to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

17:32 | 11.07.2021

Πολιτική

Ν. Βούτσης: Τιμή στη μνήμη, την πολιτική προσφορά και κληρονομιά του Γιάννη Μπανιά

«Ο Γιάννης πρωταγωνίστησε στην πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση που έγινε για να μην μεταλλαχθεί και να μην φύγει από το θεμέλιο της Αριστεράς, η κομμουνιστική ανανέωση», τόνισε ο Ν. Βούτσης, πρ. Πρόεδρος της Βουλής, στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε χθες Σάββατο 10 Ιουλίου στους Μελισσουργούς Τζουμέρκων προς τιμή του Γ. Μπανιά


Εκδήλωση - πολιτικό μνημόσυνο πραγματοποιήθηκε στους Μελισσουργούς Τζουμέρκων στην μνήμη του Γ. Μπανιά, όπου το «παρών» έδωσαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ. Μεταξύ αυτών και ο Ν. Βούτσης, πρ. Πρόεδρος της Βουλής, ο οποίος αναφέρθηκε στην προσφορά του Γ. Μπανιά.

Αναλυτικά, ανέφερε: 

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, να είστε καλά, να είμαστε καλά και υγιείς. Είμαι περήφανος που είμαστε όλοι μαζί εδώ για τον αγαπημένο μας φίλο, αδερφό, σύντροφο, αγωνιστή, καθοδηγητή, παρόντα σε όλη του τη ζωή στην πιο κακοτράχαλη διαδρομή της Αριστεράς, το σύντροφό μας Γιάννη Μπανιά. Είμαι πραγματικά υπερήφανος που μπορέσαμε να είμαστε εδώ.

Η απουσία του Γιάννη είναι πολύ μεγάλη και θα το τεκμηριώσω διότι θα μιλήσω για τον πολιτικό Γιάννη Μπανιά. Είναι πολύ μεγάλη η κληρονομιά του Γιάννη στη συζήτηση για τα πολύ κρίσιμα πολιτικά ζητήματα, τα οποία μας απασχολούν στη σημερινή εποχή. Επίδικα που απασχολούν την ανθρωπότητα τώρα, με αφορμή και τη διπλή κρίση που βιώσαμε στη χώρα μας και βέβαια την κρίση της πανδημίας.

Αυτή η πολιτική κληρονομιά πρέπει να αναδειχθεί, πρέπει να τη μεταλαμπαδεύσουμε, πρέπει να γίνει σημείο αναφοράς και προβληματισμού στην πολιτική ζωή του τόπου και τη γενικότερη συζήτηση για το παρόν και το μέλλον της Αριστεράς.

Οι πολιτικοί μας αντίπαλοί προφανώς δεν αγαπάνε τον Γιάννη Μπανιά. Κατά καιρούς κάποιοι ακραίοι εξ’ αυτών μας λένε επικριτικά ότι δεν είμαστε η ίδια Αριστερά που ήμασταν κάποτε, ονοματίζοντας κάποιους αγαπημένους μας   συντρόφους που έχουν φύγει από τη ζωή και υπήρξαν εμβληματικές προσωπικότητες. Εννοούν ότι χωρίς αυτούς, εμείς είμαστε επικίνδυνοι και μάλιστα στη διακυβέρνησή μας υπήρξαμε μια σκοτεινή παρένθεση. Βεβαίως για το σύντροφο Μπανιά δεν επικαλούνται ούτε υποκριτικά προς εμάς κάτι τέτοιο. Γιατί τον Γιάννη τον θεωρούσαν και τον θεωρούν επίσης «επικίνδυνο», εγώ το ερμηνεύω ότι ξέρουν ότι είναι από τη σωστή πλευρά της ιστορικής διαμόρφωσης της Αριστεράς και δεν τολμάνε να αναφερθούν σε αυτόν.

