Από χθες εκατομμύρια μισθωτοί εργαζόμενοι βρίσκονται μπροστά σε μια νέα, ακόμα χειρότερη πραγματικότητα. Θα δουν τις επιχειρήσεις να αναπροσαρμόζουν τα ωράριά τους, να τους επιβάλλουν υποχρεωτικά απλήρωτα δεκάωρα.

Θα δουν τις συμβάσεις τους να μετατρέπονται σε μερικής απασχόλησης, με σπαστά ωράρια.

Θα δουν τις υπερωριακές τους αμοιβές να μειώνονται σημαντικά προς όφελος της εργοδοσίας. Και θα είναι ακόμα πιο απροστάτευτοι απέναντι στην καταχρηστική απόλυση, αφού η προσφυγή στα δικαστήρια -για όσους μπορούν να την αντέξουν οικονομικά- δεν θα τους αποφέρει τίποτα πέρα από δύο ή τρία μηνιάτικα αποζημίωση.

Πολλές επιχειρήσεις δεν περιμένουν καν την ψήφιση του νομοσχεδίου για να προχωρήσουν σ’ αυτές τις μεταβολές. Τις ξεκίνησαν ήδη ξέροντας ότι κανένας δεν πρόκειται να τις εμποδίσει.

Κατά τα άλλα, ο Κ. Μητσοτάκης είχε την ξετσιπωσιά να σημειώσει στη Βουλή την «επιφυλακτική στάση των εργοδοτών» απέναντι στο νομοθετικό του τερατούργημα.

Οι χαμηλόμισθοι του ιδιωτικού τομέα είναι τα θύματα ενός σχεδίου της κυβέρνησης και των μεγαλοεργοδοτών για ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργασίας τους. Σε συνθήκες κρίσης καλούνται να στηρίξουν τα αφεντικά τους, με δωρεάν υπερεργασία και χαμηλότερες αποδοχές.

Η άμυνά τους μπορεί να είναι μόνο η αποτελεσματικότερη συνδικαλιστική οργάνωση, η αλληλλοπληροφόρηση, η αλληλεγγύη.

Και η Αριστερά οφείλει να βρίσκεται πιο κοντά στα στρώματα που ισχυρίζεται πως εκπροσωπεί. Η υπεράσπιση των αδύναμων είναι ο λόγος της ύπαρξής της και όχι ένα σύνθημα προς εκφώνηση.