Έχουμε τη τύχη να ζούμε τη, μοναδική ιστορικά, στιγμή της διεκδίκησης διακυβέρνησης της χώρας, κοινοβουλευτικά με δημοκρατικούς όρους , απ΄τη δική μας Αριστερά, την ριζοσπαστική Αριστερά του σοσιαλισμού με ελευθερία και δημοκρατία, των κοινωνικών κινημάτων και του οικολογικού προτάγματος στην οργάνωση της ζωής και της παραγωγής. Μια άλλη, προγονή αριστερά, το επιχείρησε ανεπιτυχώς το ’44 και τραγικά το ’47. Εν πολλοίς, γιατί «αγνόησε» τους διεθνείς συσχετισμούς και τους «σχεδιασμούς» του τότε σοσιαλιστικού κέντρου στη Γιάλτα, παρασυρμένη από τις τρομοκρατικές πιέσεις του ακροδεξιού αντιδημοκρατικού μεταπολεμικού καθεστώτος «εκτάκτου ανάγκης» που εγκατέστησαν οι προστάτες-εγγυητές της χώρας, στη φαινομενική, όπως αποδείχθηκε, ανάγκη ενός νέου κύματος ριζοσπαστικοποίησης.

Η ιστορική, δημοκρατική εξέλιξη της χώρας που κατακτήθηκε ,μέσα από πολύχρονους αγώνες και εθνικά δράματα, με κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων και τη κατοχύρωση στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, με την αντιφατική και ελλειμματική ευρωπαϊκή συσσωμάτωση της, τίθεται εν αμφιβάλλω λόγω των μνημονίων, της αγαστής συνεργασίας των εγχώριων ελίτ με τις νεοφιλελεύθερες συνταγές της τρόικα . Από μια δεξιά, με εμφανές εμφυλιοπολεμικό άρωμα και μια μεταλλαγμένη, κεντροδεξιά εκδοχή του ιδιότυπου ελληνικού «σοσιαλιστικού» μορφώματος. Με ισχυρό τον αντιαριστερό προσανατολισμό των ηγετικών τους ομάδων, και μια που «πεπρωμένο φυγείν αδύνατον», οι κληρονόμοι της αβερωφικής, γεφυροποιού μην ξεχνάμε, δεξιάς και του κεντρώου χώρου της Βιργινίας, παίρνουν τη ρεβάνς και μας γυρίζουν ολοταχώς στο ’50. Περίοδο, όπου οι τότε καθεστωτικές κεντρώες δυνάμεις, συναγωνίζονταν με τη κοινοβουλευτική ακροδεξιά σε επιδείξεις φιλοατλαντισμού και υποταγής στο παλάτι, σε επιθέσεις και κυνηγητό στη καθημαγμένη προγονή αριστερά. Δεν είναι καθόλου τυχαίοι οι πολιτικοί χαριεντισμοί παραγόντων του κυβερνητικού μπλοκ στην ακροδεξιά και το ναζιστικό μόρφωμα.

Σήμερα εμείς, κληρονόμοι των παραδόσεων ,αντίστασης και αξιοπρέπειας, μέσα στην ήττα και των ηρωικών αγώνων για δημοκρατία και κοινωνική προοπτική, καλούμαστε να ξορκίσουμε φαντάσματα και να αδειάσουμε τη ντουλάπα μας από τους «σκελετούς» των λαθών και των παραλήψεων μας, των ιδεολογικών εμμονών και αγκυλώσεων μας, του αγαπημένου μας «παιχνιδιού», του κυνηγιού μαγισσών και εσωτερικών εχθρών, απομεινάρια που μας κατατρέχουν.

Έχουμε την ιστορική πολυτέλεια να γνωρίζουμε σε μεγάλο βαθμό, τι έχει συμβεί, που σφάλαμε, τι σχεδίαζαν και τη σχεδιάζουν οι αντίπαλοι μας. Ζούμε στην εποχή, των εκπληκτικών δυνατοτήτων χειραγώγησης αλλά και χειραφέτησης, της επανάστασης των τεχνολογιών, που σε συνάρτηση με την επιβεβαίωση της γενέθλιας διεθνιστικής, μαρξικής ρήσης «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε», μας καλούν να αποπειραθούμε μια πρωτόλεια έστω, απάντηση στο κυρίαρχο υπόδειγμα και την υπέρβαση από τα αριστερά, της κρίσης της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης των ανεξέλεγκτων χρηματαγορών, σε μια ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα. Το διακύβευμα είναι τεράστιο και αξίζει την όποια θυσία μας, το ρίσκο για πιθανή αποτυχία μας.

Ο δρόμος μας για το συνέδριο μπορεί να γίνει μια συντόμευση διαδρομής προς την διακυβέρνηση ή μια παρακαμπτήριος, αγνώστου χρονικής ολοκλήρωσης, όπως προσιδιάζει άλλωστε στη μακρόχρονη παράδοση των ελληνικών… δημόσιων έργων. Για να αποφύγουμε τις παρακάμψεις, αρκεί να αντιληφθούμε ότι τα προτάγματα μας σ αυτές τις συνθήκες δεν αφορούν το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας αλλά τη δημοκρατική εμβάθυνση σε θεσμούς, λειτουργίες και δικαιώματα .Την διεκδίκηση αξιοπρεπούς διαβίωσης για όλους τους κατοίκους της χώρας, με τη κατοχύρωση των απαραίτητων –και το υπογραμμίζω- κοινωνικών και προνοιακών παροχών.

