Το θύμα βίας στην εργασία ή κάθεται και το υπομένει, ή αλλάζει δουλειά; Σε ποιο νομικό πλαίσιο -για το αξιακό δεν θέτω καν ζήτημα- η ψυχολογική, σεξουαλική ή όποια μορφής βία στον χώρο δουλειάς είναι κάτι που συμβαίνει κι αν δεν αντέξεις να την υπομείνεις, βρες αλλού δουλειά;

Κι εγώ που νόμιζα ότι καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, κύριε Παπαχρήστο. Ας είναι, όσο ζούμε μαθαίνουμε καινούργια πράγματα. Η βία, αν προέρχεται από τον διευθυντή, τον αρχισυντάκτη, τον συνάδελφο, ίσως και να δικαιολογείται τελικά.

Ως παλιός και πολύπειρος στη δημοσιογραφία, ο κύριος Παπαχρήστος μας ενημέρωσε ακόμα ότι «τα έχουμε ζήσει, δεν τα έχουμε ζήσει; Δεν τα έχουμε δει; Τι είναι η δημοσιογραφία; Είναι χώρος παρθένων; Ε, τα ξέρουμε».

Χρήσιμο μάθημα για εμάς τους νεότερους και τις νεότερες στον χώρο. Και λίγα λέτε, κύριε Παπαχρήστο μας.  Άλλωστε, η δημοσιογραφία είναι ζόρικη δουλειά κι αν δεν φοράς παντελόνια, θα δώσεις μάχη να επιβιώσεις, σωστά;

Ο κύριος Παπαχρήστος αποκαλύπτει την κυρίαρχη αντίληψη της γενιάς του, ιδίως στον χώρο της δημοσιογραφίας. Των «μπούμερς» -με την επανανοηματοδότηση του όρου- που θεωρούν πως όλα αυτά είναι μέρος της διαδικασίας, κομμάτι της δουλειάς. Που βρίσκονται ακόμα σε έναν κόσμο τριάντα και σαράντα χρόνων πριν, όπου η παρενόχληση ερμηνεύεται ως φλερτ, τα μπινελίκια, οι απειλές και η ψυχολογική κακοποίηση από τον ανώτερο ως «σκληραγώγηση» που «σε κάνει καλύτερο».

Φυσικά και γνωρίζουμε ότι η δημοσιογραφία δεν είναι «χώρος παρθένων».  Όπως κανένας εργασιακός χώρος.  Όμως η σιωπή σπάει γιατί, ευτυχώς, ο κόσμος αλλάζει. Κι αν για τόσα χρόνια όλα αυτά ήταν «κανονικότητα», αυτό εν μέρει συνέβαινε ακριβώς διότι η γενιά του κύριου Παπαχρήστου τα έχει ζήσει, τα έχει δει. Και σιώπησε.

Και, δυστυχώς, η δημοσιογραφία παραμένει ένας κλάδος κυριαρχούμενος από άνδρες άνω των 50 ετών και μια αρένα για τις γυναίκες, ιδίως τις νέες, οι οποίες σχεδόν αυτόματα ξεκινούν δεκάδες μέτρα πίσω από έναν νέο άνδρα που μπαίνει στον χώρο όσο ταλαντούχες και εργατικές κι αν είναι.

Ο κόσμος του κύριου Παπαχρήστου, ευτυχώς, πεθαίνει. Καμία βία δεν είναι «εντάξει» γιατί «έτσι γίνεται», επειδή «βία λεκτική ή ακόμα και σωματική υπάρχει σε όλους τους χώρους», καμία παρενόχληση δεν είναι φλερτ. Τέρμα η ανοχή. Τέλος η σιωπή.