Όσα βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες ξεπερνούν κάθε φαντασία. Στέρεψαν πια τα λόγια. Κι επειδή μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, οι φωτογραφίες των αποκαμωμένων και απεγνωσμένων που βρήκαν μια σκιά, ένα καταφύγιο, λίγες ώρες ύπνου δίπλα στα μνήματα του νεκροταφείου συμπυκνώνει τη μελανότερη κηλίδα στο σώμα της Ελλάδας, της Ευρώπης, από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.
Ζωντανοί που πεθαίνουν κάθε μέρα. Δίπλα στους νεκρούς που δεν θα τους φωνάξουν «λαθρομετανάστες», ούτε θα ουρλιάξουν σαν τα σκυλιά να πνιγούν, να απελαθούν, να φυλακιστούν. Όταν οι νεκροί σού προσφέρουν γαλήνη, τότε μάλλον έχεις ζήσει την κόλαση.
Η Μόρια συνιστά την οριστική κατάρρευση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Του «δυτικού τρόπου ζωής» που ορίστηκε να προστατεύει ο Μαργαρίτης Σχοινάς. Μια Ευρώπη κακογερασμένη, ερείπιο που μέρα με τη μέρα πέφτει, σαπίζει και διαλύεται. Μια Ευρώπη απάνθρωπη και κυνική.
Σε μερικά χρόνια από τώρα τα παιδιά μας θα βλέπουν αυτές τις εικόνες και θα αναρωτιούνται: «Πώς αφήσατε να συμβεί αυτό;». Όπως αναρωτιόταν η ανθρωπότητα πώς για χρόνια ολόκληρα στην καρδιά της Ευρώπης εκατοντάδες χιλιάδες πέθαιναν στα χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη φέρει για τη Μόρια όλη την ευθύνη. Με σχέδιο και συνειδητά έστρεψε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας σε θέσεις που πρέσβευε η Χρυσή Αυγή. Πότισε με μίσος και ρατσισμό τους ανθρώπους, μετέτρεψε τους κυνηγημένους και τους εξαθλιωμένους σε εχθρούς και εθνική απειλή. Φρόντισε η Μόρια να «σκάσει» αφού μπλόκαρε την αποσυμφόρηση.
Και σήμερα γίνεται κυρίαρχη κυβερνητική γραμμή το ακροδεξιό αφήγημα που θα ζήλευαν οι Πολωνοί και Ούγγροι ομοϊδεάτες τους. 12.500 άνθρωποι, παιδιά, γυναίκες, οικογένειες, άρρωστοι, ηλικιωμένοι βρίσκονται στον δρόμο και η κυβέρνηση, αντί να στείλει βοήθεια, στέλνει ΜΑΤ. Αντί να οργανώσει σχέδιο μεταφοράς, να πιέσει τους Ευρωπαίους να αναλάβουν τις ευθύνες τους, γαβγίζει για απελάσεις, ψάχνει να βρει ποιος έβαλε τη φωτιά.
«Δεν σέβονται τη φιλοξενία μας» λένε. Να τη χαίρεστε τη φιλοξενία σας αν αυτή είναι η Μόρια. Άθλιοι, ακροδεξιοί, ανίκανοι καιροσκόποι. Οι ίδιοι και οι υποστηρικτές τους που διψούν για αίμα. Αυτό είναι και δεν πρέπει να φοβόμαστε να το πούμε.
Απέναντι σ’ αυτόν τον εσμό ο δημοκρατικός κόσμος οφείλει να οριοθετηθεί.
Όσοι ξημεροβραδιαστήκαμε στον Πειραιά, στην Ειδομένη, στις παραλίες των νησιών που έφταναν οι βάρκες, που κάναμε την Ελλάδα πρότυπο αλληλεγγύης, ένα φως μέσα στο σκοτάδι.
Να αντιδράσουμε και να απαντήσουμε πριν να είναι οριστικά αργά. Να μην συνηθίσουμε στη φρίκη.
