Το ζήτημα δεν είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρησιμοποίησε την επέτειο των 40 χρόνων από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να κατηγορήσει την αντιπολίτευση λέγοντας ανερυθρίαστα ψέματα για τις σχέσεις Ελλάδας ΕΕ στα δύσκολα χρόνια της κρίσης. Όπως γράφει τόσο ο πρόεδρος Ομπάμα στα απομνημονεύματά του, όσο και ο τότε υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθυ Γκάιτνερ, την ιδέα να «κλωτσήσει την Ελλάδα έξω από την Ευρώπη» τους την ανακοίνωσε οΒολφ. Σόιμπλε το 2012, πολύ πριν ο Σύριζα γίνει καν αξιωματική αντιπολίτευση. Εντάξει, ο Μητσοτάκης το’ χει με τη διαστρέβλωση, δεν το’ χει με την ιστορία. Φαίνεται άλλωστε και από τις ελάχιστες προτάσεις που τόλμησε να ψελλίσει κάτι για το 1821 ή για τα 200 χρόνια ιστορίας.
Το μέγα ζήτημα είναι γιατί αυτή η επέτειος δεν γιορτάστηκε θεσμικά στη Βουλή. Δεν αξίζει; Δεν είναι η Βουλή ο καταλληλότερος τόπος; Εκεί θα ακουγόταν η φωνή όλων των κομμάτων, η φωνή της εθνικής αντιπροσωπείας. Εκεί θα ελεγχόταν το ψέμα και η διαστρέβλωση. Γιατί όχι στη Βουλή;
Δεν είναι το πρώτο θεσμικό ολίσθημα της κυβέρνησης. Γιατί τα 200 χρόνια της ελληνικής επανάστασης δεν γιορτάστηκαν με μια πανηγυρική συνεδρία της Βουλής; Πού και πώς αλλιώς;
Γιατί βέβαια ο Πρωθυπουργός χρησιμοποιεί τις επετείους ως κάδρο για να εμφανίζεται ο ίδιος, ως βήμα προβολής του, ως προπαγάνδα. Βαρύτατο ατόπημα.
Η απορία μου όμως είναι γιατί τα κόμματα της αντιπολίτευσης, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ πρωτίστως δεν απαιτούν τον θεσμικό εορτασμό, τον εορτασμό των σημαντικών αυτών επετείων στη Βουλή. Οι θεσμοί δεν είναι η κιβωτός της μνήμης, και ο κορυφαίος θεσμός η Βουλή;