Ακόμα κι αν θέλαμε να μην μνημονεύσουμε τον Γιάννη και την πολιτική του κληρονομιά, ακόμα κι αν είχε κυριαρχήσει η λήθη πάνω στη μνήμη, ακόμα κι αν μαζευόμασταν μόνο για πολιτικό μνημόσυνο νοσταλγίας, που δεν πρόκειται περί αυτού τώρα, δε θα μας άφηναν παρ’ όλ’ αυτά   στην ησυχία μας.

Πριν από τρεις εβδομάδες στη ναυαρχίδα μεγάλου συγκροτήματος, ένας δημοσιογράφος που έμαθε γράμματα μέσα στην ΕΠΟΧΗ, με αφορμή μια τρέχουσα πολιτική σύγκρουση από τις αντιπαραθέσεις που υπάρχουν με την Κυβέρνηση τώρα και τη συζήτηση μέσα στο κόμμα μας, αναφέρθηκε δεικτικά και προσωποποιημένα στους "Μπανιάδες". Αναφέρθηκε  σε κάποιους από εμάς, οι οποίοι δήθεν λειτουργούμε πολιτικά εμμονικά και αντιθεσμικά.

Άλλος πάλι, ο οποίος επίσης δε μας αγαπάει και εντάσσεται σε αυτό το συνονθύλευμα δημοσιολογούντων, οι οποίοι κάνουν μια άοκνη προσπάθεια μέσω του «λειτουργήματός» τους, έτσι όπως το κατανοούν, για να χειραγωγήσουν μια συστημική προσαρμογή και ενσωμάτωση του ευρύτερου χώρου του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ σε ένα νέο αποδεκτό για τα συμφέροντα συστημικό δικομματισμό, σε ένα άρθρο του λοιπόν την προηγούμενη εβδομάδα αναφερόταν  και πάλι στην εποχή του Μπανιά και σε εμάς, ενθυμούμενος το στέκι του Βρούτου και τις εκεί συζητήσεις μας.  Έγραφε ότι δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτούς. Ας μας αδειάσουν το δρόμο ή ας ανοίξουν το δρόμο διότι οι μάζες… κλπ.

Θέλω να πω, είναι ζώσα, είναι παρούσα η κληρονομιά του Γιάννη και με αυτή την έννοια έχει πολύ μεγάλη σημασία να συζητήσουμε για τα τρέχοντα ζητήματα και να θυμηθούμε πόσο επίκαιρες ήταν οι απόψεις και οι θέσεις του Γιάννη Μπανιά πάντοτε μέσα στις συλλογικότητες της Αριστεράς που λειτούργησε, με πρώτη ευθύνη μάλιστα. Για παράδειγμα στη σημερινή κρίση όλος ο κόσμος συζητάει για την κλιματική κρίση. Δηλαδή πώς συνδέεται πχ. με τις άλλες κρίσεις, την οικονομική κρίση, την πανδημία, την προσφυγιά. Πώς αλληλοεμπλέκονται και πως δημιουργούν και οξύνουν ανισότητες στον κόσμο μας και πως ο κόσμος πριν και μετά την πανδημία θα είναι διαφορετικός αλλά και στα θέματα δημοκρατίας που έχουν ανακύψει και βέβαια στο ζήτημα της υπόστασης και της ουσίας της πολιτικής μετά την κρίση.

Για την κλιματική κρίση και για τα παρεπόμενα της άγριας σχέσης που έχει αναπτύξει ο άνθρωπος με τη φύση και την ίδια την κουλτούρα επιβίωσης, ο Γιάννης Μπανιάς και πολλοί από εδώ, εξαιρετικές και εξαιρετικοί σύντροφοι που για 30 χρόνια γύρω από την ΕΠΟΧΗ έχουν κρατήσει όχι απλά αναμμένο το καντηλάκι αλλά φωταγωγούν και τις γενιές που έχουν έρθει από εκεί κι ύστερα, από τότε μίλησαν για το κόκκινο - πράσινο. Χωρίς να φύγουν από το κόκκινο, δηλαδή από την παράδοση της ανανεωτικής, κομμουνιστικής Αριστεράς ή και της ευρύτερης Αριστεράς, από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 μιλούσαν γι’ αυτά, έκαναν εκδόσεις και διεθνείς συναντήσεις. Επίσης για θέματα που ανοίγονται σήμερα και που απασχολούν τις συζητήσεις που είχε πρόσφατα ο Α. Τσίπρας στις διεθνείς επαφές του με τους σοσιαλδημοκράτες που έχουν φύγει από την αντίληψη του νεοφιλελευθερισμού και τους Πράσινους. Ζητήματα που συγκροτούν μία ατζέντα και μία "γέφυρα" με το κόμμα της Αριστεράς στις συζητήσεις του.

