Το δικαίωμα του συνέρχεσθαι είναι βασικό και κρίσιμο στοιχείο για τον δημοκρατικό χαρακτήρα ενός πολιτεύματος. Δεν είναι «πολυτέλεια». Δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως «ενόχληση» και ως υπονόμευση της «κανονικότητας». Δυστυχώς αυτή η «κουλτούρα» προωθείται συστηματικά από τη Ν.Δ. και άλλα κέντρα επιρροής. Και εντάσσεται, βέβαια, σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο συρρίκνωσης και αποψίλωσης της δημοκρατίας.
Το Σύνταγμα και το ΣτΕ με αποφάσεις του αναγνωρίζουν ότι περιορισμοί και απαγορεύσεις είναι αποδεκτά μόνο όταν υπάρχει σοβαρός –και αιτιολογημένος– κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια ή περίπτωση υπέρμετρης διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής μιας πόλης.
Προφανώς, σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του Συντάγματος, το δικαίωμα της συνάθροισης δεν προϋποθέτει… άδεια, υποχρεωτική αναγγελία ή προληπτικό έλεγχο από την Αστυνομία. Ο κάθε εκτελεστικός νόμος του Συντάγματος, που ρυθμίζει την άσκηση ενός δικαιώματος, οφείλει με τη νομοθετική και διοικητική ρύθμιση που επιχειρεί να κατοχυρώνει το δικαίωμα, να διευκολύνει την άσκησή του και όχι να το υπονομεύει εμπράκτως, όπως κάνει ο σημερινός νόμος της Ν.Δ. Εμφανής στόχος του είναι ο περιορισμός των διαδηλώσεων.
Αντίθετα, θα 'πρεπε να προστατεύει τον διαδηλωτή, που δεν καταθέτει μόνο «γνώμη», αλλά ασκεί και «πίεση» προς την πολιτική εξουσία, προφανώς, με νόμιμα μέσα. Και να δημιουργεί σαφές πλαίσιο κανόνων συμπεριφοράς, λειτουργίας ορίων της Αστυνομίας, με βάση το συνταγματικό και το νομοθετικό δημοκρατικό περιβάλλον της χώρας. Δυστυχώς, ο νόμος της Ν.Δ. κάνει ό,τι μπορεί για να δυσκολέψει και να αποτρέψει την άσκηση του δικαιώματος. Σκεφτείτε μόνο την… αντικειμενική «αστική ευθύνη» του οργανωτή!
Δεν είναι τυχαίο ότι το σχέδιο νόμου κρίθηκε σε πολλά σημεία του αντισυνταγματικό από την Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής, τη Συντονιστική Επιτροπή των προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδας και την Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Επίσης, αντίθετες στον νόμο είναι σχεδόν όλες οι συνδικαλιστικές και κοινωνικές ενώσεις. Ακόμα και η Γενική Συνομοσπονδία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η ΓΣΕΒΕΕ!
Και όλα αυτά συμβαίνουν όταν δεν υπάρχει κανένα «νομικό κενό» για την αντιμετώπιση φαινομένων βιαιοπραγιών, περιουσιακών καταστροφών, με ρίψη μολότοφ ή με άλλα μέσα άσκησης βίας. Και εν πάση περιπτώσει, διαφόρων παραβατικών και έκνομων συμπεριφορών, καθώς αντιμετωπίζονται από την κοινή ποινική νομοθεσία μας. Οχι μόνο επαρκώς αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις και καθ’ υπερβολήν. Ακόμα και για τις διαδηλώσεις των 50 ατόμων υπάρχει ήδη από το 2013 σχετική ρύθμιση (για να μην πλήττεται το εμπορικό κέντρο), που μάλιστα έχει εφαρμοστεί από την αστυνομία σε αρκετές περιπτώσεις…
Αρα, γιατί αυτός ο συγκεκριμένος περιοριστικός εκτελεστικός νόμος του άρθρου 11 του Συντάγματος; Και γιατί αυτή η επιμονή; Εξάλλου, η αυταρχική κυβερνητική πολιτική της διάλυσης διαδηλώσεων με δυσανάλογα μέσα δεν εμποδίστηκε ποτέ από την έλλειψη του… εκτελεστικού του Συντάγματος νόμου! Το είδαμε και την περασμένη Πέμπτη.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια «έκτακτη» νομοθεσία, με σκοπό να «θωρακίσει» την κυβέρνηση από κοινωνικές διαμαρτυρίες εν όψει ενός «καυτού» φθινοπώρου και χειμώνα. Δεν νομοθετεί η κυβέρνηση «εν κενώ». Με «κάλυψη» την «αναστάτωση» που προκαλούν οι διαδηλώσεις και οι κινητοποιήσεις σε άλλες κοινωνικές ομάδες, επιχειρεί να εμφανίσει έναν εκτελεστικό νόμο «κοινής λογικής» και αποδοχής, που στην ουσία πλήττει τον πυρήνα του δικαιώματος της συνάθροισης. Ετσι εξοβελίζουν από τη δημοκρατική πολιτική ζωή του τόπου ό,τι θεωρούν ότι δεν χωράει στη δική τους προκατασκευασμένη συντηρητική και αυταρχική «κανονικότητα» που διεκδικεί μια ανύπαρκτη «αυθεντία» εξ ορισμού.
Φοβούμαι ότι πρόκειται για κάτι περισσότερο από μια αντισυνταγματική ρύθμιση του άρθρου 11 για το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, εάν συνδυαστεί και με το άρθρο 19 του νέου νόμου, με τον τίτλο «Διεύθυνση Πρόληψης της Βίας». Ιδρύεται μια νέα δομή-υπηρεσία, που υπάγεται απευθείας στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, της οποίας στόχος για πρώτη φορά γίνεται –με σκόπιμη ασάφεια προς τον παρόν– η «ριζοσπαστικοποίηση». Παραπέμπει στο «δόγμα Βορίδη». Δηλαδή μια παρέμβαση στους μηχανισμούς του κράτους ώστε να μην ξανάρθει η Αριστερά στην εξουσία σε καμία της μορφή.
Η ουσία και ο συνδυασμός των επιλογών αυτών είναι η προετοιμασία για μια πολύ σκληρή πολιτική σύγκρουση, λόγω κοινωνικής και οικονομικής πόλωσης. Εχει επίσης σοβαρά στοιχεία συρρίκνωσης της δημοκρατίας.
Ολα αυτά κάθε άλλο παρά αισιόδοξα είναι για τη χώρα και τους Ελληνες πολίτες, σε μια πολλαπλά κρίσιμη περίοδο. Κρίμα για τη στάση του ΚΙΝ.ΑΛΛ. και ορισμένων προσωπικοτήτων με προοδευτική ιστορική πορεία στον δημόσιο βίο. Αρνούνται με νομικές ακροβασίες και κατασκευές να δουν την πολιτική εικόνα της επιστροφής μιας σκληρής συντηρητικής Δεξιάς «νέας κοπής», που αξιοποιεί τις «παλιές καλές συνταγές της μαμάς»…
