Τα φαρδιά πεζοδρόμια σκεπάστηκαν από τα νερά και η πανίδα των αειθαλών πλατάνων, που βέβαια ούτε αειθαλή ούτε πανίδα είναι, σκεπάστηκε από τη χλεύη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο διαδίκτυο και στις εφημερίδες. Αυτό που δεν κρύφτηκε από τις ανακοινώσεις του αλαζόνα δημάρχου είναι η εμμονή του σε αυτό το υπερφίαλο έργο που ταλαιπωρεί την Αθήνα και τους κατοίκους της εδώ και δεκαετίες. Δεν κρύφτηκαν, επίσης, οι ταξικές προτεραιότητες που θέτει η δημαρχία αγνοώντας την υπόλοιπη πόλη, τις ανάγκες για νέα πεζοδρόμια π.χ. στην Αχαρνών, στην Κυψέλη, στον Άγιο Σώστη, για στοιχειώδη φωτισμό, για καθαρά φρεάτια. Φρόντισαν μάλιστα να κόψουν 3,5 εκατ. από μελέτη αντιπλημμυρικής θωράκισης της Αθήνας για να τα δώσουν στο Μεγάλο Περίπατο! Ναι, μια μέρα μετά την επίθεση του «Μπάλλου» στην πόλη. Τέλος, δεν μπόρεσαν να κρύψουν, γιατί υπάρχουν τα έγγραφα του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών, την κυκλοφοριακή επιβάρυνση των άλλων δρόμων από τις αυθαίρετες παρεμβάσεις Μπακογιάννη, την έλλειψη Στρατηγικής Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, την έλλειψη μελετών οδοποιίας, αποχέτευσης όμβριων κ.ά. Ο δήμαρχος ζήτησε την εξαίρεση από περιβαλλοντική αδειοδότηση και ο κ. Πατούλης συμφώνησε. Τόσο απλά.

Αλλά, όπως είναι γνωστό, η υπεροψία τρέφεται με άλογες επιμονές τις οποίες ο δήμαρχος προσπαθεί να κρύψει με ταξικά επιχειρήματα, όπως το «κανείς δεν περπατά πιο κάτω από το Attica». Φίλτατε δήμαρχε, μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια, μη φοβάσαι και περπάτησε λίγο την πόλη για την οποία είσαι υπεύθυνος για να δεις από κοντά τη ζωντάνια αλλά και τη φτώχεια «πιο κάτω από το Αttica», στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια. Εκεί θα συναντήσεις τους «άλλους» και τις «άλλες» που συγκροτούν την πλειοψηφία του πληθυσμού αυτής της πόλης: μαγαζάτορες, περαστικούς, μικροεπαγγελματίες, άνεργους και άστεγους, ζητιάνους και μετανάστες, πολυεθνικά μαγαζιά με εξωτικές γεύσεις και μυρωδιές, επαρχιώτες και συνταξιούχους που ψάχνουν φτηνά προϊόντα στα μαγαζιά «Όλα ένα ευρώ» και βέβαια την πολύβουη, ζωντανή Βαρβάκειο που είχες απειλήσει προεκλογικά ότι θα την μετατρέψεις σε Covent Garden.

Ηθελημένα ή άθελα, ο κ. Μπακογιάννης με το «πιο κάτω από το Αttica» οριοθέτησε ένα από τα όρια της κοινωνικής γεωγραφίας της πόλης όπως τα φαντασιώνεται ο ίδιος και οι άλλοι της τάξης του, που δεν πάνε από άγνοια και φόβο στα Εξάρχεια, στο Πεδίο του Άρεως, κάτω από την Αθηνάς, στον Κολωνό κ.α. Το όριο του «πιο κάτω από το Attica» ίσως είναι λίγο πιο κάτω, στην Κοραή και στην πλατεία Κλαυθμώνος. Κάπου εκεί όντως αλλάζει η κοινωνική γεωγραφία της πόλης, αλλά αυτό που ο δήμαρχος βλέπει ως πρόβλημα δεν είναι παρά η πολυμορφία, η φτώχεια αλλά και η ζωντάνια αυτής της πόλης. Η τελευταία αλλάζει υποκύπτοντας στις πιέσεις ανόδου των αξιών γης αλλά και από τις πολεοδομικές αλλαγές που έχουν επιβάλλει με τις πεζοδρομήσεις οι προηγούμενοι και ο νυν δήμαρχος, με την επέλαση των τραπεζοκαθισμάτων, με τη μετατροπή του εμπορίου σε διασκέδαση και την εκδίωξη της φτηνής κατοικίας από το Airbnb. Τα φαρδιά πεζοδρόμια του κ. Μπακογιάννη, με πλατάνια ή όχι, δεν πρόκειται να ελκύσουν περιπατητές προς την Ομόνοια αν αυτοί και αυτές δεν έχουν κάτι να κάνουν εκεί. Η φαντασίωση του δημάρχου, αλλά και όσων κατά καιρούς είχαν προτείνει την ολική πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου με εκείνο το ανεκδίκητο “Rethink Athens”, είναι μια πόλη για ανέμελους, ευτυχισμένους τουρίστες, για φλανέρ που πίνουν το καπουτσίνο τους. Δεν ήταν ποτέ ένας σχεδιασμός για την πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της πόλης, ήταν ένας απροκάλυπτος προγραμματισμός για gentrification, δηλαδή για τη βίαιη αλλαγή των χρήσεων γης, την εκδίωξη παλιών χρηστών και κατοίκων και το καλωσόρισμα του real estate, με άλλα λόγια ένα παιγνίδι υφαρπαγής αξιών και γαιοπροσόδου. Όπως αυτά που περιγράφουν οι ροζ σελίδες των δεξιών εφημερίδων.

Η δημαρχία Μπακογιάννη, όπως και η διακυβέρνηση του θείου του πρωθυπουργού, αποτελούν τα πιο απροκάλυπτα παραδείγματα εφαρμογής πολιτικών που προωθούν τα συμφέροντα και τις φαντασιώσεις της τάξης που εκπροσωπούν. Ενδιαφέρονται μόνο για το κέντρο αδιαφορώντας για την υπόλοιπη πόλη, όπως ο κ. Μητσοτάκης αδιαφορεί για την υπόλοιπη Ελλάδα συγχωνεύοντας νοσοκομεία και σχολεία, αφήνοντας την ύπαιθρο στη τύχη της χωρίς τράπεζες και ταχυδρομεία και τα καμένα χωρίς αντιπλημμυρικά έργα. Και οι δυο τους είναι καλαμοκαβαλικευτές και υπερφίαλοι και όπως μας θυμίζει ο Ευριπίδης επικίνδυνοι, γιατί τα μεγάλα λόγια των υπερφίαλων γέννησαν μεγάλες συμφορές. Η Ανοικτή Πόλη δίνει τις μάχες της, η Αριστερά θα το αποφασίσει;