Τότε, πριν 30 χρόνια, και ενώ έπεφτε το Τείχος και ενώ υπήρχαν προβλήματα θεμελιακά που συζητιόντουσαν για την Αριστερά, αυτή η ανανεωτική και ριζοσπαστική σκέψη με πρωτοπόρο πάντοτε τον Γιάννη, αυτό το κανάλι σκέψης προσέγγιζε πάντοτε με ανοιχτούς ορίζοντες αυτά τα ζητήματα. Τότε μάλιστα είχα εκπροσωπήσει το ΚΚΕ Εσωτερικού ανανεωτική Αριστερά στο περίφημο συνέδριο του Ντούισμπουργκ όπου έγινε η σύγκρουση ανάμεσα σε Realos και Fundis το 1988.

Μας απασχολούσαν αυτά τα ζητήματα. Βγήκαν βιβλία για αυτές τις αναζητήσεις από τότε. Πώς το πράσινο και το κόκκινο αλληλοσυνδέονται μέσα στην ιστορική διαδρομή, πώς σχετίζονται με τις αναζητήσεις για το βάθεμα της Δημοκρατίας και για ένα ριζικά διαφορετικό παραγωγικό και κοινωνικό μοντέλο, πως η αντικαπιταλιστική οπτική της Αριστεράς δεν θα πρέπει να εγκλωβίζεται σε ένα στείρο παραγωγισμό.

Ας δούμε επίσης τις σκληρές αντιπαραθέσεις γύρω από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Εμείς δεν ήμασταν αντιευρωπαίοι, ήμασταν της ευρωπαϊστικής Αριστεράς για να αλλάξει η Ευρώπη, να γίνει ενωμένη Ευρώπη των κοινωνικών συγκλίσεων, της δημοκρατικής λειτουργίας και του βαθέματος του νομικού πολιτισμού, της αλληλέγγυας αντιμετώπισης και λύσης των προβλημάτων στις οικονομίες των χωρών μας. Ήμασταν ρητά και δημόσια αντίθετοι με την Ε.Ε. έτσι όπως οριοθετήθηκε από το Μάαστριχτ. Δώσαμε αγώνες τότε, βγάλαμε υλικά, βγήκαμε μπροστά για την άλλη Ευρώπη. Δείτε λοιπόν σήμερα τα ντοκουμέντα που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στην πρόσφατη Συνδιάσκεψη ή την ατζέντα που συζητάει η ευρύτερη Αριστερά στην Ευρώπη γύρω από το μέλλον της Ευρώπης και για το πώς θα ξεπεράσει τα αδιέξοδα της.

Θα δείτε πόσο επίκαιρες είναι, έστω και στο πεδίο των διαπιστώσεων, οι απόψεις ή οι σκέψεις για τη διέξοδο, για μια διαφορετική Ευρώπη. Δεν μείναμε όμως μόνο εκεί, ο Γιάννης Μπανιάς δεν έμεινε εκεί. Γιατί ο Γιάννης ήταν μαζί με δεκάδες συναγωνιστές μας και στη διαδήλωση της Γένοβας. Ήταν ενεργά παρών στα «αντιπαγκοσμιοποιητικά κινήματα». Στα κινήματα που το '92-'96 αρχής γενομένης από την Κολωνία και το Άμστερνταμ από εργατικές διαδηλώσεις εξελίχθηκαν, με σταθμούς τα Πόρτο Αλέγκρε, και φτάσαμε στο '96 που κάναμε εδώ μία τεράστια διαδήλωση. Ύστερα έγιναν άλλα δυο φόρα και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μέσα σε όλη αυτή τη διαδρομή όπου κυριολεκτικά πολιτικοποιήθηκαν από κάθε άποψη κάποιες χιλιάδες νέων ανθρώπων που μπήκαν στο κίνημα. Ήταν η εποχή όπου ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε τη δικιά του πρωτοπόρα παρουσία για μία ακόμα φορά στο κίνημα.  Ο Αλέξης ήταν μαζί με πολλούς συντρόφους του τότε στον καταπέλτη του πλοίου της Γένοβας που έγιναν οι συμπλοκές και ο Γιάννης ήταν στη ματωμένη διαδήλωση της Γένοβας.

