Ενώ η Κ.Δ. επέστρεφε από την εργασία της προς το σπίτι της με τα πόδια, το βράδυ της Παρασκευής, βρέθηκε αντιμέτωπη με χυδαία αντιμετώπιση από πλευράς αστυνομικών οργάνων.
Η καταγγελία έγινε στο Κουτί της Πανδώρας και τα στοιχεία της οποίας βρίσκονται στη διάθεση της ιστοσελίδας.
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει στη μαρτυρία της, έξω από τον σταθμό Μετρό Αμπελόκηποι, την σταμάτησαν για τυπικό έλεγχο και εξακρίβωση στοιχείων.
Ωστόσο, ο έλεγχος δεν έμεινε εκεί και οι άνδρες της αστυνομίας προχώρησαν σε σωματικό έλεγχο, στερώντας από την Κ.Δ. το δικαίωμα να υποβληθεί, όπως η ίδια ζήτησε, από γυναίκα - αστυνομικό, παρουσιάζοντας, φαιδρές δικαιολογίες. Στη συνέχεια ο σωματικός έλεγχος «μετατράπηκε σε χυδαία σεξουαλική παρενόχληση».
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Κ., «καθώς, επέμενα για τη γυναικεία παρουσία, βάλθηκα σε μια διαδικασία να μην μπορώ να αντιδράσω πλέον από τα σχόλια που άκουγα, όπως, «μπορεί να έχεις κάτι κρυμμένο στο σουτιέν σου. Ωχ, δε φοράς σουτιέν».
Την ίδια ώρα αξίζει να καταγραφεί η μεγάλη εικόνα της κοινωνικής κατάρρευσης και ατομισμού που επέρχεται σε καιρούς όπως η πανδημία, καθώς μπροστά στην αποτρόπαια εικόνα της αστυνομικής αυθαιρεσίας, κανένας περαστικός δεν αντέδρασε, ούτε καν γύρισε να κοιτάξει τι ακριβώς συμβαίνει, και «άνοιγαν το βήμα τους για να ξεφύγουν από το πιθανό «μπλέξιμο», όπως αναφέρει με αποτροπιασμό η Κ.Δ.
Αναλυτικά η καταγγελία της Κ.Δ.:
Παρασκευή, 4/12/2020, ώρα 20.30
Επιστρέφοντας από τη δουλειά προς το σπίτι μου με τα πόδια, έξω από τον σταθμό Μετρό Αμπελόκηποι υπάρχουν συγκεντρωμένες πολλές αστυνομικές δυνάμεις, μεταξύ άλλων ΜΑΤ και μηχανές.
Πλησιάζοντας, με σταματούν για τυπικό έλεγχο που μετατράπηκε σε εξακρίβωση στοιχείων, που μετατράπηκε σε «ψακτική», που μετατράπηκε σε χυδαία σεξουαλική παρενόχληση. Δίνοντας τα στοιχεία μου, μου ζητήθηκε να ψάξουν την τσάντα μου και έπειτα και εμένα.
Τους ζήτησα να φέρουν κάποια γυναίκα αστυνομικό να μου κάνει σωματικό έλεγχο, αλλά εκείνοι απάντησαν πως δεν υπάρχει κάποια "εύκαιρη". Καθώς λοιπόν επέμενα για τη γυναικεία παρουσία, βάλθηκα σε μια διαδικασία να μην μπορώ να αντιδράσω πλέον από τα σχόλια που άκουγα, όπως, «μπορεί να έχεις κάτι κρυμμένο στο σουτιέν σου. Ωχ, δε φοράς σουτιέν».
Και μετέπειτα η απάντηση από κάποιον άλλον "τι να έχει ρε μ***, αφού το στήθος της είναι πλάκα". Δε με εξέπληξε το τι άκουγα και τι δεχόμουν σαν ανθρώπινη υπόσταση μπροστά σε κάποιον που του έχει δοθεί μια εξουσία και την εξασκεί όπως και όποτε θέλει, με εξέπληξε το γεγονός ότι κανένας περαστικός δε γύρισε να κοιτάξει τι συνέβαινε, αντί αυτού άνοιγαν το βήμα τους για να ξεφύγουν από το πιθανό «μπλέξιμο».
Επειδή αυτές οι χυδαίες συμπεριφορές συμβαίνουν στον καθένα και στην κάθε μια μας, και επειδή αυτό συνέβαινε, συμβαίνει και θα συνεχίσει να συμβαίνει, η ατομική ευθύνη δεν μπορεί να υπάρξει αν δε συνδέεται με το συλλογικό. Όταν ο συνάνθρωπος «βιάζεται», μπροστά σου δεν μπορείς να μένεις αμέτοχος. Αυτό σημαίνει ατομική ευθύνη, αυτό σημαίνει πολίτης.
