Τα χρόνια ανόδου της Χρυσής Αυγής, που κατόρθωσε να καρπίσει μέσα στα ερείπια της οικονομικής και ηθικής κρίσης και κατάρρευσης του παλαιού πολιτικού συστήματος, διακυβεύτηκαν πολλά. Με κύριο τη σταθερότητα των θεσμών του δημοκρατικού πολιτεύματος, ειδικά τότε που συστημικοί παράγοντες φλέρταραν ανοιχτά με την ιδέα της εκτροπής. Τότε που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, σχημάτιζαν κυβέρνηση με το λεπενικό ΛΑΟΣ, που πάσχιζαν να κατασκευάσουν την εικόνα της «σοβαρής Χρυσής Αυγής» σε κυβερνητικούς ρόλους, ή, που την «ξέπλεναν», συνομιλώντας απευθείας μαζί της. Αναγνωρίζοντάς την, ως γνήσιο πολιτικό κίνημα, ή δρώντας δίπλα-δίπλα στα εθνικιστικά συλλαλητήρια και στα αντιπροσφυγικά πογκρόμ για την «ανακατάληψη των πόλεων». Θεωρητική αιχμή αυτής της νομιμοποίησης-κάλυψης προς τη Χρυσή Αυγή, υπήρξε η ύπουλη «θεωρία των δύο άκρων», ενώ την ενίσχυαν η μιντιακή υπερπροβολή των δράσεών της, ο βομβαρδισμός με το λάιφσταϊλ των ηγετικών της παραγόντων και, γενικότερα, η διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος όπου η Χρυσή Αυγή κολυμπούσε όπως το ψάρι στο νερό.
Τα «λευκά πουκάμισα» και οι «καλοσιδερωμένες γραβάτες» ανέχονταν τα λεκιασμένα με αίμα ρούχα και τους ακτιβισμούς «Μόνο για Έλληνες» της Χ.Α., ως ανάχωμα στην προοδευτική-αριστερή μετατόπιση μέσα στα πληβειακά στρώματα που άλεθαν η κρίση και οι μνημονιακές πολιτικές. Όσο η οργάνωση περιοριζόταν στο ρόλο του περιθωριακού τραμπούκου και του συνοικιακού μαχαιροβγάλτη, οι κυρίαρχες ελίτ, στην οικονομική, πολιτική και δικαστική σφαίρα της πρόσφεραν, ως αντίδωρο, τα βαθιά συρτάρια μέσα στα οποία έκρυβαν δικογραφίες και κρίσιμα στοιχεία.
Καίρια παρεμβολή του ΣΥΡΙΖΑ
«Ξύπνησαν» μόνο όταν έγινε φανερό ότι οι μπράβοι του συστήματος άρχισαν να μη σέβονται και τόσο τα χέρια που τους τάιζαν και να καλοβλέπουν τους πάνω ορόφους και τα ρετιρέ της κοντινής δεξιάς πολυκατοικίας. Και βέβαια, όταν με τη δολοφονία Φύσσα, ξεπέρασαν το όριο και το ρόλο που μέχρι τότε το σύστημα τους επέτρεπε να παίζουν.
Η ενίσχυση και οι εκλογικές νίκες του ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσαν συνειδητή απάντηση της κοινωνίας στην επιχείρηση να διοχετευτεί προς ακροδεξιές ή αντιπολιτικές κατευθύνσεις η λαϊκή οργή και αγανάκτηση για τη χρεοκοπία και τις αθλιότητες των κομμάτων των μνημονίων και της άγριας λιτότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιμνημονιακός πόλος και ως αντιφασιστικό-δημοκρατικό ανάχωμα, πρόσφερε ανεκτίμητη υπηρεσία στη Δημοκρατία. Χωρίς την καίρια παρεμβολή του στις εξελίξεις από τη σκοπιά της αριστεράς, που για πρώτη φορά μετά την περιπέτεια του Εμφυλίου φιλοδόξησε να κυβερνήσει τη χώρα, η άνοδος της ακροδεξιάς και του ναζιστικού-εγκληματικού μορφώματος στην εξουσία, μπορεί να είχε εγγραφεί ως το κυρίαρχο εφιαλτικό σενάριο στην ημερήσια διάταξη της περιόδου 2010-2015.
Κύμα χαράς και ελπίδας
Η καταδίκη της ηγεσίας της Χ.Α. ξεσήκωσε κύμα χαράς και ελπίδας σε έναν κόσμο που έχει χτυπηθεί βάναυσα από την κρίση, απογοητευμένος σήμερα από την πολιτική και αποθαρρημένος από την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και τη δεξιά-νεοφιλελεύθερη παλινόρθωση. Η πάνδημη κραυγή «Νικήσαμε!» με την ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου, μόνο προσωρινά καλύφθηκε από τους κρότους των δακρυγόνων και την επίθεση των ΜΑΤ, που η εξουσία εξαπέλυσε για να την σβήσει. Οι κυρίαρχοι κύκλοι ένιωσαν ότι το μήνυμα ανάτασης που εκπέμφθηκε λίγο απέχει από την αναστάσιμη ανασυγκρότηση ενός νέου ορμητικού λαϊκού και νεανικού ρεύματος Δημοκρατίας, Προόδου και Κοινωνικής Απελευθέρωσης. Για μια ακόμη φορά, το ηττημένο και ζαλισμένο από την ήττα λαϊκό κίνημα πήρε ανάσα, συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις του σε ένα στόχο που μπορούσε όχι μόνο να κερδίσει, αλλά να ηγεμονεύσει πολιτικά και ηθικά, ακόμη κι αν έχανε.
Ο στόχος να καταδικαστεί η Χ.Α. με τη βούλα της Δικαιοσύνης, συνάρθρωσε, ένα πλατύ μέτωπο δυνάμεων. Πρώτα από όλα τους άμεσα εμπλεκόμενους, τις οικογένειες των θυμάτων, με κυρίαρχη μορφή την Μάγδα Φύσσα. Την πολιτική αγωγή, τους ηρωικούς μάρτυρες, τον αγώνα των ανθρώπων του Τύπου, ειδικά της «Αυγής» και της «Εποχής» και τον ξεχωριστό ρόλο και τις αποκαλύψεις του Δημήτρη Ψαρρά και της ΕφΣυν. Κόμματα, συνδικάτα και συλλογικότητες της Αριστεράς και των πολύμορφων αντιρατσιστικών και νεανικών κινημάτων. Τον ΣΥΡΙΖΑ ως Κοινοβουλευτική Ομάδα, να υψώνει τείχος Δημοκρατίας στη Βουλή και ως κυβέρνηση να επιλύει όλα τα προβλήματα για να διεξαχθεί ανεμπόδιστα η δίκη. Εξέχουσες προσωπικότητες της πνευματικής, πολιτιστικής και καλλιτεχνικής ζωής που ύψωσαν το ανάστημά τους.
Το τελειωτικό χτύπημα
Με τον τρόπο αυτό και με κρίσιμο σταθμό την πολιτική απονομιμοποίηση και την έξοδο των φασιστών από τη Βουλή στις εκλογές του 2019, φτάσαμε προς το τέλος της δίκης. Η αγόρευση και γενικότερα η όλη συμπεριφορά της εισαγγελέως, έδειξε ότι τίποτα δεν είχε κριθεί. Στους περίφημους «αρμούς» της εξουσίας, γίνονταν κι άλλες σκέψεις, υπήρχαν και άλλες «αναγνώσεις» του αποδεικτικού υλικού. Άρχισαν να εμφανίζονται οπαδοί της λειτουργίας των θεσμών μέσα σε αποστειρωμένες γυάλες. Πότε με τη μορφή εκείνων που τάσσονταν υπέρ της «ανεπηρέαστης» δικαστικής κρίσης, χωρίς την παρεμβολή του λαϊκού παράγοντα. Πότε με τη στοχοποίηση της εισαγγελέως στη δίκη Τοπαλούδη από το πρωθυπουργικό περιβάλλον, σε αντίθεση με την εισαγγελέα στη δίκη της Χ.Α. Πότε με την επανεμφάνιση της θεωρίας των δύο άκρων και πότε με τον ανιστόρητο, θρασύδειλο και ύπουλο ισχυρισμό ΝΔ και ΚΙΝΑΛ ότι δήθεν η Χ.Α. υπήρξε γέννημα-θρέμμα του μεγάλου λαϊκού δημοκρατικού ξεσηκωμού των Πλατειών και των Αγανακτισμένων. Όλα αυτά, που λειτουργούσαν ως οιονεί ελαφρυντικά και ως δικαίωση του ισχυρισμού ότι η Χ.Α. εκπροσωπούσε υπαρκτά και κρίσιμα κοινωνικά προβλήματα, έπρεπε να αντισταθμιστούν για να εξασφαλιστεί με βεβαιότητα ότι το Δικαστήριο θα μείνει ανεπηρέαστο από υποδείξεις μηχανισμών του βαθέος κράτους και τμήματος των ελίτ και του πολιτικού κόσμου, που «έδειχναν» μόνο προς την κατεύθυνση της τιμωρίας των εγκληματικών πράξεων και όχι προς εκείνη της εγκληματικής οργάνωσης.
Στο σημείο αυτό, η πρωτοβουλία της ΕφΣυν να βάλει τον πρωθυπουργό (τον ίδιο άνθρωπο που είχε «αθωώσει» τη Χ.Α. στο Politico) και τον Αντώνη Σαμαρά να δηλώσουν (με το δικό τους τρόπο, σκεπτικό και επιδιώξεις) ότι θεωρούν εγκληματική οργάνωση τη Χ.Α. ήταν μια έξοχη κίνηση υψηλής πολιτικής διορατικότητας και διαμόρφωσης ηγεμονίας. Ο τελευταίος κόμπος στη θηλιά του σκοινιού για τη Χ.Α. είχε μπει. Το αποτέλεσμα είχε, σε μεγάλο βαθμό, κριθεί. Το τελειωτικό χτύπημα ήταν η απόρριψη του έσχατου διαβήματος για την αναστολή των ποινών με ένα ιστορικής σημασίας «ράπισμα» εκ μέρους της προέδρου του Δικαστηρίου προς την εισαγγελική λειτουργό.
Δυνατό μήνυμα δημοκρατίας
Ζούμε μια ανείπωτη χαρά. Η εικόνα των Χρυσαυγιτών να οδηγούνται σιδηροδέσμιοι στα κελιά τους, στέλνει ένα δυνατό μήνυμα δημοκρατίας σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο. Μια δικαίωση που όμοιά της είχαμε χρόνια να ζήσουμε. Όμως, τώρα είναι η ώρα να στοχαστούμε τους νέους στόχους αυτού του πλατιού και ορμητικού ποταμιού που από πολλά ρυάκια πότισε το δέντρο της ελπίδας, αντιπαλεύοντας το φασισμό. Νομίζουμε ότι μαζί με τη συνεχή και αναγκαία επαγρύπνηση να μην αναζωπυρωθεί με οποιαδήποτε μορφή η νεοναζιστική απειλή, πρέπει να τεθούν επιτακτικά και επιθετικά οι νέοι στόχοι για την υπεράσπιση και τον εμπλουτισμό της Δημοκρατίας. Tο κίνημα «Δεν είναι αθώοι» που κατέλαβε δρόμους και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που ενέπνευσε ξανά τη μαζική συμμετοχή της νεολαίας, ας ελπίσουμε ότι θα μετατραπεί σε κίνημα διαρκούς εκδημοκρατισμού και ξηλώματος των θεσμικών και πολιτικών αποτυπωμάτων που έχει αφήσει η άνοδος της Χ.Α. και η ακροδεξιά στροφή στο κοινωνικό σώμα και στην πολιτική ζωή.
Αιχμές
Άμεσες αιχμές μιας τέτοιας δράσης είναι το μεταναστευτικό και η ακροδεξιά πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση της ΝΔ, καταπατώντας διεθνείς συνθήκες, εξευτελίζοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και θέτοντας σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, όχι μόνο σε κολαστήρια τύπου Μόριας, αλλά και στη θάλασσα με τις απωθήσεις προσφύγων και στον Έβρο με τις επαναπροωθήσεις, ακόμη και τις δολοφονίες που έχουν καταγγελθεί και δεν έχουν διερευνηθεί. Εκεί, το αντιπροσφυγικό μένος και ο ρατσισμός που συγκροτούν τον πυρήνα του χρυσαυγιτισμού, εξακολουθούν να κυριαρχούν και να καθοδηγούν την κυβερνητική πολιτική.