Ο Γιάννης λοιπόν ήταν επικεφαλής, μπροστά, σε όλη αυτή τη διαδρομή ιδεών, σκέψεων, πρωτοβουλιών, πρακτικής πίεσης ακόμα και σε διεθνές επίπεδο.  Είχε έρθει ο Μπερλινγκουέρ στα γραφεία μας στο ΚΚΕ Εσωτερικού στην πλατεία Κουμουνδούρου, όπως ακούστηκε νωρίτερα. Ο ίδιος είχε πάει παντού, ήταν σε επαφή με κόμματα που είχαν μικρά ποσοστά και εκλογικά μεγέθη ή και με μεγαλύτερους πολιτικούς οργανισμούς, της Κομμουνιστικής Ανανέωσης, της ευρύτερης Αριστεράς και των Πρασίνων. Ήταν σε επαφή με όλο αυτόν τον κόσμο, στην ίδρυση του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που είχε θεμελιωθεί με την πρωτοπόρα συμμετοχή του τότε Συνασπισμού και της ηγεσίας του και πάντα με τη θετική συμβολή Γιάννη Μπανιά.

Η Ευρώπη λοιπόν και πώς συζητιέται τώρα, η κλιματική κρίση και πώς συζητιέται τώρα. Ακόμα και ένα επιμέρους αλλά τρομακτικά σημαντικό θέμα που αναδεικνύεται μέσα από τις γυναικοκτονίες και μέσα από την πανδημία  από το κίνημα metoo και από άλλα κινήματα που έφεραν στην επιφάνεια τη συνέχιση της ύπαρξης και την επίταση μάλιστα ιστορικά πατριαρχικών δομών, οριζόντιων πατριαρχικών δομών μέσα στις κοινωνίες. Θέματα τα οποία ο Γιάννης Μπανιάς μαζί και με άλλους συντρόφους όπως ο Κώστας Φιλίνης ανέδειξαν πολύ παλαιότερα και ήταν αυτοί που μας άνοιξαν τα μάτια και μας καθοδήγησαν.

Τώρα αυτά τα θέματα συζητιούνται σε όλη την Ευρώπη, σε όλες τις χώρες. Γίνονται αντιπαραθέσεις, γίνονται συγκρούσεις για τα θέματα αυτά, με χώρες, με κράτη που κάνουν βήματα πίσω, πισωγυρίζουν τον ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό. Ακόμα και τώρα ψηφίζουμε και επί των ημερών μας ψηφίσαμε διευρυμένες εγγυήσεις και ένα πλαίσιο προστασίας όπως το Σύμφωνο της Κωνσταντινούπολης.

Είναι παρούσες αυτές οι ιδέες, οι απόψεις και ο ίδιος ο Γιάννης. Διότι εμείς τουλάχιστον και νομίζω ένας ολόκληρος κόσμος όταν μιλάει για αυτά τα πράγματα είτε αντιπαρατίθεται είτε μαλώνει για αυτά τα ζητήματα στην παρούσα πολιτική ζωή έχει και αυτές τις ιδέες, τις σκέψεις ή ανατρέχει στο αρχείο μας.

