
«Όλ’ αυτά τα χαλάσματα… Εσύ είχες την ιδέα της επιχείρησης “Διατήρηση”;»
Συγκέντρωσε όση αξιοπρέπεια του απέμενε:
«Ξέρω ότι με μισείς, Παντοβάνι! Αν δεν είχες κάνει μαλακίες με τις αριστερίστικες ιδέες σου, δεν θα σε είχα φτάσει ποτέ. Αυτό στριφογυρίζει στο μυαλό μου εδώ και καιρό».
Άναψα ένα Κάμελ. Ο βραδινός αέρας μεγάλωσε τη φλόγα του Ζίπο μου. Το βρήκα όμορφο.
«Στριφογυρίζει στο μυαλό σου;»
«Ναι!» απάντησε πικρόχολα, έτοιμος για καβγά.
Η ατμόσφαιρα βάραινε.
Κατάπια ένα χαμόγελο:
«Είσαι πράγματι απ’ τους τύπους που στριφογυρίζουν ζωύφια στο μυαλό τους. Και τι στριφογυρίζει μέσα σ’ αυτό το χοντρό κεφάλι μπάτσου; Τρεις αρουραίοι; Μερικά ποντικάκια; Κανένα τζιτζίκι; Ο φιλαράκος μας ο Μίκι; Για πες μας, ρε φίλε, συμβουλεύτηκες κανέναν χειρουργό εγκεφάλου;»
«Γιατί με μισείς, Παντοβάνι; Δεν σου έχω κάνει τίποτα…»
Ένα κύμα οργής με κατέκλυσε. Τον σήκωσα από το έδαφος αδράχνοντάς τον από τον γιακά του σακακιού του:
«Όχι, δεν μου έχεις κάνει τίποτα. Άφησες τον Ογκίστ Ενκέλ να τη βγάλει καθαρή παρά την ενοχή του στο σκάνδαλο διαρροής χρηματιστηριακών πληροφοριών. Δολοφόνησες, όντας δήθεν σε νόμιμη άμυνα, τον Σκωτσέζο που γνώριζε πολλά σχετικά με τη στημένη έρευνα της επίλεκτης μονάδας της χωροφυλακής. Εξαφάνισες τα αποδεικτικά στοιχεία στην υπόθεση Φον Χοπ, αυτού του μικρού καθάρματος που διακινούσε ναρκωτικά, αλλά, σε αντίθεση με τους φτωχούς μικροτοξικομανείς των προαστίων, ο πατέρας του ήταν δισεκατομμυριούχος. Βρήκες γιάφκα για τους πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών που εμπλέκονταν στην υπόθεση Φαλκ. Είσαι ένας μπάτσος διεφθαρμένος και φιλόδοξος, πρόθυμος να υπηρετήσεις οποιαδήποτε κυβέρνηση με οποιοδήποτε μέσο, που αδιαφορεί απολύτως για την προστασία του απλού πολίτη, όπως και για τη δημόσια ηθική. Θα σου πω γιατί σε σιχαίνομαι, Ντενκάν: δεν θα σταματήσεις ποτέ το αυτοκίνητό σου επειδή μια μικρή προλετάρια βιάζεται από αλήτες, ή επειδή ένας μετανάστης ξυλοκοπείται από γαμημένους ρατσιστές».

2/

Ήταν ένα κρύο πρωινό. Οι υαλοκαθαριστήρες, επιδεικνύοντας έναν δυναμισμό απελπιστικό για κάθε κουρασμένο άτομο, έδιωχναν το νερό προς τ’ άλλα αυτοκίνητα: η ζωή είναι μια διαρκής ανταλλαγή.
Τα πράγματα, οι εικόνες, τα λόγια έφταναν στο μυαλό μου με καθυστέρηση.
Παρατήρησα τον Πριμρόζ:
«Για πες μας λοιπόν, γιατί αχρηστεύεις συστηματικά τα Ρενό;»
Μου έριξε ένα γρήγορο βλέμμα:
«Η Ρενό ήταν το προπύργιο του προελαύνοντος προλεταριάτου, αρχηγέ. Οι κυβερνήσεις την ξεπούλησαν στο κεφάλαιο! Επιπλέον, η Ρενό είναι ο επίσημος συνεργάτης της Ντισνεϊλάντ, του προπύργιου της ηλιθιότητας. Ε, παραπάει!»
Απίθανε γερο-Πριμρόζ! Τον είχαν σημαδέψει κι αυτόν τα κόκκινα χρόνια, εκείνα που αφήνουν μια πληγή στην ψυχή για όλ’ αυτά που μας έχουν κλέψει, τις ελπίδες μας και τα νιάτα μας.
Στην πρώτη μας ομάδα, εκείνη που είχε αποδεκατιστεί από τους Φονιάδες μπάτσων, είχαμε ορκιστεί ότι δεν θα μετείχαμε ποτέ στην επιβολή της τάξης, όντας πεπεισμένοι ότι στα πρώτα χρόνια του σοσιαλισμού θα χρειαζόταν ακόμα μια επιτήδεια Δίωξη Εγκλήματος. Εμένα μου λες!
«Θυμάσαι το πανό σου;»
Με τα μάτια κατακόκκινα, ο Πριμρόζ μου έριξε ένα λυπημένο βλέμμα:
«Πώς θα μπορούσα να το ξεχάσω; “Προλετάριοι όλων των χωρών χαϊδευτείτε!”… Σύνθημα της εποχής. Είχε κάνει κρότο στους διαδρόμους της υπηρεσίας μας!»
«Είναι μακριά εκείνη η εποχή!» είπα προσφέροντάς του μια τσίχλα.
Το αυτοκίνητο έκοψε ταχύτητα και μπήκε στο νεκροτομείο.