Βρέθηκε λοιπόν ελληνική κυβέρνηση, η οποία, απέναντι στην ύψιστη τουρκική πρόκληση με το άνοιγμα των Βαρωσίων στην Κύπρο, «απαντά» με την αποδοχή τής έναρξης των διερευνητικών επαφών ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.
Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών κατηγορεί (και σωστά) την Τουρκία ότι «δεν επιθυμεί ειλικρινά τον διάλογο» επειδή εξέδωσε Navtex για παράνομες έρευνες νοτίως του Καστελλόριζου στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, σε απόσταση μόλις 6,5 ν.μ. από ελληνικές ακτές, και διαμηνύει ότι δεν θα πάει στις διερευνητικές επαφές όσο το «Oruc Reis» τριγυρίζει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Δεν την κατηγορεί ότι τορπιλίζει τον διάλογο με όσα κάνει στα Βαρώσια. Και θα αρνηθεί τον διάλογο με τον Ερντογάν επειδή παρενοχλεί την ελληνική κυριαρχία. Πάλι λέξη για την Κύπρο.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει θέσει «κόκκινες γραμμές» για την Κύπρο. Την επόμενη φορά μπορεί να μπουν και στην Αμμόχωστο, ίσως και να πάρουν την ανηφόρα προς τη Δερύνεια, αλλά ο ελληνοτουρκικός διάλογος καλά θα κρατεί.
Όταν η Λευκωσία στο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε. έθεσε βέτο προκειμένου να υπάρξουν κυρώσεις στην Τουρκία, η Αθήνα σιώπησε εκκωφαντικά. Και στη σύνοδο κορυφής, ευθυγραμμιζόμενη με τη Γερμανία, συνετέλεσε ώστε η μικρή και απομονωμένη (ακόμη κι από την Αθήνα) Κύπρος να άρει το βέτο.
Το αποτέλεσμα της απουσίας κυρώσεων το βλέπουμε: ο Ερντογάν προκαλεί και πάλι. Και η κυβέρνηση υποστηρίζει πια πως δεν είναι οι κυρώσεις αποτρεπτικές, αλλά η απειλή κυρώσεων. Δηλαδή ο Ερντογάν θα προκαλεί και η Ε.Ε. θα τον απειλεί με κυρώσεις που δεν θα εφαρμοστούν ποτέ. Πόσο αποτρεπτικό είναι αυτό;
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει κάνει μια στρατηγική επιλογή: να μην συμβάλει ώστε να λυθούν συνολικά τα ζητήματα της ανατολικής Μεσογείου, αλλά μόνο αυτό που ενδιαφέρει την Αθήνα: τα ελληνοτουρκικά. Ο Μητσοτάκης διαχώρισε το Κυπριακό από τα ελληνοτουρκικά.
Αυτό σημαίνει ότι το Κυπριακό δεν είναι ελληνοτουρκικό ζήτημα, δεν συνδέεται με τις σχέσεις της Αθήνας με την Άγκυρα - είναι μια θέση την οποία οι διεθνείς παράγοντες και η Άγκυρα επί πολλά χρόνια επεδίωκαν να υιοθετήσει η Αθήνα. Και ως διεθνές ζήτημα το Κυπριακό θα πρέπει να περιμένει τη σειρά του για να συζητηθεί, γιατί η Αθήνα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη πάει για να κερδίσει ό,τι μπορεί για πάρτη της.