Είναι κάτι το οποίο είναι ξένο από τη στενή πολιτική ζωή του τόπου και το πώς διεξάγεται; Τη σύγκρουση και την αντιπαράθεση μέσα σε αυτόν τον ιστορικά πρωτότυπο διπολισμό και μέσα από το πολιτικό σκηνικό όπως αναδιαμορφώθηκε μέσα από τις δυο κρίσεις; Όχι.

Ισχυρίζομαι και το λέω ευθύτατα ότι τη σημερινή μας συζήτηση για την περίοδο και τον τρόπο που αγωνίστηκε ο Γιάννης Μπανιάς την αγγίζουν δυο κεντρικά ζητήματα, στα οποία η ηγεσία του κυβερνητικού κόμματος έχει αναπτύξει μια ιδεολογική μάχη και σύγκρουση, γιατί ιδιαίτερα στην εποχή μας και την ιστορική τομή που ζούμε, αλίμονο αν μείνουν στον πολιτικό πραγματισμό ή στο μεροδούλι μεροφάι ή στις πολιτικές ατάκες  που πάρα πολλοί πολιτικοί δυστυχώς συνηθίζουν για να προκαλούν εντυπώσεις. Έχουν τεθεί τεράστια ιδεολογικά και  πολιτικά προβλήματα, επίδικα όπως γίνεται σε όλες τις κρίσεις,  για το που θα πάει ο κόσμος.

Θα αναφερθώ στα δύο αυτά τα ζητήματα, τα οποία παραπέμπουν ευθέως στην παράδοση και την κληρονομιά του Γιάννη Μπανιά.

Το ένα αφορά σε όλη την ιστορία του Γιάννη έτσι όπως είναι δημόσια καταγεγραμμένη.  Υπάρχει για πρώτη φορά μια συστηματική προσπάθεια μέσα από νομοθετικές πρωτοβουλίες για να υπονομευθεί, αυτό που λέγαμε και αναγνωρίζαμε όλοι ανεξάρτητα κομματικών εντάξεων ως «το δημοκρατικό και κοινωνικό κεκτημένο της μεταπολίτευσης». Ξέραμε πολύ καλά από τις διαδρομές που περάσαμε όλες αυτές τις δεκαετίες, που ήταν η πιο σταθερή δημοκρατική περίοδος στην ιστορία της Ελλάδας, ότι υπήρχαν πολλά ζητήματα τα οποία είχαν θεσμοθετηθεί. Από το οικογενειακό δίκαιο και το Εθνικό Σύστημα Υγείας έως τους συνδικαλιστικούς νόμους, την κουλτούρα για τα πανεπιστήμια και την αντίληψη για το συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι.

Ήταν και είναι μια σειρά από θέματα  προγραμματικά, δημοκρατικά και κατακτήσεις κοινωνικές, οι οποίες τελικά ήταν κοινές και ήταν και είναι το θεμέλιο της δημοκρατικής επιβίωσης, αναγέννησης και αλλαγής αυτού του τόπου. Στο σύνολο σχεδόν αυτών των ζητημάτων υπάρχει μια συστηματική προσπάθεια, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, με νομοθετήματα τα οποία έρχονται, να γυρίσουμε πίσω.

Παραδείγματος χάριν το Ασφαλιστικό, για τις επικουρικές. Φεύγουμε από την γενεακή αλληλεγγύη. Για τα εργασιακά, φεύγουμε από την αυστηρή τήρηση και έλεγχο πάνω στα θέματα του οκταώρου. Τα θέματα του κοινωνικού κράτους, τα θέματα του συνέρχεσθαι του συνεταιρίζεσθαι, δημοκρατικά ζητήματα και κατακτήσεις. Οι πλειστηριασμοί, φεύγουμε από το ότι δεν αγγίζεται η πρώτη κατοικία. Εκεί πάνω σε αυτά τα θέματα είναι προφανές ότι υπάρχει μια σοβαρή αντιπαράθεση και μία αντιδραστική, μια επιχειρούμενη συντηρητική αναδίπλωση από πλευράς της Κυβέρνησης.

