Η δημόσια υγεία τέθηκε τελικά στον βωμό μιας οικονομίστικης αντίληψης, με μόνο αποτέλεσμα να βρίσκεται η χώρα ξανά στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης και να έχει ανατραπεί η καλή επιδημιολογική εικόνα που είχαμε στο τέλος της δίμηνης γενικευμένης καραντίνας.
Οι οικονομικές κρίσεις είναι ένα φαινόμενο σύμφυτο και συχνό στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Με κάποιο τρόπο μέχρι σήμερα, το σύστημα βρίσκει διέξοδο και επανακάμπτει. Και δυστυχώς ο τρόπος αυτός είναι πάντα ο ίδιος. Οι ίδιοι άνθρωποι, ή σωστότερα οι ίδιες κοινωνικές τάξεις, είναι που πάντα ξελασπώνουν το σύστημα όταν βρίσκεται σε ανάγκη.
Η Νέα Δημοκρατία στην προεκλογική περίοδο του 2019 χρησιμοποίησε κατά κόρον το αφήγημα της μεσαίας τάξης. Βέβαια από τις πρώτες μέρες τις διακυβέρνησής της η νέα κυβέρνηση άρχισε να αποδομεί την προεκλογική της ρητορική, η οποία απομυθοποιήθηκε ολοκληρωτικά με την παντελώς ανεπαρκή στήριξη των εργαζομένων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Αρχικά θυσίασαν την οικονομία για την υγεία και μετά θυσίασαν την υγεία για την οικονομία. Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών άκουσε τις προτροπές των ειδικών και πειθάρχησε πλήρως στα περιοριστικά μέτρα, γνωρίζοντας ότι ένα τέτοιο μέτρο θα διέλυε την οικονομία της χώρας, είχε όμως την ελπίδα, που τελικά δεν επαληθεύτηκε, ότι σε αυτή τη δοκιμασία θα έχει την αρωγή και τη στήριξη της πολιτείας. Ομως η δημόσια υγεία τέθηκε τελικά στον βωμό μιας οικονομίστικης αντίληψης, με μόνο αποτέλεσμα να βρίσκεται η χώρα ξανά στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης και να έχει ανατραπεί η καλή επιδημιολογική εικόνα που είχαμε στο τέλος της δίμηνης γενικευμένης καραντίνας.
Το ξεχείλωμα των εργασιακών σχέσεων με τα εξαγγελθέντα μέτρα για απλήρωτες υπερωρίες και τα ήδη ισχύοντα για προσαρμογή του ωραρίου στις ανάγκες και συμψηφισμό των ημερών υποχρεωτικής απουσίας με τις ημέρες κανονικής άδειας ωφελούν τις μεγάλες επιχειρήσεις και καταδικάζουν τους εργαζομένους στην ανασφάλεια, καθιστώντας τους ομήρους των εργοδοτών, ενώ καταργούν στην ουσία τους τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Η διαρθρωτική αλλαγή του συνταξιοδοτικού συστήματος και η μετατροπή του σε ένα κατ’ ουσία αποταμιευτικό σύστημα, με άπλετο χώρο για τις ιδιωτικές ασφαλιστικές να «κάνουν παιχνίδι», είναι η ουσιαστική ταφόπλακα της κοινωνικής ασφάλισης που βασιζόταν στην αναδιανομή και την αλληλεγγύη.
Η δημόσια υγεία όχι μόνο δεν στηρίχθηκε και δεν ενισχύθηκε ουσιαστικά για την αντιμετώπιση του δεύτερου κύματος της πανδημίας, αλλά με ένα «σφύριγμα» οι «ήρωες γιατροί και νοσηλευτές», που κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες σε αντίξοες συνθήκες για να σώσουν ζωές, ξαναέγιναν τεμπέληδες και αχάριστοι που απομυζούν δημόσιο χρήμα. Με την έναρξη της καθυστερημένης, λόγω κορονοϊού, τουριστικής περιόδου, οι υγειονομικές δικλίδες πήγαν περίπατο, η κυβέρνηση βρέθηκε έρμαιο μεγάλων ξενοδοχείων και τουριστικών γραφείων που δεν ήθελαν να ταλαιπωρηθούν οι πελάτες τους. Μόνο που τελικά η ατμομηχανή της οικονομίας δεν πήρε μπρος, ίσα που κινήθηκε λίγα μέτρα, και οι ελάχιστοι προληπτικοί κανόνες, χωρίς γενικευμένα υγειονομικά πρωτόκολλα στις πύλες εισόδου, δεν ήταν επαρκείς για να αποτρέψουν τη διασπορά του ιού, δημιουργώντας μια επιδημιολογική εικόνα χειρότερη από αυτήν του Μαρτίου που η επιδημία βρισκόταν σε έξαρση. Ο τουρισμός ήταν υποτονικός και η επιδημιολογική εικόνα επιδεινώθηκε σημαντικά.
Σε όλα αυτά ένα κυβερνητικό στέλεχος θα έλεγε πως στηρίχτηκε η μεσαία τάξη και από την πλευρά του θα είχε δίκιο. Γιατί γι’ αυτούς μεσαία τάξη δεν είναι τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Δεν είναι οι εργαζόμενοι που πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα με τις υποχρεώσεις τους, δεν είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μαγαζάτορες. Μεσαία τάξη για την παράταξη του πρωθυπουργού είναι οι έχοντες που επιδιώκουν να αποκτήσουν περισσότερα.
Οι 10-15 μεγάλες οικογένειες που έχουν περιουσίες εκατοντάδων εκατομμυρίων και όσοι παροικούν στις αυλές τους δεν έχουν καμία διάθεση να πληρώσουν αυτό που τους αναλογεί για να μην περάσει η χώρα σε μια νέα περίοδο οικονομικής ύφεσης. Δεν την επιθυμούν, απλώς δεν θέλουν να την πληρώσουν. Ετσι λοιπόν η κυβέρνηση έκανε την κρίση ευκαιρία για λίγους και μοιράζει με απευθείας αναθέσεις ζεστό χρήμα σε αυτούς που την ευνοούν, αφήνοντας όλους τους υπόλοιπους να «βράζουν στο ζουμί τους».
Το να ευχόμαστε να μην καταρρεύσει η οικονομία και να μην επαληθευτούν οι προβλέψεις για ύφεση χειρότερη του 2011 δεν αρκεί. Αυτό αποδείχτηκε και με τα στοιχεία του δεύτερου τριμήνου 2020 με 15,2% ύφεση. Οσο η κυβέρνηση παραμένει αδρανής και δεν λαμβάνει ουσιαστικά μέτρα στήριξης εργαζομένων και επιχειρήσεων, όσο αδιαφορεί και δεν ενισχύει τον πρωτογενή τομέα ως μοχλό ανάπτυξης, το πηλίκο θα είναι μηδενικό. Και πάντα θα πληρώνουν το μάρμαρο οι πολλοί με τα λίγα και όχι οι λίγοι με τα πολλά.
* βουλευτής Κορινθίας, τομεάρχης Μεταναστευτικής Πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ
