Αμηχανία και μια δήθεν διεθνής ξενάγηση μόνο για 40 άτομα, μάλλον ευθεία αναφορά στα 40 παλικάρια από την Λιβαδειά, που τώρα είναι ο Κάρολος, η Καμίλα, ο Ρώσος πρωθυπουργός και η Γαλλίδα υπουργός Άμυνας, Αμερικανό δεν βρήκαμε, Αϊτινό σνομπάραμε, οι απαραίτητοι υπηρεσιακοί, όπως ο Γενικός Γραμματέας του ΥΠΠΟ, ο Ειδικός (!) του Γραμματέας, κ.α.
Ξενάγηση λοιπόν για ολίγους στην Πινακοθήκη, που ολοκληρώνεται με τα χρήματα της Περιφέρειας Αττικής, όταν η διοίκησή μας αποφάσιζε να τη χρηματοδοτήσει με 4.6 εκατομμύρια ευρώ, για να δεχθεί τους μύδρους της κας Μενδώνη που τότε αρθρογραφούσε σε βάρος της Περιφερειακής Αρχής κι εμού προσωπικά, ότι κακώς υποκαθιστούμε το κράτος. Δεν ήταν η μόνη βέβαια – την άποψη περί δήθεν “υποκατάστασης” του κράτους είχε και ο νυν Περιφερειάρχης, τότε Πρόεδρος της ΚΕΔΕ, αναφορικά με την απόφασή μας για τη στήριξη όλων των νοσοκομείων του ΕΣΥ στην Αττική...
Περασμένα, όχι ξεχασμένα.
Τώρα πλέον η Πινακοθήκη και η Διευθύντριά της Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα, που η ανανέωση της θητείας της είχε σφόδρα επικριθεί από τη Λ. Μενδώνη, αποτελεί χρήσιμο και ασφαλές άλλοθι προκειμένου η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης να ξεπετάξει 200 χρόνια επετείου από την πλέον ιστορική στιγμή στη νεότερη ιστορία μας.
Σε μια ελιτίστικη εκδήλωση, όχι για λόγους ασφαλείας, αλλά γιατί έτσι ακριβώς αντιλαμβάνονται τη σχέση της Τέχνης με τους πολίτες. «Εμείς μετέχουμε σε ένα κλειστό κλαμπ, εσείς δείτε τι φοράμε, ούτως ή άλλως η τέχνη δεν είναι για το λαό».
Κάπως έτσι το οργάνωσε, χωρίς περίσκεψη, η κυβέρνηση Μητσοτάκη και οι συν αυτώ. Επικοινωνιακό αξεσουάρ στο αφήγημά της για το... πόπολο. Που έκανε την Επανάσταση.... Αφήνοντας έτσι εκτός, και στην ησυχία τους, το Θεόφιλο, τις φουστανέλες του και τα καριοφίλια, το Αρκάδι, το Ζάλογγο, την Αλαμάνα, τα Ψαρά, την Γραβιά, τα Δερβενάκια, το Μεσολόγγι, τον Ρήγα και τον Κοραή, τον κυβερνήτη Καποδίστρια και τον περίφημο Νικηταρά τον Τουρκοφάγο, που έσβησε ζητιάνος στον Πειραιά έξω από μια εκκλησία. Αποκλείοντας τους αναρίθμητους ήρωες, το λαό και τον κλήρο που μάτωσαν, τα δημώδη, τα σύμβολα του Αγώνα – τόσο ξένα, τόσο ενοχλητικά για το σύγχρονο χυλό της νεοδεξιάς κουλτούρας, που έχει πλέον εγκολπώσει, ως συστατικό της στοιχείο, την κιτς χουντική αισθητική.
Κρατούντες αναίσθητοι στο μεγαλείο της θυσίας για Λευτεριά.
Δεν είναι ο κορονοϊός, είναι το μπόι τους που κονταίνει μια εμβληματική στιγμή, ορόσημο για το ποιοι είμαστε, από που ξεκινήσαμε και με ποιο τίμημα. Και το κυριότερο : το πως θα πορευτούμε. Φυσικά και δεν πέφτουμε από τα σύννεφα από μια κυβέρνηση που εμφορείται και εμπνέεται από τις πιο διχαστικές σελίδες της Ιστορίας μας, από τους εμφύλιους και τη διχόνοια της Επανάστασης. Και όχι από τα πρωτοπόρα τρία Συντάγματα. Από τις αλληλοκατηγορίες για προδοσία και την μπαμπεσιά. Και όχι από το λαϊκό μεγαλείο της πανστρατιάς που έκανε το θρύλο να γίνει μελάνι στο χαρτί.
Με την υπογραφή του Θεού, όπως είπε κάποιος ονόματι Κολοκοτρώνης.
Υ.Γ. : Μια Επανάσταση που σημαδεύτηκε από αγωνίστριες επώνυμες όπως η Μπουμπουλίνα και η Μαυρογένους αλλά και πόσες άλλες «γνωστές άγνωστες» καπετάνισσες που δεν πέρασαν, αλλά έγραψαν την ιστορία μας. Κεντώντας την με αίμα, φεύγοντας παραγνωρισμένες, οι περισσότερες, από τους συγχρόνους τους...