Είναι μια αναθεωρητική ιστορική αντίληψη. Δεν είναι απλά μια σύγκρουση πολιτική.  Έχει να κάνει με μια άλλη πολιτική, η οποία θέλει να ηγεμονεύσει στο τι ακριβώς συνέβη τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας. Αυτό αφορά στον Γιάννη γιατί θέλουνε να αλλάξουμε την οπτική με την οποία βλέπαμε τον κόσμο και την μεταπολίτευση.

Δεύτερο ζήτημα, το οποίο ήταν πάντα σημείο αντιπαράθεσης και πολιτικής σύγκρουσης, είναι το κατά πόσο είμαστε όλοι και όλες ίδιοι, δηλαδή οι Αριστεροί με τους Δεξιούς, τα κόμματα της Αριστεράς με τα κόμματα της Αριστεράς. Δεν είμαστε ίδιοι και δεν είναι κακό αυτό. Αυτό σημαίνει πλουραλισμός, κοινοβουλευτική δημοκρατία, νομικός πολιτισμός και διαφορετικές παραδόσεις και απόψεις. Η προσπάθεια όμως που γίνεται συστηματικά για να φανεί πως η Αριστερά, αυτό το μέρος της Αριστεράς που έχει διαδραματίσει ένα ρόλο και στο Κυβερνητικό πεδίο, η Αριστερά της οποίας ο Γιάννης ήταν μέρος και πρωταγωνιστής της διαδρομής της μέχρι λίγο πριν από την εκρηκτική εκλογική της άνοδο είναι δήθεν το ίδιο με το στρατόπεδο της Δεξιάς, δήθεν δεν έχει το ηθικό πλεονέκτημα από τους αγώνες δεκαετιών αλλά και το δικαίωμα να μιλάει και να διεκδικεί. Η πρόκληση αυτή μας θίγει προφανώς όλους και δεν πρέπει να μένει αναπάντητη ούτε ημέρα.

Για πρώτη φορά το θέμα της ενότητας της Αριστεράς αντιμετωπίστηκε πριν από δεκαετίες όχι με ένα τρόπο ποσοτικό. Στις πρώτες εκλογές μετά την μεταπολίτευση είχε γίνει μια προσπάθεια συγκόλλησης, κατά κάποιο τρόπο, των δυο ρευμάτων της.  Για αυτό ίσως και να μην είχε κάποια απήχηση μέσα στον κόσμο. Ο Γιάννης ήταν από τους πρωτοπόρους που στην μόνιμη αντίληψη για την ενότητα της Αριστεράς και την εξυπηρέτηση της, έθεσε και υπηρέτησε κάποια θεμελιακά ζητήματα. Όπως το θέμα της ανασύνθεσης της Αριστεράς. Το θέμα των προωθητικών συνθέσεων. Το θέμα της συνάντησης και σύγκλησης με διαφορετικές διαδρομές αλλά όχι με παραλυτικούς μέσους όρους. Και όχι με μετάλλαξη.

Ο Γιάννης Μπανιάς έζησε πάρα πολύ κοντά το δράμα του Ιταλικού Κομουνιστικού Κόμματος μέσα από τις διαδοχικές, από ένα σημείο και ύστερα, μεταμορφώσεις του στο όνομα δήθεν της εναρμόνισης με το σύγχρονο κόσμο. Ο Γιάννης κι εμείς δεν ήμασταν αυτής της αντίληψης και για αυτό δώσαμε μαζί τη μάχη και μέσα από ανοικτούς ορίζοντες συζήταγε όλη η κοινωνία για την ιδεολογική αντιπαράθεση που υπήρχε μέσα στο ΚΚΕ Εσωτερικού. Πρωτοσέλιδα της Μεσημβρινής και των Νέων αφιερώνονταν στον Μπανιά και το ΚΚΕ Εσωτερικού. Ίσως γιατί έβλεπαν ότι θέταμε μεγάλα ζητήματα ταυτότητας της Αριστεράς μέχρι και προγραμματικά και ευρωπαϊκά ζητήματα.

