to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Δεν είναι η Τουρκία που ξέραμε

Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν ο Ερντογάν είναι ένα βήμα πριν τον θρίαμβο ή ένα βήμα πριν την καταστροφή. Από τη μία, κάνει γκράντε πολιτική επεκτείνοντας την επιρροή του μέχρι τη Λιβύη και στέλνοντας το μήνυμα ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει στη Μεσόγειο χωρίς τη συμφωνία του


Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν ο Ερντογάν είναι ένα βήμα πριν τον θρίαμβο ή ένα βήμα πριν την καταστροφή. Από τη μία, κάνει γκράντε πολιτική επεκτείνοντας την επιρροή του μέχρι τη Λιβύη και στέλνοντας το μήνυμα ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει στη Μεσόγειο χωρίς τη συμφωνία του. Από την άλλη, αντιμετωπίζει μια ολοένα και εντεινόμενη οικονομική κρίση, η οποία τείνει για πρώτη φορά να τον εκτοπίσει από την απόλυτη πρωτοκαθεδρία του στο εσωτερικό της Τουρκίας. Κατορθώνει ή αναγκάζεται να ελίσσεται μεταξύ Δύσης και Ρωσίας με ευκαιριακές συμμαχίες και εκβιασμούς, σε κάθε περίπτωση όμως ως προνομιακός συνομιλητής των ισχυρών και όχι ως ο προτελευταίος τροχός της αμάξης για το ΝΑΤΟ και ο πειθαρχικός υποψήφιος για την Ε.Ε.

Όλη αυτή η κινητικότητα και προβολή ισχύος της Αγκύρας έχει αφήσει την Αθήνα αποσβολωμένη και σε πολύ χειρότερη θέση απ’ ό,τι στο παρελθόν, αν αναλογιστεί κανείς μάλιστα ότι, ενώ η Ελλάδα φυτοζωούσε στα Μνημόνια, η Τουρκία εξελίχθηκε σε σχεδόν αυτοδύναμη στρατιωτική υπερδύναμη και, όπως φάνηκε ξεκάθαρα στην υπόθεση της Λιβύης, κάνει χρήση αυτού του χαρακτηριστικού

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει αυτήν την πραγματικότητα προσκολλημένη σε μια εικόνα που πλέον δεν υπάρχει. Η Δεξιά, πανικόβλητη από την εργαλειοποίηση του προσφυγικού από τον Ερντογάν και έχοντας δώσει διαβεβαιώσεις στις ΗΠΑ ότι θα είναι «προβλέψιμη», ακολουθεί μια πολιτική «κάνε πως βρέχει». Η Αριστερά παραμένει εν πολλοίς κολλημένη στην αντίληψη ότι πίσω από την επιθετικότητα της Άγκυρας βρίσκονται αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον και την απλοϊκή ανάλυση ότι τα προβλήματα υπάρχουν για να πουλάνε όπλα οι βιομηχανίες των ΗΠΑ στις δύο χώρες. Έχουμε μπροστά μας μια άλλη Τουρκία και μια άλλη Ελλάδα.

Το δίπολο και ο συσχετισμός επτά προς δέκα ανήκουν στο παρελθόν. Είναι προφανές ότι η Ελλάδα χρειάζεται να αποκτήσει νέα στρατηγική έναντι της Τουρκίας και για να το κάνει αυτό, χρειάζεται ανάλυση της νέας πραγματικότητας, των συσχετισμών και των δυνατοτήτων της να αποτελέσει μέρος της λύσης ή και μέρος του προβλήματος αν το επιτάσσει το συμφέρον της. Σίγουρα δεν μπορεί να παραμείνει στο «δόγμα Μολυβιάτη», να παραπέμπει δηλαδή τα πάντα στο αόριστο μέλλον με τις καλύτερες συνθήκες. Μπορεί βέβαια να παίζει καθυστέρηση, εφόσον όμως την εκμεταλλεύεται για να οικοδομήσει καλύτερες συνθήκες και συσχετισμούς και όχι να κλωτσάει το τενεκεδάκι μπροστά για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα μια άλλη κυβέρνηση κάποια άλλη στιγμή. Συνεπώς, το πρώτο πράγμα που οφείλει να κάνει η Ελλάδα είναι η εκπόνηση νέας εθνικής στρατηγικής που θα στηρίζεται απ’ όλες τις πολιτικές δυνάμεις πλην της πατριδοκάπηλης Ακροδεξιάς. Κι αυτό περνάει συμβολικά και ουσιαστικά μέσα από μια σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, αφού πρώτα τα ελληνοτουρκικά ανοίξουν ως ζήτημα χωρίς βεβαιότητες και δόγματα στον δημόσιο διάλογο.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)