(φωτ. από omonoianews.com)
Λίγοι γνωρίζουν ότι ο καταστροφικός εμφύλιος πόλεμος στη χώρα μας ήταν η αιτία για έναν βαθύ ποδοσφαιρικό διχασμό στο νησί «της αγάπης και του ονείρου». Ειδικότερα, το 1948, με τον εμφύλιο στο κορύφωμά του, εθνικιστικοί κύκλοι στην Κύπρο ζητούσαν με ελλαδική υποκίνηση από τα κυπριακά αθλητικά σωματεία να παίρνουν θέσεις υπέρ της δεξιάς παράταξης και εναντίον των «κομμουνιστοσυμμοριτών». Όσοι αθλητές και παράγοντες αρνούνταν να καταγγείλουν τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, είχαν συνέπειες, με πρώτη την διαγραφή ή την περιθωριοποίησή τους.
Έτσι, ο κυπριακός αθλητισμός διασπάστηκε, με την ίδρυση νέων σωματείων από τους διωκόμενους κύπριους αριστερούς. Η μεγαλύτερη διάσπαση σημειώθηκε στην Λευκωσία, με την διοίκηση του τότε ενιαίου ΑΠΟΕΛ να παίρνει θέση υπέρ των εθνικοφρόνων της Ελλάδας στις 23 Μαΐου 1948. Η αντίδραση κορυφαίων ποδοσφαιριστών του σωματείου, όπως ο Κώστας Λυμπουρής και ο Αγησίλαος Τσιαλής, συνοδεύτηκε από την ποινή του ισόβιου αποκλεισμού τους.
Οι προσκείμενοι στην Αριστερά (ΑΚΕΛ) αθλητές και παράγοντες δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια, επιλέγοντας την ίδρυση νέου σωματείου, στις 4 Ιουνίου 1948, με την επωνυμία Ομόνοια.
Με το όνομα αυτό, θέλησαν να δηλώσουν την αντίθεσή τους στον διχασμό και την διάσπαση, ενώ για σύμβολο επέλεξαν το τριφύλλι για το «πράσινο χρώμα που συμβολίζει την ελπίδα». Σημειώνω ωστόσο ότι ο κόσμος της Ομόνοιας στη μεγάλη πλειοψηφία του στηρίζει Ολυμπιακό στην Ελλάδα, παρά τα πράσινα χρώματα της ομάδας του. Από την ίδρυσή της και μέχρι πρόσφατα, η Ομόνοια έχει κατακτήσει πολλά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου στην Κύπρο, συμμετείχε μάλιστα και σε ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της Ελλάδας στα χρόνια της χούντας.
Τα νέα σωματεία που προέκυψαν από την διάσπαση, δεν έγιναν δεκτά από την Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ), έτσι η Ομόνοια Λευκωσίας μαζί με την Νέα Σαλαμίνα, την Αλκή, τον Ορφέα, τον Νέο Αστέρα Μόρφου και τον ΑΜΟΛ Λεμεσού, δημιούργησαν, το 1948, άλλη ομοσπονδία, την ΚΕΠΟ, σφραγίζοντας την διάσπαση του κυπριακού ποδοσφαίρου, που κράτησε μια πενταετία. Η διάσπαση τερματίστηκε το 1953, όταν η ΚΟΠ (έχοντας γίνει μέλος της FIFA) έκανε δεκτές τις ομάδες της ΚΕΠΟ, εκ των οποίων μόνο η Ομόνοια ξεκίνησε από την πρώτη κατηγορία.
Η ποδοσφαιρική επανένωση συνοδεύτηκε από φιλικούς αγώνες Ανόρθωσης-Νέας Σαλαμίνας και ΑΠΟΕΛ-Ομόνοιας, μέσα στο 1953, με πρωτοφανή προσέλευση φιλάθλων, που κάθισαν ανάμικτα στις εξέδρες. Πριν την έναρξη του αγώνα, οι ποδοσφαιριστές της Ομόνοιας εμφανίστηκαν στον αγωνιστικό χώρο με λουλούδια στα χέρια φωνάζοντας τρεις φορές ΑΠΟΕΛ, ενώ οι παίκτες του ΑΠΟΕΛ ανταπέδωσαν φωνάζοντας τρεις φορές ΟΜΟΝΟΙΑ.
Άκρως διδακτική η ιστορία αυτή, τόσο για την εξαγωγή των πολιτικών διαμαχών της Ελλάδας στην Κύπρο, όσο και για την ικανότητα των κυπρίων να συνεννοούνται και να ενώνονται. Δυστυχώς, το ίδιο κλίμα δεν επικράτησε σε επίπεδο πολιτικών κορυφών, με αποτέλεσμα ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ, που άρχισε το 1955 εναντίον της βρετανικής αποικιοκρατίας, να προσλάβει και αντικομμουνιστικό χαρακτήρα, δεδομένου ότι στρατιωτικός ηγέτης της ΕΟΚΑ ανέλαβε ο Γεώργιος Γρίβας, που στην διάρκεια της κατοχής στην Ελλάδα, είχε ηγηθεί της φιλογερμανικής οργάνωσης Χ. Η Δεξιά της Κύπρου είχε πάρει από την Ελλάδα το μάθημα ότι αν άφηνε την ισχυρότατη Αριστερά του νησιού να πρωταγωνιστήσει στον αντιαποικιοκρατικό αγώνα, θα κινδύνευε να χάσει την πρωτοκαθεδρία στην πολιτική ζωή της ελεύθερης Κύπρου.
*Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
