to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Τα αθλητικά σύμβολα δεν σιωπούν

Στα δύσκολα η αμερικανική κοινωνία ακούει τα σύμβολά της, αλλά... - Η μαύρη Αμερική βλέπει τα παιδιά της να χάνονται καθημερινά από τη φτώχεια, την ανέχεια, τα ναρκωτικά, την έλλειψη πρόσβασης στην Παιδεία και την Υγεία


Τρέιβον Μάρτιν, Έρικ Γκάρνερ, Φρέντι Γκρέι, Τζορτζ Φλόιντ. Νεκροί από την αστυνομία. Τα ονόματά τους έγιναν hashtag. Χιλιάδες άλλα δεν έγιναν ποτέ.

Η μαύρη Αμερική βλέπει τα παιδιά της να χάνονται καθημερινά από τη φτώχεια, την ανέχεια, τα ναρκωτικά, την έλλειψη πρόσβασης στην Παιδεία και την Υγεία. Όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, ο υπόλοιπος κόσμος προσφέρει την αλληλεγγύη του μέσα από ένα hashtag, ένα εξώφυλλο στο «Time», ένα post στο Instagram. Έτσι έμαθαν όλοι τον Τζορτζ Φλόιντ αυτές τις μέρες.

Το φυλετικό ζήτημα στην Αμερική δεν λύθηκε ποτέ. Η εκλογή Ομπάμα έσπασε φράγματα αιώνων μόνο και μόνο για να τα δει να ορθώνονται ξανά. Στη θητεία του ο Ομπάμα προσπάθησε να μην τρομάξει τη λευκή Αμερική. Δεν μεταρρύθμισε το σωφρονιστικό σύστημα που καταδικάζει σε πολυετείς ποινές κατά βάση Αφροαμερικανούς και Λατίνους για πλημμελήματα, έκανε δειλά αλλά παντελώς ανεπαρκή βήματα για την ενίσχυση της κοινωνικής προστασίας.

Και το κυριότερο: Είδε στις μέρες του να φουντώνει η οργή μιας γενιάς που ούτε έζησε το segregation ούτε είδε συγγενείς του να δολοφονούνται από την Κου Κλουξ Κλαν. Αυτή η γενιά που σάρωσε το Φέργκιουσον, τη Βαλτιμόρη και σήμερα τη Μινεάπολη είναι τα θύματα ενός πολιτικού και κοινωνικού status quo που έχει μάθει είτε να την αγνοεί είτε ευθέως να την πολεμά.

Η θητεία Τραμπ απλώς έκανε επίσημη και δημόσια θέση το ότι οι ζωές των φτωχών, των μαύρων, των Λατίνων, των μεταναστών δεν μετράνε. Αυτός ο κυνισμός αυξάνει την ορατότητα στον υπόλοιπο κόσμο του δομικού ρατσισμού που εμφιλοχωρεί στην αμερικανική κοινωνία. Στην Αμερική ο συγκαλυμμένος ρατσισμός των κυρίαρχων media έχει δώσει τη θέση του στους ακροδεξιούς συνωμοσιολόγους από το Breitbart, το Fox News και τύπους σαν τον Rush Limbaugh και τον Alex Jones, που απολαμβάνουν την επιρροή τους σε δεκάδες εκατομμύρια ακροατές κάθε εβδομάδα.

Η αντίδραση στις κρατικές δολοφονίες, όποτε αυτή αρθρώνεται, γίνεται με όρους σχεδόν θρησκευτικούς, ηθικούς. Η συζήτηση όμως ελάχιστα αγγίζει τις αιτίες, πολλώ δε μάλλον τις πολιτικές που πρέπει να υιοθετηθούν για να σταματήσουν οι δολοφονίες, ο κοινωνικός αποκλεισμός και η εγκατάλειψη των φτωχών κοινοτήτων λευκών ή Αφροαμερικανών στις ΗΠΑ.

Η ριζοσπαστική πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος, ο γερουσιαστής Σάντερς και οι άνθρωποι γύρω από αυτόν υπήρξαν για χρόνια φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Οι ακτιβιστές ενάντια στην οπλοκατοχή αποτελούν οικτρή μειονότητα μπροστά στην τεράστια οικονομική και πολιτική επιρροή της NRA (National Rifle Association), που έχει γερά θεμέλια τόσο στο Ρεπουμπλικανικό όσο και στο Δημοκρατικό Κόμμα.

Και, τέλος, η κοινωνία του θεάματος. Celebrities από κάθε τμήμα της showbiz εμφανίζονται κατά καιρούς να καυτηριάζουν την κρατική βία και το φυλετικό μίσος.

Εδώ και μια δεκαετία οι πιο συνεπείς φωνές ενάντια στον ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό είναι οι hosts των late night shows. Mε ισχυρή την παρακαταθήκη ανθρώπων σαν τον Jon Stewart, οι διάδοχοί του στα μεγάλα κανάλια, όπως ο Seth Meyers, o Stephen Colbert, ο Trevor Noah και φυσικά ο John Oliver μέσα από τη σάτιρά τους αναδεικνύουν σημαντικές πτυχές της αντιδραστικής πολιτικής του Τραμπ και πολλές φορές επιτίθενται στον πυρήνα των συντηρητικών αξιών κάθε μέσου αμερικανικού σπιτιού.

Αυτοί όμως δεν αρκούν. Δεν αρκούν οι celebrities, ούτε οι σχολιαστές, ούτε οι κωμικοί. Στα δύσκολα η αμερικανική κοινωνία ακούει τα σύμβολά της. Και τα αθλητικά της σύμβολα είναι πιο ισχυρά από οποιαδήποτε άλλη κοινωνία στον κόσμο.

Ο Lebron James είναι ένα από αυτά. Η συνέπειά του στο να τοποθετείται σε κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα είναι ένα πανίσχυρο όπλο στην προσπάθεια αλλαγής αντιλήψεων και πρακτικών. O Kobe Bryant προς το τέλος της καριέρας του (και της ζωής του, δυστυχώς) πήρε θέση. Ο Kareem Abdul - Jabbar ήταν αυτός που δεν σώπασε ποτέ, από τον καιρό που στεκόταν δίπλα στον Martin Luther King και τον Muhammad Ali.

Αλλά ο κατάλογος των πραγματικά μεγάλων αθλητών σταματά εκεί. Ο κατάλογος των πραγματικά πολύ σημαντικών ανθρώπων που είναι διατεθειμένοι να κάνουν κάτι παραπάνω από ένα post στο Instagram δύσκολα γεμίζει μισή σελίδα.

Η αμερικανική κοινωνία βουτά ξανά στον φόβο. Η κρίση έρχεται να χτυπήσει αυτή τη φορά όλους. Λευκούς μεσοαστούς, Αφροαμερικανούς εφήβους, Λατίνους εργάτες. Οι επιλογές που έχουν μπροστά τους δεν εμπνέουν καμιά ελπίδα πια. Και όταν η ελπίδα χάνεται, το μόνο που μένει είναι η σειρήνα των περιπολικών και των ασθενοφόρων, τα έρημα τοπία των καμένων καταστημάτων και των ρημαγμένων δρόμων.

Η εικόνα της Μινεάπολης είναι η ωμή εικόνα μιας κοινωνίας που βλέπει τα ιδανικά της να καταρρέουν το ένα πίσω απ’ το άλλο και μοιάζει αδύναμη ακόμα και τώρα να αμφισβητήσει.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)