Μια φορά κι έναν καιρό, στη μακρινή πολιτεία που βρέχεται από τη θάλασσα και χρυσαφίζει στον ήλιο, υπήρχε στην αυλή του βασιλιά ο μεγάλος διδάσκαλος των αρλεκίνων. Όλοι οι άρχοντες και τα μέλη της αυλής τον εκτιμούσαν και τον θαύμαζαν.
Σε κάθε παράσταση ντύνονταν τις φανταχτερές φορεσιές τους και θρονιάζονταν στις πρώτες σειρές για να τον χειροκρότησαν όρθιοι. Ακόμα και πομπές με τις άμαξες των ιπποτών διέταζαν προκειμένου να φτάσουν με τιμές στα μακρινά θέατρα.
Πολλοί χωρικοί εμπιστεύονταν τα αγόρια και τα κορίτσια τους στα χέρια τού διδασκάλου ώστε να τα μάθουν τα λόγια και τους χορούς που έκαναν την αυλή του βασιλιά να αγαπά και να φροντίζει τους φίλους του. Πίσω από τις φωτεινές και πολύχρωμες πλατείες όμως υπήρχε ένας κόσμος τρομερός και σκοτεινός.
Ο διδάσκαλος, βλέπετε, αγαπούσε να βάζει τα παιδιά στη σκοτεινή του κάμαρη. Τότε οι πόρτες αμπάρωναν με βαριά μάνταλα. Λένε πως τα μάγευε με λόγια και με όνειρα που έπλαθε. Τα λόγια μεταμορφώνονταν σε πράξεις τόσο φρικτές, που κανείς δεν τολμούσε να εξιστορήσει.
Λίγοι γνωρίζουν ότι οι αρλεκίνοι, προτού γίνουν οι διασκεδαστές των αρχόντων, ήταν άγριοι και σκοτεινοί καβαλάρηδες από τον κόσμο των πνευμάτων, από τα μακρινά παγωμένα βασίλεια του Βορρά. Ο μεγάλος διδάσκαλος γινόταν τις νύχτες ξανά κυνηγός.
Κάποτε ορισμένοι δυσφόρησαν. «Είναι έρωτας βαθύς και αρχέγονος. Τέτοιος που μονάχα πνεύματα μυστηριακά και εξώκοσμα μπορούν να συλλάβουν. Δεν καταλαβαίνετε εσείς» απαντούσε κάθε φορά. Και όλοι γνώριζαν, μα σώπαιναν.
Ο βασιλιάς και οι άρχοντες δεν θα επέτρεπαν ποτέ να αποκαλυφθεί ότι ο ευνοούμενος και ομοτράπεζός τους έκρυβε πίσω από το προσωπείο του ένα φρικτό, απόκοσμο τέρας. Και για χρόνια η σιωπή επικρατούσε και η εύνοια της αυλής μεγάλωνε με βιλαέτια και αξιώματα. Και κάθε βράδυ συνέχιζε το κυνήγι άφοβος και ατιμώρητος.
Έναν καιρό οι ντελάληδες ανήγγειλαν την αλήθεια. Ορισμένοι δραπέτευσαν και μαρτύρησαν την αληθινή φύση του διδασκάλου. Τότε οι ανίσχυροι έγιναν δυνατοί, οι φωνές έφτασαν απ’ άκρη σ’ άκρη, οι χωρικοί κυνήγησαν τον διδάσκαλο και μαζί τους άρχοντες που του προσέφεραν καταφύγιο. Και έτσι τα θέατρα λούστηκαν ξανά με φως. Και τα παιδιά που είχαν πια μεγαλώσει πήραν πίσω λίγα κομμάτια της ψυχής που θρυμματίστηκε στη σκοτεινή κάμαρη…
