Το φαινόμενο έλαβε έκταση και καθιερώθηκε στην μεταπολιτευτική ζωή των κομμάτων. Οι επιμέρους διαφωνίες, η διαφορετική ερμηνεία γεγονότων, η άλλη προσέγγιση και πρόταση στην αναζήτηση των πιο πρόσφορων μέσων επίτευξης των κομματικών στόχων ή ακόμη και η συνολική αμφισβήτηση της στρατηγικής, από ομάδες στελεχών και μελών καλά οργανωμένες, τις περισσότερες φορές αντί για πολιτικό κέρδος, έφεραν μόνο σύγχυση, αχρείαστη εσωτερική ένταση και πολιτική ζημία. Εννοείται χωρίς επιφυλάξεις και αστερίσκους ότι η εσωτερική συλλογική ζύμωση, η πλούσια σε επιχειρήματα ανταλλαγή απόψεων, όπως και η κατάθεση προτάσεων, είναι πραγματικά πλούτος στην εσωκομματικής ζωή και αρκετές φορές η γόνιμη σύνθεση των διαφορετικών, μπορούν να δώσουν και λύσεις και διεξόδους σε δυσχερή προβλήματα.
Να όμως που αυτός ο πολιτικός πλούτος με τον τρόπο που επιδιώκεται και τους ατυχείς χειρισμούς στον εσωκομματικό διάλογο, μπορεί να μετατραπεί σε τυφλή αντιπαράθεση και σε ακύρωση της επιθυμίας από την άλλη πλευρά για μια γόνιμη συζήτηση. Οι ομαδοποιήσεις που συνοδεύονται και από τις ανάλογες θέσεις και απόψεις δεν είναι εξ ορισμού καταδικαστέες, ούτε προορισμένες να προκαλέσουν κακό στην εικόνα του κόμματος, ούτε άρση της κοινωνικής εμπιστοσύνης στην σοβαρότητα του. Η ίδια όμως η κατάληξη τους διαχρονικά όχι μόνο δεν δικαίωσε τις προθέσεις τους, για τις οποίες δεν χωρά καμία αμφισβήτηση η ειλικρίνεια τους, αλλά επιβάρυνε και ακύρωσε στα μάτια της κοινωνίας και την συλλογική προσπάθεια.
Γιατί κανείς δεν αμφισβητεί τον νομοτελειακό χαρακτήρα κατάληξης αυτών των ομαδοποιήσεων, πέραν των προθέσεων τους όπως είπαμε παραπάνω, σε φράξιες. Είναι πλέον κοινή η παραδοχή και αξίωμα ακατάρριπτο ότι η πλήρης στοίχιση, η αναγόρευση θέσεων και προτάσεων της ομάδας, ως αδιαπραγμάτευτες και σωτήριες για το κόμμα, η εσωτερική περιχαράκωση, το αίσθημα πολιτικής αντιπαλότητας για τον απέναντι, αίσθημα που εξοστρακίζει εκείνο της συντροφικότητας και της κατανόησης, οδηγούν στη σκληρή φράξια. Στη φράξια που υπαγορεύει τη πάση θυσία επικράτηση των απόψεων της, σε σημείο που να αδιαφορεί για την κοινωνική αποδοκιμασία εξ αιτίας της εικόνας πολιτικής Βαβυλωνίας που εκπέμπει σε τέτοιες καταστάσεις το κόμμα. Αλλά δεν είναι μοναχά η κοινωνία, είναι και μέρος αυτής όχι ευκαταφρόνητο, ο κόσμος της Αριστεράς, ο προοδευτικός κόσμος που έχει στραμμένο το βλέμμα πάνω στην οργανωμένη έκφρασή της και απογοητεύεται, πικραίνεται αντικρίζοντας μια εικόνα που δεν συνάδει με τα όνειρα και τις επιδιώξεις της. Ο πολύπαθος χώρος της Αριστεράς σε όλες της τις ιδεολογικές εκφράσεις έχει πάθει –και δεν ξέρουμε αν έχει μάθει – από την δράση και τις πρακτικές περίκλειστων εντός των τειχών ομάδων που μετατράπηκαν σε σκληρές φράξιες με τα γνωστά αποτελέσματα.
Ενόψει και του επικείμενου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, μέλη απλά και στελέχη, φίλοι, ο αδικαίωτος ακόμη κόσμος της Αριστεράς που μάτωσε κατά καιρούς και ματώνει καθημερινά υπερασπιζόμενος τις αξίες της, τις αρχές και το πολιτικό της σχέδιο, ευελπιστούν όχι αβάσιμα ότι ομαδάρχες, αρχηγίσκοι, φραξιάρχες και λοιποί κάτοχοι της… σωτήριας αλήθειας, θα κάνουν το γενναίο βήμα της συγκατάβασης, της ανοχής, της ειλικρινούς προσπάθειας για σύνθεση, συνεννόηση και κατάληξη σε μια προγραμματική λυτρωτική πρόταση για το χειμαζόμενο λαό μας.
Όσοι τυχαίνει να το ξεχνούν, ο πολιτικός αντίπαλος είναι η νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά. Μόνο αυτή.
