«Η οργή και η θλίψη που αισθανόμαστε δεν αφήνει τις λέξεις να μιλήσουν. Πώς να γραψουμε και να σκεφτούμε για την αλληλεγγύη και το δίκαιο μέσα στην αυταρχική βαρβαρότητα του κράτους της Νέας Δημοκρατίας;
Η χθεσινή απόφαση του Δημητρη Κουφοντινα να προχωρήσει σε απεργία δίψας και το αποχαιρετιστήριο μήνυμά του με λόγια του Ρίτσου είναι η τελευταία πράξη σε έναν αγώνα που διακυβεύεται η αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Το “ας πεθάνει” που υπονοείται και ξεστομίζεται θεσμικά και εξωθεσμικά ενταφιάζει μαζί με τον άνθρωπο και την έννοια της δημοκρατίας.
Το “ας πεθάνει” αποκρυσταλλώνει την απολυτη απανθρωποίηση και ξένωση από την ίδια τη ζωή και την υπεράσπιση της.
Ειναι τα λόγια μιας κοινωνίας που ζητάει οφθαλμό αντί οφθαλμού.
Ένα Κράτος Δικαίου δεν εκδικείται διότι αν το κάνει, παύει να είναι Κράτος Δικαίου. Οι όροι του εγκλεισμού και τα δικαιώματα ενός κρατούμενου δεν εξαρτώνται από το είδος των αδικημάτων που αυτός έχει τελέσει.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας θέτει το ίδιο του το σώμα στην έσχατη πράξη αγώνα για να εισακουστεί και να εφαρμοστεί ο νόμος που το ίδιο το κράτος θέσπισε .
Εμείς οι εργαζόμενες/οι στο χορό στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι στον αγώνα κάθε ανθρώπου για τα δικαιώματά του. Η ισόνομη αντιμετώπιση των κρατουμένων είναι δείκτης της δημοκρατίας την οποία θέλουμε να προφασιζόμαστε.
Κάνουμε δραματική έκκληση για τη ζωή του έστω και τώρα.
Καλούμε την κυβέρνηση να τηρήσει τους νόμους.
Καλούμε την κα.Σακελλαροπούλου να μη γίνει η πρώτη πρόεδρος Δημοκρατίας που με την εκκωφαντική της σιωπή θα έχει επιτρέψει το θάνατο κρατούμενου απεργού πείνας.
Κι εμείς ως καλλιτέχνες να συμπαρασύρουμε τους εαυτούς μας και τ@ς διπλαν@ς μας σε μια ύστατη προσπάθεια για να αποφευχθεί το μοιραίο.
Να μην νικήσει το άδικο».