to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Η Κόλαση κάηκε από τις φωτιές της

Ο Αντώνης Λιάκος είπε την αλήθεια. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης τον κατηγόρησε για τυφλό φανατισμό, ανορθολογισμό και ανευθυνότητα. Από τις αντιδράσεις και μόνο μπορούμε να καταλάβουμε ότι εδώ παίζεται μια αλήθεια.


Ο Αντώνης Λιάκος είπε την αλήθεια. Από τις αντιδράσεις και μόνο μπορούμε να καταλάβουμε ότι εδώ παίζεται μια αλήθεια.  Σε μια ανάρτηση 5 γραμμών έθεσε το ζήτημα της υπεράσπισης των νεαρών Αφγανών φτωχοδιαβόλων που κατηγορούνται για τη φωτιά στη Μόρια. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης τον κατηγόρησε για τυφλό φανατισμό, ανορθολογισμό και ανευθυνότητα. Οντως τολμηρή η δήλωση του ιστορικού αλλά και άμεσα τα αντανακλαστικά του υπουργού που έδωσε θεματολογία στα ελεγχόμενα ΜΜΕ και όχι μόνο.

Στα διεθνή μέσα ενημέρωσης η Μόρια ήταν εξαρχής σημαντικό θέμα διότι είχε μια καθολικότητα, μια παγκόσμια σημασία. Η Μόρια αποτελούσε το παράδειγμα ενός τόπου μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο όπου κρατούνταν εκτοπισμένοι όσοι δεν θα ήταν ενσωματώσιμοι.

Δεν ήταν απλώς η ντροπή της Ευρώπης, ήταν η νέα πολιτική της: κρατάμε τους πρόσφυγες και μετανάστες «έξω» μεν αλλά λίγο «μέσα» από τα ευρωπαϊκά σύνορα. Για να γίνει εφικτή αυτή η νέα πολιτική, χρειάστηκε τα χαρούμενα αισθήματα ενός λαού, τα οποία επέδειξε κατά τη μεγαλειώδη στιγμή της αλληλεγγύης το καλοκαίρι του 2015, να μεταστραφούν σε θλιβερά αισθήματα μίσους και καταδίωξης του «ξένου σώματος».

Χρειάστηκε μια δολιχοδρομική συμφωνία Τουρκίας-Ε.Ε. στα όρια του Διεθνούς Δικαίου. Πράγματι, άλλαξαν όλα από τότε. Οι επίσημες κρατικές πολιτικές ανέχονταν καθ' όλη την τελευταία πενταετία αυτή την κόλαση παρά τις μερικές προσπάθειες να μετακινείται ένα ποσοστό του κρατούμενου προσφυγικού πλήθους ώστε να μην πιέζεται ασφυκτικά το νησί.

Τον τελευταίο όμως χρόνο η κατάσταση παροξύνθηκε με την αποτρόπαιη και αποτυχημένη κυβερνητική πολιτική στο μεταναστευτικό. Κάθε διέλευση προς το εσωτερικό της χώρας και της Ευρώπης σταμάτησε, οι ΜΚΟ συκοφαντήθηκαν μεγεθύνοντας ορισμένες δυσλειτουργίες τους και κυνηγήθηκαν, οι περίπολοι του μίσους εγκαταστάθηκαν και δρούσαν διαρκώς. Κάθε έννοια της ανθρωπινότητας καταργήθηκε, ειδικά δε μέσα στην πανδημική συνθήκη τα όρια μετατοπίστηκαν προς το χειρότερο και όλα τα κάλυπτε η σιωπή.

Αν βγει κάποιος σαν τον Αντώνη Λιάκο και πει την αλήθεια κρίνοντας την κατάσταση στην οποία βρέθηκαν αυτοί οι άνθρωποι και όχι προτρέποντας σε κάποια πράξη, στοχοποιείται. Το ότι στοχοποιείται ένας έγκριτος ακαδημαϊκός με τον χειρότερο τρόπο από επίσημα χείλη δεν οφείλεται στο ότι προέτρεψε με ανορθολογισμό και ανευθυνότητα σε πράξεις βίας. Οφείλεται, βαθύτερα, στο ότι χαλάει τη σούπα της πολιτισμικής οικειότητας, δηλαδή παρεμποδίζει τη σιωπηρή αποδοχή ενός διεθνούς εγκλήματος «μέσα στο σπίτι μας».

Με παρρησία παρεμποδίζει τη διολίσθηση, τη συνεχή μετατόπιση του κοινώς αποδεκτού ορίου-κριτηρίου του ποιος είναι άνθρωπος και ποιος δεν είναι, ποιος μπορεί να βυθιστεί και να καεί και ποιος όχι. Διότι τέτοιες πράξεις πολιτικοποιούν ξανά το ανθρώπινο ώστε να καταστούν πολίτες οι «υπ-άνθρωποι» και σώζουν τη χαμένη τιμή της Ευρώπης. Διότι, τέλος, με αυθεντικό θάρρος (δεν μπαίνουν όλα στο ζύγι της πολιτικής επικοινωνίας ούτε της κρατικής λογικής) έδειξε ωμά το αληθινό: ότι η Κόλαση είναι λογικό και αναμενόμενο να καεί από τις φωτιές της.

Ομως να γνωρίζουν όσοι στοχοποιούν ότι δεν θα φοβηθούμε διότι απλούστατα δεν έχουμε απολέσει μια ορισμένη αίσθηση του τραγικού ούτε της ευαλωτότητας όλων μας. Δεν θα αφήσουμε ανυπεράσπιστους τους πρόσφυγες αλλά ούτε και τους δημοκράτες και αγωνιστές.

*Eπιστ. διευθυντής Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)