Τι κοινό έχουν μια καθηγήτρια σε γυμνάσιο στα δυτικά, με ένα νεφρό που δεν λειτουργεί και πέτρα στον άλλον, αρρύθμιστη πίεση και κάποιο, μικρό, πρόβλημα στην καρδιά, μια στο κέντρο της Αθήνας με χρόνιο άσθμα, περίπου συστηματική λήψη κορτιζόνης και ιστορικό πνευμονιών, ένας καθηγητής σε λύκειο στα βόρεια που έπαθε έμφραγμα πρόπερσι κι ένας ακόμη στα νότια υπερτασικός και υπέρβαρος; Μα, ότι πέραν της συναδελφικότητας, τους ενώνει επιπλέον η καλή τους υγεία όπως και η νιότη τους, μιας και ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα 58-63. Όπως επίσης ότι για την κυβέρνηση της Ν.Δ. αποτελούν πέρα για πέρα αναλώσιμο υλικό.
Τι κι αν ευθύς εξαρχής απαξάντες γνώρισαν, δια της επαναλήψεως στις εσπερινές ενημερώσεις των ερίτιμων επιστημόνων και πολιτικών, ποιες/οι ήταν εκείνοι/ες που όφειλαν να κλειδαμπαρωθούν και να προστατευτούν, για το χατήρι το δικό τους αλλά και για τη δημόσια υγεία; Περασμένα ξεχασμένα. Τώρα, σύμφωνα με τις βουλές του υπ. Παιδείας, για να θεωρηθεί κανείς/μια “ευπαθής”, πρέπει να είχε καρκίνο κατά την τελευταία πενταετία, να υποβάλλεται σε χημειοθεραπεία ή ανοσοκαταστολή, να έχει αρρύθμιστο διαβήτη τύπου 2 ή ΧΑΠ. Ή να έχει υπερβεί το 65ο έτος της ηλικίας του. Πέραν τούτων, ουδέν. Έτσι, οι άνωθεν περιπτώσεις συναποτελούν μια ομάδα εκπαιδευτικών την οποία δεν -πρέπει να- την σκιάζει ο κορονοϊός. Μακριά από αυτούς η ευπάθεια, χαίρουν άκρας υγείας.
Για τους μαθητές, όμως, ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά. Με μία -και μόνον- υπεύθυνη δήλωση των γονέων, ότι διαθέτουν στις οικίες τους άτομα ευπαθή, δίχως να προσκομίσουν κανένα, μα κανένα, άλλο δικαιολογητικό, απαλλάσσονται της υποχρέωσης να μετέχουν στα μαθήματα. Ποία η επιστημονική εξήγηση, βεβαίως βεβαίως, για τέτοιες διαφορές στη μεταχείριση, ουδείς γνωρίζει. Βρισκόμαστε μπροστά στην παραδοξότητα εκπαιδευτικοί να διδάσκουν υποχρεωτικά μαθητές που προσέρχονται προαιρετικά. Οι ευπαθείς, που ξέγιναν ευπαθείς, να συνωστίζονται εκόντες άκοντες σε μέσα μεταφοράς ενώ οι εξαρχής μη ευπαθείς, να κινούνται ελευθέρως.
Ότι το έργο είναι στημένο χάριν των σχολαρχών, στις πλάτες των πελατών τους, που πληρώνουν το επί της ουσίας χαμένο τρίμηνο, είναι γνωστό, όπως γνωστό επίσης είναι ότι η ηθικά ουδέτερη βιοϊατρική καθορίζει, πολλάκις, με όρους πολιτικής, τα επιστημονικά της αποφθέγματα. Ο διαχωρισμός των ανθρώπινων όντων ανάμεσα σ’ εκείνα που πρέπει να επιζήσουν και σ’ εκείνα που δεν μας νοιάζει και να πεθάνουν, δεν τελειώνει ούτε με τον αιώνα των Φώτων ούτε με την ανάπτυξη του δυτικού πολιτισμού. Απεναντίας. Η βιοεξουσία, το κυριαρχικό δικαίωμα του κράτους στη θανάτωση του Άλλου, έφτασε μεν σε σημείο παροξυσμού στο ναζιστικό κράτος, δεν τελειώνει όμως εκεί. Το πρότυπο του ελέγχου επί της ζωής και του θανάτου παραμένει, στον δε νεοφιλελευθερισμό επεκτείνεται: ο δαρβινισμός δεν είναι μόνο κοινωνικός. Ας επιβιώσει ο δυνατότερος, οι αδύναμοι ας απαλλάξουν το σύστημα υγείας από τα έξοδα των χρόνιων παθήσεών τους.
Ούτως ή άλλως, οι εκπαιδευτικοί αποτελούν εύκολο στόχο. Τα αγαπημένα θύματα του κοινωνικού αυτοματισμού, είναι οι τάχατε σελέμηδες με τις πολλές διακοπές και τα μικρά ωράρια, που δεν κάνουν μάθημα, δεν θέλουν κάμερες, να τους ελέγχουν γονείς και εργοδοσία, οπότε, όντως, δεν θα λείψουν από τον κοινωνικό οικοδόμημα -εξάλλου διαθέτωμεν τα φροντιστήρια και τους σχολάρχες.
Έτσι, η αξιέραστος κ. Κεραμέως, με τις ευχές της επιστημονικής κοινότητας, για τα τριάκοντα αργύρια της ιδιωτείας των ιδιωτών, βάζει σε κίνδυνο ολόκληρες οικογένειες. Διότι οι πάσχοντες εκπαιδευτικοί, που είναι πολλοί, καθότι γερασμένος κλάδος, έχουν συζύγους, ίσως επίσης και γονείς, προφανώς ηλικιωμένους. Όπως και οι μαθητές τους που όμως απαλλάσσονται, σε μια παλιά ιστορία, διαίρει και βασίλευε, τεχνητού διαχωρισμού της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Όλοι οι άμεσα θιγόμενοι εκπαιδευτικοί, καθώς και οι οικογένειές τους, έπρεπε ήδη να είχαν αποστείλει εξώδικο στην υπουργό. Και στους, τάχα μου άμεμπτους, επιστήμονες συμβουλάτορές της.
