Πρόβαλε η Ρέα έξω από το Δικταίο Αντρο, γυμνόστηθη, αλαφιασμένη. Θήλαζε τον Δία με τη μουσική των Κουρητών να διώχνουν τον φόβο του Κρόνου, του κάθε Κρόνου που τρώει παιδιά ή καταστρέφει τη ζωή τους με τα κτηνώδη ένστικτά του. Ρέουν από τις ρώγες της, ασημένιες λίνιες, διαβαίνουν το Αιγαίο και διακλαδίζονται στην Αττική.
Περνούν από το Μεταξουργείο και τις φτωχογειτονιές της Αθήνας, μαζεύουν τα κακοποιημένα παιδιά, τα προσφυγόπουλα, ένα ωκεάνιο κύμα αγάπης κατακλύζει την έρημο της λεηλατημένης ψυχούλας τους. Ανθίζουν οι εσωτερικές κερασιές μιας άνοιξης που είχε βουλιάξει στη βαρβαρότητα των βιαστών και των προστατών τους. Η Ρέα με τους Κουρήτες οδηγούν τα βιασμένα παιδιά στο Εθνικό Θέατρο. Ανεβάζουν την παράσταση «Ο διευθυντής βιαστής, η εξαπατηθείσα υπουργός Πολιτισμού και ο ανήξερος πρωθυπουργός».
Ο Δίας στέλνει έναν κεραυνό ήθους στη στέγη του Εθνικού Θεάτρου και ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα. Δεύτερο κεραυνό στο υπουργείο Πολιτισμού, συλλαμβάνει την κ. Μενδώνη και την οδηγεί στην παράσταση. Τρίτο κεραυνό ήθους και κάθαρσης αποστέλλει ο Δίας από το Δικταίο Αντρο στο Μέγαρο Μαξίμου. Πιάνει από το αυτί ο κεραυνός του συλλογικού πολιτισμικού ήθους τον κ. Μητσοτάκη και τον οδηγεί μαζί με το υπουργικό συμβούλιο των «γαλάζιων» Χατζηαβατών στο Εθνικό Θέατρο. Aρχίζει η παράσταση των βιασμένων παιδιών:
«Ω σπίτι τρισκατάρατο, σπίτι καταραμένο,
γιάντα στα βάθη του γιαλού δεν είσαι βουλισμένο;
Παλιά φωλιά της απονιάς και κατοικιά του φόνου,
βρύση τω δάκρυω και σκολειό τση πρίκας και του πόνου,
πώς δε θαμπώνεται ουρανός, κ’ η γης πώς δεν τρομάσσει,
πώς η οργή δεν έρχεται του Ζευ να σε χαλάσει;
Πώς σκοτεινά δεν πέφτουσι νέφη να σε κουκλώσου
κι απού τ’ αμμάτια καθενός σήμερο να σε χώσου;
Σ’ ποια δάση βρίσκουνται ποτέ, σ’ ποια σπήλια κατοικούσι
θεριά τόσ’ άγρια κι άπονα θεριό να μην πονούσι,
σα δεν πονούσιν άθρωπο μηδέ ποσώς κιανένα
οι σκληρόκαρδοι κι άτυχοι που κατοικού σ' εσένα;
μα κείνο που μπορέσασι τ’ αμμάτια μου να δούσι,
κρίνω, τ’ αυτιά σας δε μπορού ποτέ ν’ αφουκραστούσι,
γιατ’ είναι τόσ’ αδυνατό, απού μπορεί να σβήσει
τον ήλιο με τη λάμψη του, το φέγγος να μαυρίσει».
«Ερωφίλη»
Αίφνης παρουσιάζεται στη σκηνή ο Λαοκόων του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου. Τα φίδια του τυλίγουν τον Μητσοτάκη και το υπουργικό συμβούλιο, πλην Δένδια. Οι ψεύτες καταρρέουν!
