Οι πρώτες αντιδράσεις στα κείμενα της ΡΕΝΕ και της ΟΜΠΡΕΛΑ του ΣΥΡΙΖΑ μού προκάλεσαν έκπληξη και θυμηδία, εμένα του επαρχιώτη ΣΥΡΙΖΑίου, πρώην μέλους της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, του ΚΚΕ εσωτερικού-Ανανεωτική Αριστερά και της ΑΚΟΑ που αυτοβούλως διεσπάρη μέσα στις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, διατηρώντας ως μοναδική κληρονομιά τις ιδεολογικές αρχές, πολιτικές παρακαταθήκες και αξίες του ΚΚΕ εσωτερικού.

Εκπληξη, για την επιπόλαιη -θα 'λεγα- κριτική που δέχθηκαν, χωρίς διατύπωση αντι-θέσεων και θυμηδία, γιατί διαπιστώνω πως υπάρχουν ακόμη κάποιοι αμετ-ανόητα φανατισμένοι…

Ολοι γνωρίζουμε πώς ξεκίνησε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την πολιτική διαδρομή του. Οπως επίσης γνωρίζουμε (ή παραδεχόμαστε) ότι οι κοινωνικο-πολιτικές συγκυρίες έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 στη διακυβέρνηση της χώρας καθώς και τη στάση όλων μας σε αυτή την περίοδο. Και όλοι πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο κομματικός οργανισμός δεν κατάφερε να καταστεί «η αριστερή συνείδηση της κυβέρνησης». Το «γιατί» το γνωρίζει καθένας και καθεμιά από εμάς, τους οργανωμένους στο κόμμα…

Ας αναστοχαστούμε συνεπώς όλοι κι ας δώσουμε την απάντηση που πρέπει. Κανείς όμως δεν δικαιούται «να βγάζει απ' έξω την ουρά του»...

Σήμερα και μετά τόσων μηνών διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να ασχολούμαστε με την ισοπεδωτική πολιτική για την κοινωνία που ασκεί η Νέα Δημοκρατία, «τυρβάζουμε περί άλλα πολλά»...

Αλήθεια, το ζητούμενο σήμερα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η προσπάθεια να αναδείξουμε πάλι τον χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς κυβέρνηση; Αυτό που δεν επιθυμεί ο Βορίδης, δηλώνοντας «να τελειώνουμε ιδεολογικά με την Αριστερά»... Θα τους κάνουμε το χατίρι; Ασφαλώς όχι! Η κυβερνητική μας εμπειρία πρέπει να αξιοποιηθεί ουσιαστικά και να είμαστε έτοιμοι για «πολλές φορές» Αριστερά!

Και αντιπολίτευση στην κυβέρνηση πρέπει να ασκείται με κάθε τρόπο, σκληρή κριτική και τεκμηριωμένο αντίλογο, με αντεπιχειρήματα και θέσεις που (θα) μας διαφοροποιούν ιδεολογικά και πολιτικά από τη Νέα Δημοκρατία και κάθε δεξιά πολιτική. Θαρρώ πως η πρώτη «ατάκα» του κόμματος στη Βουλή πρέπει να είναι: Αυτό που νομοθετείτε, θα το αλλάξουμε όταν έλθουμε στην κυβέρνηση!

Ετσι θα καταλάβει κάθε πολίτης πως εμείς, όχι απλά διαφωνούμε με τις θεσμικές αλλαγές (=θεσμικές κατεδαφίσεις) της Ν.Δ., αλλά είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε θεμελιώδεις αλλαγές στο κράτος, στους θεσμούς και στις λειτουργίες του. Και η διαφορά Δεξιάς-Αριστεράς πρέπει να είναι εμφανής σε κάθε βήμα, σε κάθε δραστηριότητα, σε κάθε εκδήλωσή μας από τώρα και διαρκώς, ώστε η Ριζοσπαστική Αριστερά να δείχνει τη διαφορά της σε κάθε απλό πολίτη, για όλα τα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία και τους πολίτες -οικονομικά, κοινωνικά, εκπαιδευτικά, υγειονομικά, αθλητικά, πολιτισμικά, εργασιακά, ασφαλιστικά-συνταξιοδοτικά- αλλά και τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής με σαφές «στίγμα» την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας.

Αν τα κείμενα των «τάσεων» ή των «ρευμάτων ιδεών» δεν συμβάλλουν σε αυτή την κατεύθυνση, τότε μάταιος ο κόπος!

Αλλά κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ φτάσει να ξανακυβερνήσει εγκλωβισμένος στο υπάρχον θεσμικό πλαίσιο, στα νομοθετήματα που έφτιαξαν τόσα χρόνια τα δύο αστικά κόμματα αλλά και στα νομοθετήματα της μνημονιακής περιόδου, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα ηττηθεί «κατά κράτος» και πολιτικά-κυβερνητικά αλλά και ιδεολογικά...

Αν δεν υπάρχει ένα ριζοσπαστικά αριστερό πολιτικό πρόγραμμα, πώς θα επιχειρηθούν οι μετεκλογικές συγκλίσεις; Θα πάμε –πάλι– σε «διαχείριση» του σημερινού κράτους και όχι σε διαμόρφωση όρων και προϋποθέσεων για την αλλαγή του; Κι αυτοί οι όροι και προϋποθέσεις δεν θα είναι η διαμόρφωση νέων θεσμών πάνω στους οποίους θα «χτιστεί» μια διαφορετική πολιτική, μια διαφορετική κοινωνία;

Σύντροφοι και φίλοι,

Δεν πρέπει «να πυροβολούμε τον πιανίστα», τις τάσεις ή τα ρεύματα ιδεών, αλλά να ακούμε τις «μελωδίες» τους, τις απόψεις που εκφράζουν κάθε φορά και με αμφίδρομη πολιτική διαδρομή, να συνθέτουμε πολιτικά τις αναγκαίες θέσεις και πολιτικές που θα αγκαλιάζουν πλατιά στρώματα της κοινωνίας.

Η (αριθμητική) διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ από μόνη της δεν έχει να προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό αν τα μέλη του, νέα και παλιά, μέσα από διαδικασίες πολιτικής και ιδεολογικής «ώσμωσης» δεν καταφέρουν να αποτελέσουν μια λειτουργική και πολιτική «προστιθέμενη αξία» στις επεξεργασίες και τις πολιτικές θέσεις του κόμματος.

Κι αυτό θα γίνει αν καταφέρουν να ενεργοποιηθούν και να ενεργοποιούνται όχι μόνο για τη λήψη κεντρικών αποφάσεων αλλά και για τη συνεχή, καθημερινή δράση σε κάθε τόπο και χώρο όπου ζει και εργάζεται και μορφώνεται και διασκεδάζει καθένας. Κι εδώ αναφαίνονται οι σοβαρές υποχρεώσεις των οργάνων να εμπνεύσουν τα μέλη, ατομικά και συλλογικά. Διαφορετικά η «διεύρυνση» θα καταστεί «άδειο πουκάμισο».

Σίγουρα, ΔΕΝ περισσεύει κανένας, αρκεί να είναι ΟΛΟΙ επιθυμητοί και αποδεκτοί. Η ιδεολογική καθαρότητα ας μείνει προσωπική παρακαταθήκη καθενός μας.

Η Δημοκρατία μάς αντέχει όλους. Εμείς αντέχουμε τη Δημοκρατία;

* O Τάκης Γεωργακόπουλος είναι γιατρός πνευμονολόγος, διευθυντής ΕΣΥ/ΜΕΘ, πρώην αντιπρόεδρος ΕΟΠΥΥ