Η καταστροφή, οικονομική, κοινωνική, λειτουργική της χώρας και της κοινωνίας μας, από τις πολιτικές των μνημονίων, έχει λάβει ενδημικά χαρακτηριστικά. Τις επιπτώσεις τους ήδη τις βιώνουμε, θα τις αντιληφθούμε ολοκληρωμένα τον προσεχή χειμώνα.

Το κεντρικό πολιτικό διακύβευμα του Συνεδρίου, όπως περιγράφεται στις «Θέσεις», για «..άμεση ανατροπή των μνημονιακών κυβερνήσεων και πολιτικών, μέσα από κοινωνικούς και πολιτικούς, μαζικούς και ειρηνικούς, αγώνες, στοχεύοντας στην δημιουργία μιας κυβέρνησης με κορμό την Αριστερά, για την εθνική και κοινωνική σωτηρία με την εφαρμογή του τρίπτυχου «ακύρωση μνημονίων – επαναδιαπραγμάτευση δανειακών συμβάσεων – παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με κοινωνικό και οικολογικό πρόσημο» , αποτελεί κάτι περισσότερο από επείγουσα ανάγκη.

Όπλα μας σε αυτή την πορεία παραμένουν:

- Η προγραμματική υπεροχή μας, που εξειδικεύεται στις άμεσες προτάσεις μας για θεμελιώδη ζητήματα (μέτρα κατά της φτώχειας, φορολογικό, κράτος, πολιτικό σύστημα, αναπτυξιακό μοντέλο κλπ), που παρουσιάζονται ανά την Ελλάδα σε ημερίδες και συγκεντρώσεις του προέδρου. Προτάσεις που, για πρώτη φορά μετά το ΕΑΜ, απαντούν ολοκληρωμένα σε άμεσα προβλήματα λειτουργίας της χώρας, σε θεσμικό και κοινωνικό επίπεδο. Προτάσεις που αξίζει να μελετηθούν και αναλυθούν και στο κόμμα αλλά κυρίως στην κοινωνία, γιατί μπορούν να αποτελέσουν πεδίο σύγκλισης ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.

- Η συνεπής κινηματική μας δράση, από θέσεις κριτικής στήριξης και σεβασμού στην αυτονομία των κινημάτων που αναπτύσσονται, για υπεράσπιση, επαναφορά και διεύρυνση των δημοκρατικών, εργασιακών και κοινωνικών , δικαιωμάτων και ελευθεριών, την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, του δημόσιου χώρου και των δημόσιων αγαθών.

- Η κοινωνική αποδοχή του προσώπου και η ελπίδα που εναποτίθεται στην ηγεσία μας, από πολύχρωμες, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις όχι μόνο στην χώρα μας αλλά ιδιαίτερα διεθνώς. Γεγονότα πρωτόγνωρα για την Ελληνική Αριστερά.

Σημαντικότερα οδικά μας προβλήματα παραμένουν:

- Η συγχορδία κυμβάλων και χαλκείων εξαπάτησης των καθεστωτικών ΜΜΕ, με την μηδενική σχεδόν , υποστήριξη μας από τα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα

- Η αναντιστοιχία, ποσοτική κυρίως, του κομματικού μας πληθυσμού, στην δυναμική του χώρου και στις καθημερινά αυξανόμενες, ανάγκες που προκύπτουν

- Η γνώριμη αυτοκαταστροφική μανία της Αριστεράς, των εσωκομματικών «πολέμων» καθαρότητας και κατοχής των τίτλων της απόλυτης αλήθειας.

Μπορούμε να αλλάξουμε την διαδρομή, οφείλουμε να γνωρίζουμε που είναι τα έλη. Ας εμπιστευτούμε τον εαυτό μας και τους ιχνηλάτες μας. Ας μην επενδύσουμε πάλι στην διαφορά αλλά στα πολλά κοινά που μας ενώνουν, για να ενώσουμε την κοινωνία , για μπορέσουμε να αλλάξουμε την χώρα και να σηματοδοτήσουμε την απόπειρα και ενδεχομένως την δυνατότητα, αλλαγής προτύπου και πορείας, στην Ευρώπη και τον Κόσμο.

Απαιτείται ένα ενιαίο, δημοκρατικό, ριζοσπαστικό, πολυτασικό κόμμα της Αριστεράς με σοσιαλιστική στόχευση, δημοκρατικό και οικολογικό πρόταγμα, ταξικό πρόσημο, κοινωνική διασύνδεση και κινηματική συνάρθρωση, το περιγράφουμε, ας το πραγματοποιήσουμε.

Το οφείλουμε στην ιστορική μας διαδρομή και τις θυσίες των προηγούμενων , στην ευθύνη μας για τους επόμενους.

Για να μην ακολουθήσουν, ακόμα μια φορά «…οι πόθοι μας υπόγεια διαδρομή»