Το συμπέρασμα από την εικόνα που διαμορφώνεται είναι ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα οι υποψήφιοι δεν επέλεξαν τις σχολές με κριτήριο αυτό που ήθελαν να σπουδάσουν, αλλά με κριτήριο το να μην απομακρυνθούν από το σπίτι τους.

Το γεγονός λοιπόν ότι υπάρχουν άνθρωποι που παραιτούνται από τη δυνατότητα να σπουδάσουν γιατροί επειδή δεν θέλουν να φύγουν από το σπίτι τους δείχνει πόσο βαριά είναι η οικονομική κρίση που έχει πλήξει τα νοικοκυριά με τον κορωνοϊό σε συνέχεια της δεκαετούς οικονομικής καταστροφής που προκάλεσαν τα Μνημόνια.

Δείχνει όμως και κάτι άλλο: ότι οι προσδοκίες των νέων να σπουδάσουν ένα επάγγελμα που θα τους επιτρέψει να ζήσουν αξιοπρεπώς είναι πλέον εξαιρετικά μειωμένες. Ολοένα και λιγότερες οικογένειες αποφασίζουν να επενδύσουν σε ένα μεγάλο διάστημα σπουδών εκτός έδρας. Ολοένα και λιγότερα παιδιά βρίσκουν ότι μια τέτοια προσπάθεια αξίζει τον κόπο.  Όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα φεύγουν στο εξωτερικό με στόχο να αναζητήσουν μια αξιοπρεπή δουλειά εκεί. Και διότι η παραγωγική βάση της χώρας έχει καταστραφεί και αδυνατεί να απορροφήσει νέους επιστήμονες. Ακόμα μια σοβαρότατη επίπτωση της δεκάχρονης κρίσης που επιδεινώνεται με την πανδημία.

Τέλος, υπάρχει το πρόβλημα της κοινωνικής στήριξης. Οι τοπικές κοινωνίες είδαν τα πανεπιστήμια ως «αναπτυξιακό» μέτρο, με αποτέλεσμα να υπάρχουν σοβαρότατες αντιδράσεις στην ανέγερση φοιτητικών εστιών και στη δημιουργία προγραμμάτων σίτισης.

Κάτι πάει πολύ άσχημα στη χώρα. Η διαμόρφωση ενός προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης είναι σήμερα επιτακτική. Και αυτό είναι καθήκον της Αριστεράς.