Κι αν τα πρώτα χρόνια οι εκτοπίσεις των κομμουνιστών αποσιωπήθηκαν ή και δικαιολογήθηκαν, η αντίδραση απέναντι στις θηριωδίες κατά των Εβραίων δεν διέφερε πολύ. Υπήρχαν ανταποκρίσεις από επισκέψεις στα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης, πριν τη μαζική εφαρμογή τής τελικής λύσης, που ανέφεραν τις καλές συνθήκες και τα χαμόγελα των κρατούμενων. Ούτε καν τα σαββατιάτικα μποϊκοτάζ και η Νύχτα των Κρυστάλλων δεν έλαβαν τη δημοσιότητα που θα φανταζόμασταν σήμερα ότι θα ταίριαζε σε τέτοια γεγονότα.

Ακόμα και μετά τον πόλεμο και τις μαζικές εκτοπίσεις των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τον αφανισμό του εβραϊκού πληθυσμού στην Πολωνία, η κάλυψη του διεθνούς Τύπου, πλην των «στρατευμένων¨» εφημερίδων της Αριστεράς, με λαμπρό παράδειγμα τη Humanite, ήταν επιεικώς ανεπαρκής. Η στάση των εφημερίδων δεν έχει βέβαια μεγάλη απόσταση από αυτή των κυβερνήσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η άρνηση των ΗΠΑ να αυξήσουν τις ποσοστώσεις για τους πρόσφυγες από τη Γερμανία και την Αυστρία.

Διαβάζοντας το «Βερολίνο 1933» μπορούμε σε σημαντικό βαθμό να ερμηνεύσουμε τη στάση της διεθνούς κοινότητας και του Τύπου απέναντι στο διαρκές έγκλημα του Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων. Η κατοχή, οι συνεχείς εποικισμοί, η μετατροπή μιας λωρίδας γης σε μια τεράστια φυλακή, οι βομβαρδισμοί κατά αμάχων, τηλεοπτικών καναλιών, της Ερυθράς Ημισελήνου, η σφαγή παιδιών αποκρύπτονται ή δικαιολογούνται ως «δικαίωμα στην αυτοάμυνα». Οι ενοχές των ισχυρών που πριν από ενδομήντα χρόνια γύρισαν την πλάτη στους Εβραίους που οδηγήθηκαν στα κρεματόρια σήμερα γίνονται το πρόσχημα για την αιτιολόγηση της φρίκης.

Σε ορισμένες περιπτώσεις όμως αρκεί να είσαι άνθρωπος. Κι αν είσαι άνθρωπος, δεν μπορείς να κλείνεις τα μάτια όταν ένας ολόκληρος λαός φυλακίζεται και αφανίζεται διά της βίας. Αν είσαι άνθρωπος, καταγγέλλεις και πολεμάς τα στρατόπεδα συγκεντρώσεις και τις εθνοκαθάρσεις. Είτε είναι στο  Άουσβιτς είτε στο Κέιπ Τάουν είτε στη Γάζα.