«Μαμά γιατί δεν τον χωρίζεις»;
«Μαμά! Χώρισέ τον και πάμε να φύγουμε από εδώ για μια νέα ζωή»!
Γιατί άραγε δεν πήρε ποτέ αυτή την απόφαση; Μια γυναίκα έξυπνη; Μια γυναίκα όμορφη; Μια γυναίκα προοδευτική; Μια γυναίκα χειραφετημένη; Μια γυναίκα με περιουσία και δικό της σπίτι;
Μία γυναίκα όταν βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια καταχρηστική και βίαιη σχέση οι παραπάνω ερωτήσεις και παροτρύνσεις όσο καλοπροαίρετες και αν είναι μοιάζουν σα να κατηγορούν το θύμα και να μην εμβαθύνουν στο ζήτημα της διακοπής της βίας.
Συνεπώς η κατά επανάληψη κακοποιημένη γυναίκα υποβάλλεται σε ένα πλέγμα ενοχών και ανάμεικτων – αντιφατικών συναισθημάτων.
Αγάπη, μίσος, λύπη, ενοχή και το χειρότερο …ελπίδα για την βελτίωση της συμπεριφοράς του δράστη-θύτη.
Οπλισμένη λοιπόν η κακοποιημένη γυναίκα από την «κακή» υπομονή της και αβοήθητη από την ανάλγητη ανδροκρατούμενη-πατριαρχική κοινωνία μπαίνει μέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο στον ρόλο του θύματος : ε‐γκα‐τα‐λε‐λειμ‐μέ‐νη από ειδικούς κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, φεμινιστικές ομάδες, αστυνομία κ.α.
Δεν πάει άλλο θα με σκοτώσει!
Αν το θύμα αποφασίσει κάποια στιγμή να ανακοινώσει στον δράστη-θύτη ότι θέλει διαζύγιο αποκαμωμένη από την σωματική βία και το λεκτικό μπούλινγκ τότε θα διαπιστώσει ότι μόνη της και αστήριχτη δεν μπορεί να προχωρήσει πιο κάτω την ζωή της γιατί τότε θα έρθει αντιμέτωπη και πάλι με το πραγματικό θηρίο στην μεγαλύτερη έξαρσή του.
Ο δράστης-θύτης όντας εξοργισμένος από την απόρριψη της γυναίκας του θα αρχίσει έναν ατέρμονο οχετό εκβιασμών, οργής και απειλών όπως για παράδειγμα ότι θα σκοτώσει την ίδια και τα πεθερικά του ή και τα παιδιά του ή ότι θα αυτοκτονήσει ο ίδιος.
Τότε δυστυχώς η κακοποιημένη ψυχή της γυναίκας αντί της ηλιαχτίδας που περιμένει θα τρομοκρατηθεί ακόμα περισσότερο και θα βυθιστεί σε οδυνηρά σκοτάδια κι έτσι υποταγμένη στον τρόμο θα φτάσει ακόμα και στο σημείο της τελικής παραίτησης της, που δεν είναι άλλη από τη θλιβερή εκείνη στιγμή της ενοχικής εσωστρέφειας μέσω της οποίας θα κατηγορεί τον ίδιο της τον εαυτό για την βίαιη συμπεριφορά τους συντρόφου της. Αυτή είναι το λάθος! Εκείνη φταίει! Γιατί έτσι γαλουχήθηκε μέσα στην βαναυσότητα και τα αλλεπάλληλα χαστούκια της υποτίμησής της. Γιατί ντρέπεται να είναι χωρισμένη, γιατί όλοι μιλάνε άσχημα για τις διαζευγμένες γυναίκες και τις κρίνουν ως ανήθικες. Γιατί η θρησκεία δεν αποδέχεται το διαζύγιο!
Οι κακοποιημένες σύζυγοι-μητέρες όταν μέσα από σειρά ετών δέχονται την συνεχή απειλή του θανάτου και της τιμωρίας τους, τείνουν να έχουν μια και μοναδική άμυνα – την «ωραιοποίηση» της αιματηρής ενδοοικογενειακής βίας η οποία και αντανακλάται στο πρόσωπό τους καθημερινά, στο οποίο διαγράφεται ένα μόνιμο αμήχανο και ψεύτικο χαμόγελο. Υποκρίνονται τους οσιομάρτυρες για χάρη των παιδιών τους, κουκουλώνουν την βία και τυλίγουν όλο και περισσότερο το κουβάρι γιατί θεωρούν ότι έτσι δεν θα πληγωθούν τα παιδιά! Τα παιδιά πληγώνονται! Τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα!
Ο μόνιμος ενδόμυχος φόβος οδηγεί τις κακοποιημένες μητέρες στην αλλαγή της προσωπικότητάς τους, άλλες φορές δικαιολογώντας ακόμα και τον δράστη –θύτη : «Δεν είναι μόνο ο πατέρας σας και η γειτόνισσα τα ίδια τραβάει με εμένα» ή «Δεν είναι πάντα βάναυσος, είχαμε και καλές στιγμές, παντρευτήκαμε από έρωτα, είναι ο πατέρας σας, είναι ο πατέρας των παιδιών μου…»
Ελπίζει ότι θα αλλάξει, και οι ξυλοδαρμοί θα σταματήσουν… Μια κακοποιημένη γυναίκα-σύντροφος εξακολουθεί να αγαπά τον κακοποιό της, παρόλο που την χτυπά.
Πολλές φορές γιατί θεωρεί ότι «αυτομαστιγώνοντας» τον εαυτό της με την αυτοθυσία της, την τιμωρία της και την χριστιανική της παιδεία θα διασφαλίσει την ηρεμία και την ασφάλεια της ζωής των αγαπημένων της προσώπων που ζουν μέσα στη ίδια δραματική σύμβαση.
Η γυναίκα- θύμα ενδοοικογενειακής βίας ουσιαστικά παραιτείται από όλα της τα δικαιώματα και κύρια από το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασής της.
Κάποια στιγμή όμως -όλα έχουν ένα όριο- όταν πλέον η κακοποιημένη γυναίκα βρει την δύναμη και με καθαρό μυαλό συνειδητοποιήσει ότι όλες της οι θυσίες είναι μάταιες, εξουθενωμένη από την βία θα αποφασίσει να βγει μέσα από αυτήν την απάνθρωπη κατάσταση.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο του ασταμάτητου πολέμου, η Πολιτεία οφείλει να στηρίξει και να περιθάλψει την κακοποιημένη γυναίκα, διαφορετικά το θύμα θα παραμείνει αιχμάλωτο στο τραύμα του και θα επικεντρώσει την ζωή του στην διαμόρφωση ενός σχεδίου επιβίωσης παρόμοιο με εκείνο ενός αιχμάλωτου πολέμου που διάγει το βίο του περιορισμένος και μόνο στο επίπεδο της απλής ύπαρξης και επιβίωσης ώστε να καταλήξει άλλη μια καμένη ζωή!
Αλεξία Πετροπούλου
Ηθοποιός-Εκδότης «Ατρειδών Κύκλος» ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ
