O καπιταλισμός δεν τα πάει και πολύ καλά. Ας πάρουμε το παράδειγμα των δυο πάλαι ποτέ ισχυρών παικτών, των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Όταν έσκασε η οικονομική κρίση, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού είχαν κύριο μέλημα τη διάσωση των τραπεζών.
Αυτό είχε αποτέλεσμα εκατομμύρια άστεγους και άνεργους στην Αμερική, ακραία αναδιάρθρωση και διάλυση των κοινωνιών, των ΑΕΠ, της εργασίας, των μισθών, του βιοτικού επιπέδου στην Ευρώπη, μέσα από τα μνημόνια στον Νότο και τα σκληρά προγράμματα προσαρμογής σε άλλες χώρες. Αντί για περισσότερο κοινωνικό κράτος, επιβλήθηκαν ιδιωτικοποιήσεις και αποκλεισμός των πολλών, αντί για στήριξη της εργασίας, μειώσεις μισθών και απολύσεις, αντί για διαγραφές χρεών, περισσότερα δάνεια.
Η διαχείριση της κρίσης από τις ελίτ γιγάντωσε την κρίση εκπροσώπησης, τη αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος και ως εκ τούτου την ανάδειξη ενός ακροδεξιού και συνωμοσιολογικού αντισυστημισμού. Ο Τραμπ στις ΗΠΑ, οι Όρμπαν, οι Τζόνσον και οι ελληνικές εκδοχές της Alt Right στην Ελλάδα -εντός και εκτός του κυβερνητικού στρατοπέδου- και στην Ευρώπη, η κανονικοποίηση της νεοφασιστικής ρητορικής σε όλα τα πεδία είναι τέκνα της νεοφιλελεύθερης εμμονής.
Λάδι στη φωτιά της Ακροδεξιάς και του μίσους έριξε και η παταγώδης αποτυχία της Ευρώπης να αντιμετωπίσει την ιστορικών διαστάσεων προσφυγική κρίση. Αντί για δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, μετεγκαταστάσεις και ασφαλή περάσματα, η Ελλάδα και η Ιταλία έγιναν αποθήκες ψυχών και η Μεσόγειος απέραντο νεκροταφείο, πάνω από το οποίο χοροπηδούν σαν θηρία οι φασίστες.
Η Ευρώπη αποτυγχάνει όμως και στην πανδημία. Μια κρίση, που εξαιτίας της ανεπάρκειας των χειρισμών και του business as usual των πολυεθνικών φαρμακευτικών με τα εμβόλια, δεν έχει ορατό φως στο τούνελ. Έννοιες όπως κοινό δημόσιο αγαθό, αλληλεγγύη, ισχυρά δημόσια συστήματα Υγείας επανέρχονται ως ιστορική ανάγκη ώστε η ανθρωπότητα να αντιμετωπίσει αυτή την πρωτοφανή και φονική κρίση.
Η άρση της πατέντας κερδίζει έδαφος, όχι ως ριζοσπαστική αλλά ως η μόνη ρεαλιστική λύση. Την επόμενη μέρα τίποτα δεν θα είναι ίδιο και η Αριστερά οφείλει με θάρρος να μιλήσει για την ανάγκη αλλαγής του κυρίαρχου υποδείγματος. Αλλιώς η βιοπολιτική δυστοπία και η μόνιμη κατάσταση εξαίρεσης φαντάζουν όλο και πιο κοντινό σενάριο.
