Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της ακροφιλελεύθερης ηγεμονίας είναι η ιδεολογική εμπέδωση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο ως “κανονικότητας” και εν είδει φυσικού φαινομένου: καταφατικοί σε μια τέτοια αλλοτριωτική, μισάνθρωπη επί της ουσίας, κουλτούρα, δεν είναι μοναχά εκείνοι που εισπράττουν κέρδη αλλά και άλλοι πολλοί, και εκμεταλλευόμενοι ακόμα. Είναι η φιλοσοφία στην οποία εντάσσεται η αγιοποίηση του αφέντη-ψωμοδότη, ως μόνου ικανού να διαχειριστεί τις ζωές, και τη διάνοια, των από κάτω. Είναι η παλιά “θεοδικία των προνομίων”, όπου φράγκα και εξουσία έρχονται εκ Θεού, και όχι ως αποτελέσματα κακών συνήθως, και σπανιότατα καλών, πράξεων.
Όταν, λοιπόν, η πολιτική εξουσία, το δημόσιο δηλαδή ως εργοδότης προβαίνει σε καταπατήσεις δικαιωμάτων των εργαζομένων ή άλλες αντιεργατικές πολιτικές, δεν είναι επειδή το καλεί ένα ιδιότυπο ταξικό συμφέρον. Είναι διότι στην ιδεολογία του η εκμετάλλευση, η επισφαλής εργασία, η, επί τω λαϊκότερω, αίσθηση “σας έχω στο χέρι” πρυτανεύει. Η επιθυμία να θέλεις οι πολίτες, όλοι οι πολίτες, να έχουν σταθερή δουλειά, σταθερή δηλαδή βιοαφήγηση κι αυτοί και τα παιδιά τους, κρίνεται όχι μοναχά λανθασμένη αλλά και ύποπτη.
Στο δήμο της Αγίας Βαρβάρας, 27 εργαζόμενοι, στο «Βοήθεια στο σπίτι», στους «Παιδικούς Σταθμούς» και στο «Κ.Η.Φ.Η.», διεκδίκησαν, με προσφυγή στη δικαιοσύνη μονιμοποίηση και, με την 589/2020 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, δικαιώθηκαν: η ΙΔΟΧ εργασιακή σχέση των εργαζομένων μετατράπηκε σε αορίστου χρόνου. Σημειωτέον, άπασες/ντες είχαν προσληφθεί με διαδικασίες ΑΣΕΠ, εργάζονται δε διαρκώς έως και 18 συναπτά χρόνια με το ολιγότερο 11.
Κι ενώ η προηγούμενη δημοτική αρχή στάθηκε πλάι στον αγώνα τους, η σημερινή άσκησε έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης. Διότι, λέει, αν μονιμοποιηθούν οι εργαζόμενοι, η μισθοδοσία τους, που τώρα γίνεται μέσω ΕΣΠΑ, θα περάσει στον δήμο, ο οποίος, εξ αιτίας τους, θα… χρεοκοπήσει. Αντί δηλαδή να διεκδικήσει μαχητικά αύξηση των κονδυλίων για τις ανάγκες δημοτών και εργαζομένων, στρέφεται εναντίον του “αδύναμου κρίκου” των δεύτερων, ρίχνοντας νερό στο μύλο του κοινωνικού αυτοματισμού. Η εμμονή του δημάρχου να κινηθεί εναντίον τους στερείται άλλων επιχειρημάτων. Κι αφού δεν εκπροσωπεί το κεφάλαιο, να καρπώνεται αυτός δηλαδή την υπεραξία του εργάτη, η στάση του, θα έλεγε κανείς, κρίνεται ιδεοληπτική. Όπως και όλων εκείνων των πολιτικών ανδρών και γυναικών που στηρίζουν την εργασιακή ανασφάλεια, την ομηρεία και τις εξαρτήσεις που αυτές δημιουργούν.
Αλλά η τακτική του δημάρχου της Αγίας Βαρβάρας, Λάμπρου Μίχου, δεν εμπεριέχει καμιά πρωτοτυπία. Εντάσσεται στο πακέτο των ιδεών που κυβερνούν τον κόσμο αιώνες τώρα, ιδέες που δημιουργούν, πριμοδοτούν και εκμεταλλεύονται τις ανισότητες, ακόμα και τις ενδοταξικές. Που δεν δίνουν δεκάρα για το βραχνά μιας ζωής σε ανασφάλεια, ούτε βεβαίως για το δίκιο του εργάτη, κι ας έχει επικυρωθεί δικαστικά.
Και όλες τούτες οι επί μέρους, μικρής κλίμακας πολιτικές, αποτελούν την καρδιά της δεξιάς πολιτικής, την ψυχή του ακραίου κέντρου. Ο αγώνας, όμως, κατά πώς έλεγαν κι οι παλιοί, συνεχίζεται.
