Οι εξελίξεις στις άλλες χώρες του νότου της Ευρώπης με κυβερνήσεις συνεργασίας αριστεράς κεντροαριστεράς δείχνουν με σαφήνεια τον οδικό χάρτη. Υπάρχει ένα βεβαρυμένο παρελθόν στις σχέσεις των δυο χώρων που μόνο με ένα γενναίο delete αντιμετωπίζεται. Είναι απολύτως βέβαιο ότι και τα δυο κόμματα έχουν αξιολογήσει την προηγούμενη ταραγμένη περίοδο, ξέρουν τα λάθη τους , πού το παρατράβηξαν στην σχέση με τον όμορο χώρο. Να αποστούν δημόσια και συνολικά από το παρελθόν τους δεν γίνεται.
Στην πολιτική η αυτοκριτική συνήθως γίνεται εμπράκτως με την αλλαγή κλίματος και κατεύθυνσης. Όσοι απαιτούν το αντίστροφο ή δεν ξέρουν από πολιτική ή είναι πληγωμένοι νάρκισσοι που δεν μπορούν να μετρήσουν το μπόι του. και οι οποίοι συνήθως βγαίνουν εκτός γηπέδου. Δείτε πως χωρίς μάλιστα να το πολυκαταλάβουν έχουν βρεθεί στα αζήτητα πρωταγωνιστες και πρωταγωνίστριες εκείνης της περιόδου. Για παράδειγμα ό,τι και να λένε αριστεροί και δεξιοί αμφισβητίες ο ΣΥΡΙΖΑ από το καλοκαίρι του 2015 έκανε μεγάλη στροφή σε όλα τα επίπεδα. Στροφή που θα ολοκληρωθεί στο Συνέδριό του όχι μόνο στην ονομασία ΣΥΡΙΖΑ – ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, αλλά και στην φυσιογνωμία και το πρόγραμμα του. Η συνεργασία των δυο χώρων εφόσον προχωρήσει θα αποδειχθεί μια κλασική win win περίπτωση.
Στο ΚΙΝΑΛ έδειχναν μέχρι πρότινος να συνειδητοποιούν αυτήν την εξέλιξη και ότι είναι όρος επιβίωσης τους η αποκόλληση από το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Το γεγονός ότι Τσίπρας και Γεννηματά δεν είχαν ανοίξει την τεταμένη περίοδο προσωπικούς λογαριασμούς διευκόλυνε αντικειμενικά την έναρξη της νέας περιόδου και υπήρξαν τα πρώτα θετικά αποτυπώματα. Η ΝΔ και οι μιντιακοί φίλοι της αντελήφθησαν τον κίνδυνο και έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο επανένταξης του ΚΙΝΑΛ στο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Και στα δύο κόμματα υπάρχουν δυνάμεις αντίθετες στην προσέγγιση. Η μεγάλη διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι ο Τσίπρας έχοντας χαράξει πολιτική διαμόρφωσης μιας μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας μένει αταλάντευτος στην γραμμή του « απλωμένου χεριού» συνεργασίας με το ΚΙΝΑΛ. Αντιθέτως η Φώφη Γεννηματά δείχνει να ταλαντεύεται κάτω από την ασφυκτική πίεση της ισχυρής δεξιάς πτέρυγας του κόμματος της και του μιντιακού – οικονομικού κατεστημένου.
Υπάρχει ένας νόμος στην πολιτική που λειτουργεί υποδόρια αλλά αποτελεσματικά. Ότι το λίγο – λίγο γίνεται πολύ. Είτε το επιδιώκεις είτε ανεπαισθήτως στο τέλος η ποσότητα γίνεται νέα ποιότητα, νέα κατάσταση. Αυτό παθαίνει το ΚΙΝΑΛ το τελευταίο διάστημα. Σε όλα σχεδόν τα ζητήματα ταυτίζεται με την ΝΔ πατώντας όλες τις μπανανόφλουδες που η ηγεσία της τελευταίας βάζει στην προσπάθεια της να αλλάξει την ατζέντα από τα κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα του λαού στην σκανδαλολογία. Με αποκορύφωμα την ακατανόητη απαίτηση της προέδρου του ΚΙΝΑΛ να βάλει στο κάδρο τον ίδιο τον Τσίπρα.
Από κοντά για να μην μείνει πίσω ο δελφίνος ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης είχε την φαεινή ιδέα να προτείνει στους σοσιαλιστές να αποκλείσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα από τις συνόδους τους. Αν συνεχίσει έτσι η Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ θα τινάξει στον αέρα κάθε προσπάθεια – και υπήρξαν πολλές και ειλικρινείς- για προσέγγιση των δυο χώρων. Στο τέλος της διαδρομής και αφού το ΚΙΝΑΛ επανενταχθεί δόξη και τιμή στο αντί ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, η πτέρυγα του κόμματος της που ανυπομονεί για συνεργασία με την ΝΔ θα ζητήσει και το κεφάλι της Φώφης Γεννηματά. Γιατί δεν θα της συγχωρήσει τα όποια αντιδεξιά αντανακλαστικά της και γιατί δεν θα την χρειάζεται πλέον.
