Ενάμιση χρόνο από την εμφάνιση του κορωνοϊού στην Ουχάν, ένα χρόνο και κάτι από την πρώτη καραντίνα στην Ελλάδα (και μετρώντας 8.093 νεκρούς, από τους οποίους οι συντριπτικά περισσότεροι τους τελευταίους μήνες), είναι φανερό ότι βρισκόμαστε σε μια κομβική φάση στη διαχείριση της πανδημίας.
Από τον λοιμό στην Αθήνα του Περικλή μέχρι σήμερα, αυτοί οι αόρατοι εχθροί ενσταλάζουν στις ψυχές των ανθρώπων τον φόβο του θανάτου και την ανασφάλεια για την επόμενη μέρα. Σε αυτό το υπόβαθρο αναπτύσσεται και ο φόβος για μια επιστημονική κατάκτηση που όλους τους προηγούμενους αιώνες δεν υπήρχε: το εμβόλιο.
Πώς αντιμετωπίζει όλους αυτούς τους ανθρώπινους φόβους η κυβέρνηση; Με τον χειρότερο δυνατό τρόπο: Απαξιώνοντας τους επιστήμονες, δίνοντας εδώ και μέρες, εδώ και βδομάδες, το σήμα ότι τα όποια μέτρα και οι όποιες αποφάσεις λαμβάνονται δεν εδράζονται σε επιστημονικά αλλά σε δημοσκοπικά κριτήρια, δεν λαμβάνονται από τους ορισμένους από την ίδια την κυβέρνηση επιστήμονες, αλλά καθ' υπαγόρευση... Γεραπετρίτη.
Όταν επί μέρες κι ενώ πληθαίνουν οι εκτός ΜΕΘ διασωληνωμένοι (και οι νεκροί αυτής της κατηγορίας) οι πολίτες δεν ακούνε από τους κυβερνητικούς παράγοντες ποιο είναι το σχέδιο, αλλά ότι -μετά το μακρύτερο lockdown στην Ευρώπη, που αποδείχθηκε αναποτελεσματικό αφού η χώρα κατρακύλησε στις τελευταίες θέσεις πανευρωπαϊκά- κατανοούν την κόπωσή τους!
Έτσι, τώρα, στην κορύφωση του αναμενόμενου τρίτου κύματος, θέλουν να τους ανακουφίσουν για όσα... έξυπνα μέτρα επέβαλαν πάλι χωρίς σχέδιο. Με ποια διασφάλιση; Μάσκες, αποστάσεις (στα λεωφορεία ή στους εργασιακούς χώρους, αλήθεια;), μέτρα υγιεινής! Και την προσδοκία των εμβολίων, που όλο και καθυστερούν σε όλη την Ευρώπη, αλλά εν Ελλάδι θριαμβεύουν στην επικοινωνία...
Ειδικά σε αυτή την κομβική φάση ο πολίτης έχει ανάγκη τον ορθολογικό λόγο της επιστήμης για να πειστεί και το καπέλωμα των επιστημόνων (και με δικές τους ευθύνες), πασπαλισμένο μάλιστα με δόσεις ατομικής ευθύνης, μόνον κλίμα εμπιστοσύνης δεν δημιουργεί.
Όπως δεν δημιουργεί κλίμα εμπιστοσύνης η άρνηση να συζητηθεί η ρύθμιση των «κορωνοχρεών», η γενναία χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας και -ακόμα σημαντικότερο ενόψει ανοίγματος- ένα ουσιαστικό σχέδιο εμβολιασμού των ανθρώπων που καλούνται να βγουν: εκπαιδευτικών, εργαζομένων στη διατροφική αλυσίδα, εργαζομένων στην εστίαση και στον τουρισμό. Η επιμονή της κυβέρνησης να επενδύει στον φόβο είναι κακός σύμβουλος.
