Ο νέος πόλεμος στην Παλαιστίνη περνά αδιάφορα από τις μπουκωμένες κορωνοϊό και καραντίνα μιντιακές οθόνες και μόνο ο βομβαρδισμός τής έδρας ειδησεογραφικών πρακτορείων στη Γάζα ανέβασε κάπως το ενδιαφέρον των διεθνών ΜΜΕ, που εξακολουθούν να «νίπτουν τας χείρας» τους.
Θυμάμαι στο ταξίδι μας στην Ιορδανία ότι μας πήγαν στο όρος Νέμπο, όπου ο Μωυσής αντίκρισε τη Γη της Επαγγελίας πριν πεθάνει και όπου σήμερα βρίσκεται μια εκκλησιά. Θυμάμαι ότι αντικρίζοντας το ελάχιστα ελκυστικό τοπίο της κοιλάδας του Ιορδάνη απόρησα με τον θεϊκό παραλογισμό να ορίσει για τον περιούσιο λαό Του αυτή την κοινότοπη περιοχή σαν Παράδεισο επί της Γης, ειδικά σε ανθρώπους που -αν και ταλαιπωρημένοι από την πολύχρονη περιπλάνηση στην έρημο- είχαν δει με τα ίδια τους τα μάτια τη γοητευτική γονιμότητα του Νείλου. [...]
Η Γη της Επαγγελίας κάθε άλλο παρά τόπος ειρήνης αποδείχθηκε για τους Ισραηλίτες, που -για μια περιοχή όπου δεν ρέει μέλι και γάλα, όπως υποσχόταν ο Θεός μεσίτης- χρειάστηκε από την πρώτη στιγμή μέχρι και σήμερα να εκτοπίζουν τους παλιότερους οικιστές με διαρκείς πολέμους.
Τα άγια χώματα ποτίστηκαν με πολύ αίμα, αφού τρεις θρησκείες βρέθηκαν να διεκδικούν την ίδια άγονη περιοχή γύρω από τα Ιεροσόλυμα. Εκεί που βρισκόταν ο Ναός του Σολομώντα, που πολλές φορές ισοπεδώθηκε, παίχτηκε το δράμα τής χριστιανικής αφήγησης και αργότερα της μωαμεθανικής προφητείας ιεροποιώντας ξανά και ξανά τις ίδιες ξερολιθιές και διεκδικώντας την απόλυτη θρησκευτική αλήθεια σε βάρος των ουσιαστικά αδελφών μονοθεϊστικών απόψεων.
Δεν έχει λογική ο πόλεμος γύρω από τα Ιεροσόλυμα. Ποτέ δεν ήταν πλούσια περιοχή, στρατηγικά υπάρχουν καλύτεροι τόποι, κι όμως οι προαιώνιες έχθρες συντηρούνται και οι αθώοι πάντα σφαγιάζονται.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι γενοκτονία των Παλαιστινίων, και μάλιστα από τους απογόνους των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Από την άλλη πλευρά, και από τη στιγμή που δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ (από τις τύψεις του δυτικού κόσμου) κι ενώ έχει απεριόριστη οικονομική και πολιτική κάλυψη από τους ισχυρούς της Γης, ήταν αναμενόμενο ότι θα συνεχίσει να εξαπλώνεται σε βάρος των αυτοχθόνων κατοίκων, όπως έγινε σε κάθε τέτοια περίπτωση, από τους Ινδιάνους και τους Μάγια μέχρι του Αβορίγινες. Το ακόμη πιο παράλογο είναι ότι σε αυτή τη στενάχωρη περιοχή οι Εβραίοι συντηρούν και πυρηνικά όπλα, ακριβώς σαν τον ήρωά τους Σαμψών, που έπραξε το αυτοκτονικό «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».
Το σκηνικό επαναλαμβάνεται συνεχώς με πρόσχημα θρησκευτικές διεκδικήσεις, που γρήγορα εξελίσσονται σε ένοπλες συγκρούσεις και διαρκείς πολέμους με θύματα περισσότερα πάντα ανάμεσα στους φτωχούς σαρδελοποιημένους στη Γάζα Παλαιστινίους. Η περίφημη «αραβική άνοιξη» έγινε λίβας και κατέκαψε χώρες όπως η Λιβύη και η Συρία. Ανακατατάξεις γίνονται στον χώρο των ηγετών του ετερόκλητου ισλαμικού κόσμου, που καλούν σε Τζιχάντ με πρόσχημα την Παλαιστίνη και εξοπλίζουν με ρουκέτες τους ηγέτες τής αντίστασης, ενώ η χριστιανική Δύση, άβουλη και υποκριτική, ασχολείται μόνο όταν η βία αγγίξει τα εδάφη της, έστω με τη μορφή μεταναστευτικών κυμάτων.
«Λυπάμαι» είναι το μόνο που μπορεί πλέον να πει ο μέσος καλοπροαίρετος άνθρωπος που αντικρίζει ξανά το ίδιο σκηνικό βίας στη Μέση Ανατολή, που διαψεύδει κάθε ελπίδα και διαγράφει διπλωματικές φιλειρηνικές προσπάθειες δεκαετιών. Η λύπη όμως και τα δάκρυα ποτέ δεν άλλαξαν τον κόσμο. Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι αν οι καλές προθέσεις αλλάζουν κάτι σ’ αυτόν τον κόσμο της βίας. [...] Ολάκερη η Γη είναι μια Γη της Επαγγελίας για το ανθρώπινο είδος, που συμπεριφέρεται κατακτητικά, ακριβώς όπως οι Εβραίοι σήμερα στην Παλαιστίνη. Υπάρχει μέλλον; Λυπάμαι, αλλά πλέον δεν ελπίζω.
* Η Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου είναι γιατρός, πρόεδρος του ελληνικού κλάδου της IPPNW, αντιπρόσωπος της ICAN στην Ελλάδα (το παρόν κείμενο είναι απόσπασμα δημοσίευσης στο blog της: https://mariasot.blogspot.com/2021/05/blog-post.html, 16 Μαΐου 2021)