Ο Γιάννης πρωταγωνίστησε στην πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση που έγινε για  να μην μεταλλαχθεί και να μην φύγει από το θεμέλιο της Αριστεράς, η κομμουνιστική ανανέωση. Εκεί ο Γιάννης ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκε την παραμονή στην καρέκλα, με την καλύτερη δυνατή έννοια, του γραμματέα του κόμματος. Δεν το σκέφτηκε ούτε στιγμή. Εδώ πρέπει να ακούσουμε τον Μπάμπη Γεωργούλα σε ένα τελευταίο αφιέρωμα στον μεγάλο Μπάμπη Δρακόπουλο. Πριν από ένα μήνα έγινε διαδικτυακά με αφορμή το βιβλίο που εξέδωσαν τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας. Εκεί ο Μπάμπης Γεωργούλας μας λέει ότι για να γίνει γραμματέας ο Μπανιάς υπήρξαν διαδοχικές συνεδριάσεις του εκτελεστικού γραφείου, του ενιαίου ΚΚΕ εσωτερικού τότε, μέσα από διαδοχικές προσεγγίσεις για το ποιος θα αναλάβει μετά τον Μπάμπη Δρακόπουλο. Να θυμίσω ότι ο Μπάμπης Δρακόπουλος από μόνος τους έκρινε ότι είχε κλείσει ο κύκλος του βάζοντας στο τραπέζι τα ερωτήματα για τη διαδοχή του. Ακολούθησε μία σειρά συλλογικών συνεδριάσεων και προσεγγίσεων για να αναλάβει ο Γιάννης Μπανιάς, γραμματέας του ΚΚΕ εσωτερικού. Από ένα σημείο και ύστερα ο Γιάννης έζησε την αντιπαράθεση, τη σύγκρουση αλλά και την υπονόμευση θα έλεγα. Έτσι πήγαμε στην διαδικασία των διαφορετικών κομμάτων και μέσα στην ανανεωτική αριστερά.

Ο Γιάννης ταυτόχρονα ήταν διαχρονικά συνειδητά, βιολογικά και πολιτικά πάντα δίπλα στους νέους και τις νέες. Στην κάθε φορά νεολαία. Στην επίσημη νεολαία και στους πιο γύρω. Στους νέους εκτός των τειχών. Ο ίδιος είχε την κουλτούρα του νεολαιίστικου κινήματος στα πιο δύσκολα χρόνια. Άκουγε και ήταν ανοιχτός σε όλες τις νέες ιδέες. Πραγματικά ήταν ένα πολύ σημαντικό παράδειγμα για τον κάθε νέο και ήταν ο σύντροφος από την παλαιότερη γενιά τότε που αμέσως αποδέχτηκε την ιδέα για την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα στον ύστερο Συνασπισμό, παρότι δεν ήταν μέλος μας, ήταν επικεφαλής της ΑΚΟΑ.

Ο Γιάννης, όντας συντονιστής αυτής της ευρύτερης προσπάθειας που είχε αναθεμελιωθεί με τον χώρο κοινού διαλόγου και δράσης, έφτιαχνε το παζλ του ΣΥΡΙΖΑ ενώ ήταν υπό διαμόρφωση ακόμα αυτός ο χώρος. Ήταν από την πλευρά όσων μιλούσαν με αγωνία για την κρίση του 2008 και ότι πάνω στην κρίση πρέπει να απαντήσουμε ως Αριστερά με μια νέα ηγετική προσπάθεια, με ένα σύντροφο ο οποίος μπορεί πραγματικά να εναρμονιστεί με τα θέλω, τις αγωνίες, τις πίκρες και την απόσταση από την πολιτική ενός ολόκληρου κόσμου. Και πραγματικά ήταν και σε αυτό το ζήτημα από την σωστή πλευρά. Και επαναλαμβάνω όχι με την έννοια του κυνισμού και του ωφελιμισμού. Για κάθε τι είχε την άποψη του, έπαιρνε το ρίσκο του και κάποιες φορές ήταν από εδώ, κάποιες φορές από εκεί. Είναι προφανές ότι  τα τελευταία τριάντα χρόνια στάθηκε στη σωστή πλευρά των εξελίξεων κι αυτό ήταν απότοκο της δικιάς του ποιότητας.