Μια δεύτερη αιχμή είναι η αντιπολεμική-αντιεθνικιστική συγκρότηση, όλων των δυνάμεων που συσπειρώθηκαν στη μάχη εναντίον της Χ.Α. Το μίσος μεταξύ των λαών, οι απειλές πολέμου, οι υπερεξοπλισμοί είναι κεντρικά στοιχεία της ακροδεξιάς ρητορικής και πρακτικής. Χρειαζόμαστε ένα πολιτικό-κοινωνικό κίνημα εναντίον κάθε ιδέας, απ’ όπου κι αν εκπορεύεται, για πολεμική αναμέτρηση με την Τουρκία. Ένα κίνημα υπέρ της ειρηνικής επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών και του Κυπριακού. Και ταυτόχρονα κίνημα συμπαράστασης και αλληλεγγύης στον δημοκρατικό λαό της Τουρκίας που στενάζει κάτω από το καθεστώς Ερντογάν. Κεντρικός άμεσος στόχος μπορεί και πρέπει να είναι η ματαίωση του νέου προγράμματος υπερεξοπλισμών που προωθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η ματαίωση κάθε διχοτομικής ιδέας στην Κύπρο, μετά την πικρή ήττα του Μουσταφά Ακιντζί.
Μια τρίτη αιχμή πρέπει να είναι η κατάργηση στην πράξη του χουντικής εμπνεύσεως νόμου Χρυσοχοΐδη για τις διαδηλώσεις και η αποφασιστική εναντίωση στην αστυνομική βία και στους ισχυρούς θύλακες ακροδεξιάς και χρυσαυγιτισμού στην Αστυνομία, που ο σημερινός υπουργός Προστασίας του Πολίτη αβαντάρει σταθερά.
Το επόμενο διάστημα, με την πανδημία να απειλεί κρίσιμα αγαθά στην Οικονομία, στην Υγεία και στην Παιδεία, θα αναγεννηθούν οι αγώνες για την υπεράσπιση του Κοινωνικού Κράτους, της υγείας του πληθυσμού, των μισθών και των συντάξεων. Η «οικονομία του κορονοϊού» που προωθούν οι κυρίαρχοι κύκλοι έχει στο επίκεντρό της τη δραματική περιστολή των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας. Η οικοδόμηση ενός νέου μνημονιακού καθεστώτος πάνω στα παλιά μνημόνια και η μετατροπή της σημερινής δημοσιονομικής επέκτασης στις οποίες υποχρεώθηκαν οι κυβερνήσεις για να αποφευχθεί η κατάρρευση, σε μελλοντικό βρόγχο υπερχρέωσης και μέγγενη λιτότητας, δεν είναι τόσο μακρινή απειλή. Ας ξεκινήσουμε με τους αποφασιστικής σημασίας στόχους να μην απορρυθμιστεί το οκτάωρο που προωθούν η κυβέρνηση και η εργοδοσία και να αποτραπεί η επίθεση στην πρώτη κατοικία και η εκπτώχευση της κοινωνίας.
Με αυτές τις σκέψεις διατυπώνουμε τη βάσιμη αισιοδοξία ότι η νίκη εναντίον της Χ.Α. μπορεί να ανασυγκροτήσει το ενδιαφέρον για την πολιτική και να τροφοδοτήσει πλατύ μέτωπο για την υπεράσπιση της Κοινωνίας και της Δημοκρατίας. Με αυτό το μέτωπο, αποτελώντας την κεντρική πολιτική του έκφραση πρέπει να αντιστοιχηθεί η αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. Τα υλικά της μεγάλης διεύρυνσης, η νέα γενιά αγώνων του παρόντος και του μέλλοντος είναι εκεί και όχι στις ξεθυμασμένες, γηραλέες πλέον ιδέες των παλιών αρχηγικών κομμάτων της δεκαετίας του ’80. Ας τολμήσουμε με αυτά τα φρέσκα υλικά να φτιάξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ της νέας εποχής, τον ΣΥΡΙΖΑ της νεολαίας, με ισχυρό στα σύμβολα και στη δράση του το αποτύπωμα της πρόσφατης μεγάλης αντιφασιστικής νίκης του λαού και της Δημοκρατίας.
