Πώς θα χαρακτηρίζατε το υγειονομικό σύστημα μιας χώρας στην οποία τα κρούσματα δεν είναι τόσα πολλά όσα άλλων χωρών, αλλά οι θάνατοι είναι αναλογικά περισσότεροι; Πρόκειται για την περίπτωση της Ελλάδας, η οποία καταλαμβάνει την 19η θέση στους 27 της Ε.Ε. όσον αφορά τη διαχείριση της πανδημίας, αν κρίνουμε από το ποσοστό των θανάτων σε σχέση με τον αριθμό των κρουσμάτων κορονοϊού. Ποσοστό που, όπως δείχνουν πρόσφατα στοιχεία του worldometer, είναι πάνω από τον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο μέσον όρο και υποδηλώνει ουσιαστικές ανεπάρκειες του δημόσιου υγειονομικού συστήματος (βλ. Πίνακα).
Μόνον η Ιταλία και μερικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης εμφανίζουν υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας από τον κορονοϊό σε σχέση με τον αριθμό των κρουσμάτων. Βεβαίως, πρόκειται για έναν απλό δείκτη ο οποίος δεν αποδίδει επακριβώς την πραγματικότητα, δεδομένου ότι ο αριθμός των κρουσμάτων ποικίλλει αναλόγως του αριθμού των τεστ που διεξάγεται σε κάθε χώρα.
Ομως, έστω και κατά προσέγγιση, ο δείκτης αντανακλά τις αδυναμίες του ΕΣΥ και ειδικότερα το έλλειμμα της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και την εξασθένηση που προκάλεσαν τα μνημόνια, τα οποία με τη μείωση των σχετικών δαπανών μείωσαν πολύ την αντίσταση του συστήματος υγείας στις επιδημίες. Επιστημονικά και τεχνικά δεν υπάρχει υστέρηση του συστήματος υγείας. Υπάρχει ποσοτική υστέρηση σε επάρκεια υποδομών και προσωπικού, αλλά όχι ποιοτική και επιστημονική αδυναμία.
Το ζήτημα είναι ότι τώρα η κυβέρνηση με τις παρεμβάσεις της δείχνει διατεθειμένη να το αποτελειώσει. Τη στιγμή που το ΕΣΥ δέχεται σημαντικές πιέσεις λόγω της εξάπλωσης της επιδημίας κορονοϊού και που κανείς δεν περισσεύει στα νοσοκομεία, η νέα πρόκληση η οποία εκτιμάται ότι θα προβληματίσει σημαντικά τις υγειονομικές αρχές αφορά τον συνολικά εκτιμώμενο αριθμό των 10.000 εργαζομένων (περίπου το 8% του συνόλου) που εργάζονται σε βασικές δομές του ΕΣΥ και οι οποίοι επειδή δεν έχουν εμβολιαστεί θα πρέπει πλέον να τεθούν σε αναστολή εργασίας.
Η ιδιαίτερα αμείλικτη και αυστηρή στάση της κυβέρνησης στην κατά τα άλλα ορθή εφαρμογή του μέτρου της υποχρεωτικότητας στους υγειονομικούς (δεν δόθηκε καμιά παράταση) μαρτυρά την απόγνωση στην οποία βρίσκεται μπροστά στην έλευση του 4ου κύματος πανδημίας.
Συγχρόνως, όμως, οδηγεί στην περαιτέρω εξασθένιση του ΕΣΥ με το κοινωνικά επαχθές μέτρο της στέρησης εργασίας και μισθού και μη επανατοποθέτησης στην ίδια θέση (ακόμη και σε περίπτωση εμβολιασμού), ενώ συνιστά απόπειρα εκμετάλλευσης της αδυναμίας αυτής, καθώς οδηγεί πιθανότατα ορισμένες υπηρεσίες του ΕΣΥ στον ιδιωτικό τομέα.