Είναι πολλά τα πολιτικά σημεία και στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια ακούγοντας τον Γιάννη Μπανιά και βλέποντας την προσοχή που έδινε. Το θέμα της κοινωνικής γείωσης, το οποίο σε πολύ μεγάλο βαθμό απασχολεί τη σημερινή Αριστερά, τον δικό μας πιο στενό πολιτικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, τον προσέγγιζε πάντοτε από τη σωστή σκοπιά. Από την κοινωνική, ταξική αλλά ταυτόχρονα ανοικτών οριζόντων, ανοιχτής επικοινωνίας ώστε να έρθουν σε επαφή άλλες παραδόσεις χώρων έτσι ώστε να υπάρξει αναθεμελίωση . Όχι ως οργανωτικό καθήκον αλλά ως πρόσκληση στον κόσμο για ενότητα, για αγώνα μέσα στους κοινωνικούς φορείς και συλλόγους, στα πανεπιστήμια και στο δρόμο. Σας θέλουμε μαζί μας εκεί. Ήθελε να βοηθάει, μαζί και με άλλους, όλους αυτούς που έρχονταν, με την ευρεία έννοια, να διαπαιδαγωγούνται και στο δρόμο.

Όταν δολοφονήθηκε εκείνο το δραματικό βράδυ ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, ο Γιάννης με πήρε τηλέφωνο και αμέσως τέθηκε επικεφαλής της πρώτης μεγάλης διαδήλωσης το βράδυ εκείνο.  Γι’ αυτό σας λέω ότι τους πολιτικούς και ιδεολογικούς μας αντιπάλους τους βολεύει να λένε για άλλους συντρόφους και να κουνάνε το δάχτυλο αλλά για τον Γιάννη Μπανιά ποτέ. Διότι ο Γιάννης ήταν εκεί όταν δολοφόνησαν τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και ήταν στο δρόμο.

Η πολιτική κληρονομιά του Γιάννη Μπανιά είτε μέσα από την ΕΠΟΧΗ με την παρουσία των συντρόφων που μεταλαμπαδεύουν αυτές τις απόψεις είτε μέσα από τα δικά του αυθεντικά  κείμενα και άρθρα αποτελεί μια πολύ σοβαρή παρακαταθήκη σε μια κατάσταση συγκρουσιακή, ισχυρής πολιτικής αντιπαράθεσης διεθνώς, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα για το που θα πάει ο κόσμος και η χώρα μας.  Είναι ζήτημα οργανικό, είναι ζήτημα σημερινό και επίκαιρο κι όχι απλά του μέλλοντος, γιατί το μέλλον είναι σήμερα και το μέλλον διαμορφώνεται τώρα.

Γνωρίζει ο δήμαρχος και όλοι ότι από τη θεσμική μου θέση, όσο την είχα, βοηθάγαμε, ανεξάρτητα από τα πολιτικά πιστεύω, μουσεία, βιβλιοθήκες  και πρωτοβουλίες σε όλη την Ελλάδα. Τώρα, προσώρας, δεν είναι εύκολο να γίνει λόγω πανδημίας. Είχε γίνει πολύ μεγάλη προσπάθεια και πήραμε τώρα ξανά το νήμα και πιστεύω και ο ηπειρώτης νυν Πρόεδρος της Βουλής κος Τασούλας να συντρέξει έτσι ώστε εδώ, εδώ που επέλεξε ο ίδιος ο Γιάννης Μπανιάς, να δώσει την πολύτιμη βιβλιοθήκη του να γίνει με υλική στήριξη της Βουλής, στο μουσείο μια ειδική αίθουσα για τον Γιάννη, για τα βιβλία του αλλά και για τη διαδρομή του, για την ιστορία του. Όχι για προσκύνημα ή να πνιγούμε στη νοσταλγία αλλά σαν ένα σημάδι για το σήμερα και το αύριο.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)