to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Επίθεση στους “εγκληματίες” της σκέψης

Από το 2010 και την οικονομική κρίση, μέχρι το 2020 και την κρίση της πανδημίας του κορονοϊού, στην ελληνική κοινωνία φαίνεται να διαφημίζεται από τον χρυσοπληρωμένο και μηντιακά υποβοηθούμενο λόγο της εξουσίας ένα αέναο δίπολο ευθύνης και ανευθυνότητας.


 Οι μενουμευρώπηδες απέναντι στους αγανακτισμένους, η ανακαινισμένη πλατεία Ομονοίας και η λεωφόρος Ηρώδου του Αττικού απέναντι στην πλατεία της Κυψέλης και την πάνω πλατεία της Αγίας Παρασκευής.

Ευθύνη που μεταφράζεται σε μία άκρως πολιτικοποιημένη διαδικασία, αυτή της μεταφοράς της πολιτικής σε μία λιγότερο πολιτικοποιημένη αρένα, όπως σε διεθνείς οργανισμούς και σε επιτροπές ειδικών. Από το ΔΝΤ και το Eurogroup το 2010 στον ΠΟΥ και τους λοιμωξιολόγους το 2020.

Και εάν για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης κρίνεται λογική και απαραίτητη η εμπιστοσύνη στη γνώση των ειδικών, τι γίνεται για τις πολιτικές αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης; Για το ποιός, δηλαδή, θα πληρώσει τις συνέπειες της κρίσης;

Αντίθετα, η ανευθυνότητα μεταφράζεται σε έναν εχθρό της κανονικότητας που ευαγγελίζεται η εξουσία. Ο εχθρός είναι εκείνος που αντιστέκεται στη “φιμωμένη” και επικοινωνιακά “φτιασιδωμένη” φιλελεύθερη καπιταλιστική δημοκρατία και προβληματίζεται για το ενδεχόμενο μιας “άλλης” κοινωνίας, μιας “άλλης” συλλογικής πορείας. Είναι εκείνος που αμφισβητεί τον υποκριτικό πολιτικό διάλογο που λαμβάνει χώρα εντός προδιαγεγραμμένων συναινετικών ορίων στη Βουλή και στα ΜΜΕ. Εκείνος, που σε αντίθεση με τον κυριαρχούμενο από ατομικισμό και ανταγωνισμό, δημόσιο λόγο, πιστεύει ότι με την κοινωνική αλληλεγγύη και τη συλλογική δράση, οι άνθρωποι μπορούν να παλέψουν για ισότητα και δικαιοσύνη.

Αυτόν τον εχθρό προσπαθεί το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για τις «Δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις» να περιορίσει, θεσπίζοντας τον όρο του οργανωτή και επικαιροποιώντας με χουντικές πρακτικές τις συνθήκες για τη νομιμοποιημένη διάλυση των διαδηλώσεων.

Βέβαια, αυτό το δίπολο της ευθύνης και της ανευθυνότητας, αλλά και η συνταγή νομοθετικών περιορισμών των διαδηλώσεων δεν είναι ελληνική έμπνευση, καθώς ισχύει και σε άλλα κράτη της Ευρώπης, όπως στη Γαλλία, του τεχνοκράτη Προέδρου Μακρόν. Από τη μία πλευρά, τα χειροκροτήματα στο υπεύθυνο προσωπικό των νοσοκομείων τον καιρό της πανδημίας μετατράπηκαν σε βία ενάντια στους "ανεύθυνους" γιατρούς που διατράνωσαν τα δίκαια αιτήματά τους. Ενώ, από την άλλη πλευρά, τα περιοριστικά μέτρα που επιθυμεί να επιβάλει η κυβέρνηση στην Ελλάδα είναι παρεμφερή με αυτά που επέβαλε η κυβέρνηση Μακρόν στη Γαλλία το 2017, βρισκόμενη μέχρι τότε υπό το καθεστώς έκτακτης ανάγκης λόγω των τρομοκρατικών επιθέσεων.

Στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας από τον Νοέμβριο του 2015 έως τον Μάιο του 2017, σύμφωνα με έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, οι γαλλικές αρχές, απαγόρευσαν 155 αιτήσεις διαδηλώσεων για την προστασία του περιβάλλοντος και των εργασιακών δικαιωμάτων.

Επιπλέον, επέβαλαν 639 μέτρα που εμποδίζουν συγκεκριμένα άτομα να συμμετέχουν σε δημόσιες συνελεύσεις. Από αυτά, 574 απευθύνονταν σε “οργανωτές” και μη που διαμαρτύρονταν για τις μεταρρυθμίσεις στον χώρο της εργασίας.

Η νέα νομοθετική ρύθμιση, λαμβάνοντας υπόψη το παράδειγμα της Γαλλίας, αποτελεί απειλή για τη δημοκρατία και την ελεύθερη άσκηση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι.

Όμως, όπως όλες οι κυβερνήσεις, εν μέσω της καλοκαιρινής ραστώνης και των αλλεπάλληλων κρίσεων, έτσι και η ελληνική, μιμούμενη τον γαλλικό έλεγχο σε μια παραλλαγή του «εγκλήματος σκέψης» του Όργουελ, χρησιμοποιεί κάθε δυνατότητα να εδραιώσει την εξουσία της.

Για την αποτροπή αυτών των πολιτικών σχεδίων κατά των βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών είναι αδήριτη ανάγκη για την κοινωνία, η συλλογική αντίσταση.

Στις μεθοδεύσεις να "μείνουμε σπίτι" σε μία διαρκή καραντίνα σκέψης και δράσης, ώστε εκείνοι να θησαυρίζουν με μεγάλους περιπάτους, η απάντηση θα δωθεί  στους δρόμους, εκεί που κερδίζονται οι αγώνες για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.

*O Ορέστης Χατζηγιαννάκης είναι πολιτικός επιστήμονας, με MA στα Ανθρώπινα Δικαιώματα και ΜΑ στις Ευρωπαϊκές Σπουδές.

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)