Η αρχή του ξεσπάσματος του κωρονοϊού, τη πρώτη εβδομάδα του Μαρτίου, με βρήκε στην νότια Ισπανία, για μία σύντομη επίσκεψη στην οικογένειά μου.

Καθώς ήμουν άρρωστη και είχα βήχα (ένα σύμπτωμα που εμφανίζεται κάθε φορά που το ανοσοποιητικό μου σύστημα αποδυναμώνεται, ενώ επίσης δεν ανέβασα πυρετό) έψαχνα στα φαρμακεία της περιοχής μου για μία μάσκα προσώπου για να γυρίσω στην Αγγλία, στην πόλη όπου σπουδάζω, χωρίς να κολλήσω κάποιον. Κανένα φαρμακείο δεν είχε μάσκες προσώπου και στάθηκα τυχερή που βρήκα μία, μόλις δύο μέρες πριν την πτήση μου.

Η κατάσταση ακόμη ήταν υποφερτή, στο αεροδρόμιο όλα κυλούσαν ομαλά αλλά οι άνθρωποι είχαν αρχίσει ήδη να δείχνουν την ανησυχία τους για τον ιό, καθώς υπήρχαν πολλοί που φορούσαν μάσκες προσώπου.

Το γεγονός που με εξέπληξε περισσότερο ήταν ο τρόπος με τον οποίο με κοιτούσε ο κόσμος όταν έβηχα. Δεν υπήρχε φόβος στα μάτια τους, αλλά μίσος.

Τη δεύτερη εβδομάδα του Μαρτίου την πέρασα στη δυτική Αγγλία. Το πανεπιστήμιό μου είχε ήδη στείλει ένα ιμέιλ σχετικά με τον ιό. Είχε βρεθεί το πρώτο κρούσμα στην πόλη. Μας ενημέρωσε πως έχει έρθει σε επαφή με τους φορείς υγείας και πως η δράση που θα λάβει εξαρτάται από την εξέλιξη της κατάστασης τις επόμενες μέρες. Μέχρι νεότερη ενημέρωση, μας συμβούλεψαν να προσέχουμε.

Επιπλέον, το πανεπιστήμιο τοποθέτησε πληθώρα αντισηπτικών στα εργαστήρια που η χρήση τους ήταν υποχρεωτική κατά την είσοδο και την έξοδο μας από αυτά.

Οι καθηγητές παράλληλα προσπαθούσαν να μας εξηγήσουν την κατάσταση και να μας καθησυχάσουν. Παρόλα αυτά, τα φαρμακεία δεν είχαν πια αποθέματα μασκών προσώπου, γαντιών μίας χρήσης, ενώ για να αγοράσει κάποιος αντισηπτικό χρειαζόταν να πάει στο φαρμακείο, την ώρα που άνοιγε.

Η αντίδραση αυτή ήταν αντιφατική με την ηρεμία που επικρατούσε γενικότερα, όλα έμοιαζαν ίδια. Οι καφετέριες ήταν γεμάτες, οι παμπς τα βράδια ήταν μάρτυρες της συνηθισμένης φασαρίας.

Ο κωρονοϊός  έμοιαζε με έναν μακρινό εφιάλτη εκείνες τις μέρες, λαμβάναμε νέα του από τα Μ.Μ.Ε., αλλά δεν είχαμε την αίσθηση ότι μας απασχολούσε.

Η αναμονή τελείωσε την Πέμπτη 12/03 που επιβεβαιώθηκε το πρώτο κρούσμα εντός της φοιτητικής κοινότητας. Το πανεπιστήμιο αντέδρασε κατευθείαν με ένα ενημερωτικό ιμέιλ, προτρέποντάς μας να απομονωθούμε στην εστία μας σε περίπτωση που εμφανίσουμε συμπτώματα.

Την επόμενη μέρα οι συμφοιτητές μου φαινόντουσαν πιο ανήσυχοι, συνειδητοποιώντας πλέον πως η καθημερινότητά μας θα αλλάξει. Πολλοί είχαν αρχίσει ήδη να λαμβάνουν υπόψη τη πιθανότητα να γυρίσουν στο σπίτι τους.

Εκείνο το απόγευμα το πανεπιστήμιο αποφάσισε να διακόψει τις διαλέξεις από την Πέμπτη 19/03 και μετά, ακυρώνοντας ή αναβάλλοντας παράλληλα και όλα τα εργαστήρια που θα λάμβαναν χώρα μέχρι τότε. Ταυτόχρονα, μας προέτρεψαν να γυρίσουμε σπίτι μας πριν από τη συγκεκριμένη ημερομηνία αν το θέλαμε.

