Οι συνθήκες που δημιούργησε η πανδημία και καλλιέργησε περαιτέρω η Ν.Δ. με τις επιλογές της (ανασφάλεια στους πολίτες, κρίση στην αγορά, περιορισμός των κοινοβουλευτικών διαδικασιών κ.ά.) αποτελούν, αναμφίβολα, γόνιμο έδαφος για την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων εμμονών που κουβαλά η Δεξιά του κ. Μητσοτάκη.
Αποτελούν «εργαστήριο» δημιουργίας και εγκαθίδρυσης μιας «νέας κανονικότητας», όπως την επιθυμούν η κυβέρνηση και οι γνωστές ελίτ, την οποία θα πληρώσουν ακριβά οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες, η κοινωνία και η οικονομία.
Η σημερινή διαχείριση των ΔΕΚΟ είναι ένα τυπικό και αποκαλυπτικό παράδειγμα της πολιτικής της Ν.Δ. Συνιστά χαρακτηριστική περίπτωση εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής: οι «δουλειές» να πηγαίνουν στους κολλητούς, οι πελατειακές σχέσεις να ενισχύονται, οι εργαζόμενοι να εξαθλιώνονται, τα δικαιώματά τους να ξηλώνονται, η δυνατότητα πρόσβασης όλων σε δημόσια αγαθά και υπηρεσίες να φθίνει.
Με την προοπτική, βεβαίως, του ξεπουλήματος των δημόσιων επιχειρήσεων να είναι μπροστά. Αφού πρώτα έχουν απογυμνωθεί και απαξιωθεί.
Εδώ και είκοσι μήνες η κυβέρνηση Μητσοτάκη μένει προσηλωμένη σε μια καθαρά λογιστική διαχείριση των ΔΕΚΟ στο πεδίο των χρηματοροών, τρεχουσών και μελλοντικών, ως συνεισφορά στα δημόσια οικονομικά.
Την ίδια στιγμή εμμένει στην παράδοση μέρους των υπηρεσιών τους σε ιδιώτες συρρικνώνοντας τις ίδιες, θυσιάζοντας εργαζόμενους στην εργασιακή ανασφάλεια των εργολαβικών εταιρειών και προωθώντας μεθοδικά τις προσλήψεις έξω από τους γενικούς κανονισμούς. Και όλα αυτά με τη συμβολή στελεχών, για τα οποία η Ν.Δ., συστηματικά και προκλητικά, θεσπίζει αυξήσεις αποδοχών.
Εκτός από την απαξίωση των εταιρειών, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την έντεχνη μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος, η οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ως ενισχυτικό της προσπάθειας αύξησης της απασχόλησης (σ.σ.: θυμόμαστε ότι η Ν.Δ. μείωσε τους μισθούς και η ανεργία αυξήθηκε, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία αύξησε τους μισθούς και η ανεργία μειώθηκε), υφίσταται και ένα κοινωνικό ζήτημα.
Ο περιορισμός του δημόσιου χαρακτήρα των ΔΕΚΟ κάνει ορατό τον κίνδυνο αποκλεισμού εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας από βασικά αγαθά (νερό, ηλεκτρισμός κ.ά.) ή, για παράδειγμα, από υπηρεσίες ταχυδρομείων (ΕΛΤΑ) και μεταφορών (ΟΑΣΑ).
Αυτό που απαιτείται, λοιπόν, με δεδομένη και την κοινωνική και οικονομική κατάσταση, δεν είναι η συνέχιση της συγκεκριμένης κυβερνητικής στρατηγικής. Είναι η επένδυση στις δημόσιες επιχειρήσεις και η περαιτέρω ανάπτυξή τους. Είναι η στήριξη των εργαζομένων τους, που θα «σηκώσουν» μια τέτοια επιλογή.
Η δημόσια περιουσία στο σύνολό της, άλλωστε, μπορεί να καταστεί μοχλός της νέας δίκαιης ανάπτυξης και της τεχνολογικής και περιβαλλοντικής μετάβασης της οικονομίας.
Με την πανδημία του νεοφιλελευθερισμού δεν εφησυχάζουμε. Η σύμπραξη των προοδευτικών δυνάμεων, κοινωνικών και πολιτικών, για να κερδίσουμε την «κανονικότητα των πολλών» κρίνεται περισσότερο από αναγκαία.
* Ο Κωνσταντίνος Αγόρης είναι δημοσιογράφος και οικονομολόγος
