“Γιατί πιστεύω πως δε θα με καταγγείλουν. Γιατί και αν με καταγγείλουν δεν θα μπορέσουν να το αποδείξουν. Γιατί και αν το αποδείξουν θα τρομάξουν από το βάρος του εξευτελισμού τους. Γιατί θα φοβηθούν μήπως ο κόσμος θεωρήσει ότι το προκάλεσαν….”
Δέκα βιασμοί διαπράττονται καθημερινά στη χώρα μας. Από αυτούς μόνο το 7 -10% καταγγέλλονται και από αυτούς μόνο το 7 – 10% φτάνει στα δικαστήρια.
Στον 21ο αιώνα, η σεξουαλική βία εξακολουθεί να είναι μια επίμονη και πιθανόν αυξανόμενη μάστιγα στην κοινωνία μας.  Εκτιμάται ότι το 20% των γυναικών και το 4% των ανδρών έχει δεχθεί κάποια μορφή σεξουαλικής επίθεσης.
Από τη μια πλευρά τα κοινωνικά στερεότυπα και από την άλλη ένα πιθανό κακοποιητικό περιβάλλον, δημιουργούν το υπόβαθρο του βιαστή. Αν και οι ειδικοί θεωρούν πως έχουν πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουν μέχρι να κατανοήσουν πλήρως τι είναι αυτό που μετατρέπει έναν άνθρωπο σε βιαστή.
Υπάρχει μάλιστα η άποψη πως οι πράξεις σεξουαλικής βίας δεν έχουν απαραίτητα σχέση με την εκτόνωση του σεξουαλικού ενστίκτου, αλλά με την αίσθηση της κυριαρχίας επί του θύματος, με έντονα σαδιστικά χαρακτηριστικά.
Αυτά  βέβαια είναι ζητήματα που αφορούν τους ειδικούς της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής. Μέχρι να φτάσουμε εκεί όμως, υπάρχει το στάδιο της επώασης και αυτό μας αφορά όλους ανεξαιρέτως, ως μέλη της κοινωνίας.
Αν δεχθούμε τον ισχυρισμό του Μιχαήλ Μπακούνιν ότι σε κάθε στιγμή της ζωής του ο άνθρωπος καθορίζεται από αυτό που τον έκανε η φύση και η κοινωνία, αντιλαμβανόμαστε ότι όλοι μας έχουμε την πιθανότητα να μεγαλώνουμε ή να εκτρέφουμε ένα βιαστή ή ένα θύμα. Μοιάζει τρομακτική η σκέψη, κυρίως γιατί μας βολεύει να πιστεύουμε πως αυτές οι συνθήκες δεν εξαρτώνται από εμάς προσωπικά. Χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε συμμετέχουμε στην προετοιμασία των συνθηκών βάσει των οποίων διαπράττονται όλα τα εγκλήματα.
Η ατομική ευθύνη στην απόλυτη έκφρασή της…
Το διαχρονικό στερεότυπο πως η γυναίκα, ως αδύναμο ον υπάρχει για να υπηρετεί και να ικανοποιεί τις ορέξεις των ανδρών, μεγάλωσε πολλές γενιές με τη στρεβλή λογική πως όταν ο άνδρας θέλει, η γυναίκα οφείλει να μπορεί.
Ή την αντίληψη πως είναι στη φύση της γυναίκας να δέχεται τη σεξουαλική βία.
Στην περίπτωση βίας που στρέφεται από άνδρα σε άνδρα τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα, γιατί εκεί ενυπάρχει και η ντροπή ότι παραβιάστηκε η ουσία της σεξουαλικής φύσης του ανδρός. Γι’αυτό και αρκετά τέτοια περιστατικά αποκρύπτονται για να διασωθεί η πληγωμένη τιμή του θύματος.
Στο μεταξύ, τα νομικά κενά και τα στερεότυπα, δημιουργούν μια αίσθηση ατιμωρισίας των θυτών. Κάτι που μπορεί και να μην αναλογίζονται ποτέ, γιατί οι περισσότεροι χαρακτηρίζονται από έλλειψη στοργής, ενσυναίσθησης και ενοχής.
Αν ποτέ φτάσει η ώρα της δικαιοσύνης, τότε οι ευκαιρίες που δίνονται για αποδόμηση της αξιοπιστίας των θυμάτων είναι πολλές! Ο χρόνος που έχει μεσολαβήσει, ο φόβος, τα ελλιπή στοιχεία και η δεινότητα των νομικών εκπροσώπων των θυτών, δημιουργούν ένα αφιλόξενο περιβάλλον όχι μόνο για καταγγελία, αλλά και για απονομή δικαιοσύνης.
Τα θύματα μένουν απροστάτευτα, περιφέρουν τις πληγές τους αγιάτρευτες μέσα στον Χρόνο και συνεχίζουν να συμμετέχουν στην κοινωνική αλυσίδα, εισφέροντας τις εμπειρίες τους στη δημιουργία του υπόβαθρου για να διαπραχθούν και άλλα παρόμοια εγκλήματα.
Αυτοί που μένουν τελικά ατιμώρητοι, συνεχίζουν τη δράση τους. Γιατί; Γιατί δεν τους το απαγορεύει ούτε η συνείδησή τους, ούτε η δικαιοσύνη, ούτε η κοινωνία. Γιατί μπορούν….
Και γι΄αυτό, με κάποιο τρόπο, είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι.