Πρώτα από όλα το παραπάνω σενάριο αποτελεί σαφή ομολογία αποδυνάμωσης του ισχυρότερου προσωποπαγούς καθεστώτος συγκεντρωτικής εκτελεστικής εξουσίας στην Ευρώπη.
Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε τις υπερεξουσίες του Κογκρέσου στις ΗΠΑ και τον αποδυναμωμένο ρόλο της Βουλής στη Γαλλία, τότε το καθεστώς της Πέμπτης Δημοκρατίας που θεμελίωσε ο Ντε Γκολ το 1958 και ενίσχυσαν οι διάδοχοί του προβάλλει ως ένα από τα θεσμικά πιο θωρακισμένα στη Δύση.
Μόνο και μόνο οι φήμες για παραίτηση Μακρόν αποτελούν ομολογία ότι η θεσμική θωράκιση της εκτελεστικής εξουσίας δεν αρκεί για να εγγυηθεί την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα, μια διαπίστωση που κυριαρχούσε στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας πολύ πριν ξεσπάσει η πανδημία.
Αργά αλλά σταθερά την τελευταία εικοσαετία στη Γαλλία επιβεβαιώνεται ότι η κοινωνική σταθερότητα δεν επιβάλλεται με όρους ισχύος από την εκτελεστική εξουσία, αλλά προϋποθέτει μια διαρκώς ανανεούμενη συναίνεση, ένα ανθεκτικό κοινωνικό συμβόλαιο, ένα προαπαιτούμενο που ολοένα και προβάλλει ως ασύμβατο με τη δυναμική της παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Ο Μακρόν προφανώς ανησυχεί για την αντοχή της διλημματικής του πολιτικής που συμπυκνώνεται στο ή εγώ ή η Λεπέν, μέχρι τη λήξη της πενταετούς του θητείας την άνοιξη του 2022.
Ο ένοικος του Μεγάρου των Ηλυσίων απορρόφησε το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του τότε προέδρου Ολάντ την άνοιξη του 2017 και δύο χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 2019, στις ευρωεκλογές διείσδυσε στην εκλογική βάση του κόμματος των Ρεπουμπλικανών της γκολικής Δεξιάς.
Ο Μακρόν γνωρίζει πολύ καλά ότι μόλις τεθεί υπό έλεγχο η πανδημία, θα χαλαρώσει το σύνδρομο συσπείρωσης υπό την ηγεσία που κυριαρχεί σε περιόδους κρίσεων, με τη Λεπέν και τον Εθνικό Συναγερμό να υιοθετούν την τακτική του ώριμου φρούτου. Να προσδοκούν δηλαδή να εισπράξουν ένα ετερόκλητο κύμα απογοητευμένων από τον Μακρόν και κυρίως αγανακτισμένων από την εκβιαστική ρητορική του με επίκεντρο το δέος και την ανασφάλεια που προκαλεί η προοπτική μιας νίκης της Ακροδεξιάς.
Η κρίση στη Γαλλία βαθαίνει από χρόνο σε χρόνο, αλλά η πολιτική ελίτ δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να λάβει τα σχετικά μηνύματα, αρχής γενομένης της συμμετοχής του υποψηφίου της Ακροδεξιάς Λεπέν στον δεύτερο γύρο της προεδρικής εκλογής της άνοιξης του 2002, με αντίπαλο τον Σιράκ. Ο Σαρκοζί, που επιχείρησε να διεμβολίσει την άκρα Δεξιά, το Εθνικό Μέτωπο, με σκληρή κατασταλτική ρητορική και πρακτική, ηττήθηκε από τον Ολάντ στις εκλογές της άνοιξης του 2012.
Πολύ γρήγορα ο Ολάντ ακολούθησε την πεπατημένη όλων των προκατόχων του από τον Μιτεράν και μετά, εγκατέλειψε δηλαδή τις δεσμεύσεις για πολιτικές που δίνουν προτεραιότητα στην κοινωνική συνοχή στο όνομα της εναρμόνισης της ευρωπαϊκής στρατηγικής της Γαλλίας με αυτήν της Γερμανίας.
Το 2017 ο Μακρόν υποσχέθηκε και μεταρρυθμίσεις-διαρθρωτικές αλλαγές αλλά και αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής.
Ακολούθησε η εκκωφαντική σιωπή της Γερμανίας στις προτάσεις Μακρόν για επανεκκίνηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με το σκηνικό να αλλάζει μόνο στη βαριά σκιά της διαχείρισης της επόμενης μετά την πανδημία μέρας.
