Κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου ζω την ημέρα του μεγάλου θυμού! Ακούω τις γυναίκες γύρω μου να εύχονται χρόνια πολλά η μία στην άλλη, βλέπω τους άνδρες να μοιράζουν λουλούδια, τους ανθοπώλες να τρίβουν τα χέρια τους από χαρά και την κοινωνία να ζει με αυταρέσκεια τη ημέρα, θεωρώντας πως έπραξε το ιστορικό καθήκον της.
Πώς τα καταφέραμε να μετατρέψουμε την ανάμνηση μια ημέρας επανάστασης για τα δικαιώματα των γυναικών σε πανηγυράκι για τα ανθοπωλεία, δεν θα το καταλάβω ποτέ!
Οι ψυχές των προγόνων μας θα πρέπει να βασανίζονται “βλέποντας” την κατάντια των ανάξιων απογόνων τους... Γιορτάζουμε μια μέρα με τη λογική της προστασίας των ειδών προς εξαφάνιση!
Να γιορτάσουμε κορίτσια, αλλά για ποιο πράγμα ακριβώς; Και κυρίως γιατί να γιορτάσουμε μόνες μας, σα να αποδεχόμαστε τον αυθαίρετο ιστορικό ισχυρισμό ότι είμαστε κάτι διαφορετικό από τους άνδρες αυτού του κόσμου;
Να γιορτάσουμε για την εργασία που προσφέρουμε όλοι μας και αμείβεται λιγότερο από την αξία της; Για τη φτώχεια που ζούμε όλοι μαζί και τον ατελέσφορο αγώνα μας να ζήσουμε αξιοπρεπώς; Για την αγωνία μας να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και να τους προσφέρουμε τις ευκαιρίες που άλλοι έχουν κληρονομικώ δικαίω; Για τα αυτονόητα που μας λείπουν; Για την έλλειψη σεβασμού της Πολιτείας προς τον Πολίτη;
Και αυτή είναι η μία πλευρά, γιατί υπάρχει και μία άλλη πιο βάρβαρη, αυτή που κάποιοι άνδρες αντιμετωπίζουν με εγκληματική εχθρότητα τις γυναίκες. Είναι οι εργοδότες που μας θεωρούν πιθανές ερωμένες, οι συνάδελφοι που μας υποτιμούν, οι σύζυγοι που απαιτούν, οι σύντροφοι που κακομεταχειρίζονται, οι περαστικοί που βιάζουν....
Είναι και μια τρίτη, που πονάει περισσότερο. Είναι οι άλλες γυναίκες, που είναι έτοιμες να λιθοβολήσουν το κορίτσι που ντύνεται όπως του αρέσει άρα προκαλεί, τη γυναίκα που έκανε αυξητική στήθους, τη συνάδελφο που τους “έκλεψε” την προαγωγή – και “δεν μπορεί, κάποιο αντάλλαγμα θα έδωσε”, την ιερόδουλη που “δεν μπορούσε να βρει δουλειά σαν καθαρίστρια;”, άρα της αρέσει η δουλειά της....
Ας ανταλλάξουμε λοιπόν αυτάρεσκα τις ευχές μας! Μην ξεχάσουμε όμως να ευχηθούμε και στις
γυναίκες που εργάζονται ανασφάλιστες για ένα ξεροκόμματο, στις μανάδες που δεν έχουν να πάρουν παπούτσια στα παιδιά τους, στις εργαζόμενες που εκβιάζονται για να παραμείνουν στις δουλειές τους, στις συζύγους που τριγυρνούν ανάμεσά μας με μελανιές στο σώμα και την ψυχή, στα ανήλικα κορίτσια που βιάζονται από συγγενείς και φίλους, στα ενήλικα κορίτσια που το “όχι “ τους εκλαμβάνεται ως “ναι”, στα άλλα κορίτσια στις σκοτεινές γωνιές των δρόμων και σε όσες άνοιξαν και συνεχίζουν το χορό του ελληνικού MeToo.
Μεγάλη γιορτή η σημερινή! Μεγάλη και η ντροπή μας!