Από τη Παρασκευή το βράδυ μέχρι το βράδυ της Τρίτης οι μέρες κύλησαν πολύ γρήγορα. Ο φόβος τρύπωσε στις καρδιές των περισσότερων.

Τα ενημερωτικά ιμέιλ από το πανεπιστήμιο αυξανόντουσαν και στην εστία μου είχαν ξεκινήσει ήδη ένα πρόγραμμα παροχής φαγητού και πρώτων υλών σε άτομα που είχαν απομονωθεί στα δωμάτιά τους. Τα αυτοκίνητα στον δρόμο μειωνόντουσαν εκθετικά μέρα με τη μέρα, και σχεδόν όλοι οι φίλοι μου είχαν γυρίσει στα σπίτια τους.

Εκείνη την εβδομάδα, οι εταιρίες άρχισαν να στρέφονται στην τηλεργασία και οι προμήθειες στα σούπερ μάρκετ τέλειωναν πιο γρήγορα κάθε μέρα.

Το πανεπιστήμιό μου αποφάσισε, μετά τις διακοπές του Πάσχα να συνεχίσει κανονικά το πρόγραμμα, κάνοντας διαδικτυακές διαλέξεις και διεξάγοντας την εξεταστική επίσης διαδικτυακά, μία απόφαση που έχει δημιουργήσει μεγάλη ταραχή μεταξύ των φοιτητών.

Πολλοί υποστηρίζουν πως δεν μπορεί να υπάρξει μία σωστή επιτήρηση, ενώ άλλοι θεωρούν πως η θερινή εξεταστική περίοδος θα έπρεπε τουλάχιστον να αναβληθεί αν όχι να ακυρωθεί.

Όσοι σπουδάζουν επιστήμες που επιβάλλουν την εργαστηριακή εμπειρία βρίσκονται στο μεταίχμιο. Γι’ αυτόν τον λόγο περιμένουμε «σε αναμμένα κάρβουνα» να μάθουμε στα τέλη του επόμενου μήνα την τροπή που θα πάρει η εκπαίδευσή μας.

Την Πέμπτη 19/03 λοιπόν, επέστρεψα στην Ισπανία, η οποία βρισκόταν ήδη πέντε μέρες σε καραντίνα.

Η διαφορά στο αεροδρόμιο ήταν σκανδαλιστική. Σχεδόν όλα τα σημεία ενημέρωσης ήταν κλειστά, και όσα ήταν ανοιχτά είχαν τοποθετήσει περιμετρικά κορδέλες για τη διατήρηση της ασφαλούς απόστασης 2 μέτρων.

Ο κόσμος ήταν ελάχιστος και όλοι κυκλοφορούσαν με γάντια και μάσκες. Μπορώ να πω πως εκείνη ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα φόβο απέναντι στην πανδημία, καθώς είδα με τα μάτια μου πως είναι ένα γεγονός πέρα για πέρα πραγματικό και μη ανατρέψιμο.

Η διαφορά μεταξύ των δύο χωρών ήταν τεράστια. Το αεροδρόμιο που κάποτε έσφυζε από ζωή, έμοιαζε με ένα στοιχειωμένο κτίριο, όπου ο κάθε άνθρωπος θεωρούταν κίνδυνος.

Τα μέσα μαζικής μεταφοράς λειτουργούσαν ακόμη, ευτυχώς για εμένα, εκτελώντας λιγότερα δρομολόγια βέβαια. Δεν επιτρεπόταν να έρθει κάποιο μέλος της οικογένειας μου να με πάρει από το αεροδρόμιο (η πιο ασφαλής επιλογή κατά τη γνώμη μου). Μετά από 3 ώρες μεταφοράς έφτασα ασφαλής, παραδόξως, στο σπίτι μου, στο οποίο βρίσκομαι από τότε παρακολουθώντας τις εξελίξεις στα Μ.Μ.Ε.. Μένω στην πιο ασφαλή αυτόνομη περιοχή της χώρας αυτή τη στιγμή, και η περιοχή στην οποία κατοικώ έχει μόλις 3 κρούσματα ,γεγονός καθησυχαστικό, αλλά δεν αρκεί για να απαλλάξει εντελώς την ανησυχία που έχει δημιουργηθεί.

Από το παράθυρό μου τρυπώνουν γνώριμες παραδοσιακές μουσικές και γέλια από τα γειτονικά σπίτια, ενώ ηλικιωμένοι άνθρωποι στέκονται στις πόρτες και στα γκαράζ των σπιτιών τους ατενίζοντας τον άδειο δρόμο.

Τι να σκέφτονται άραγε; Όσοι τυχεροί έχουν την ευκαιρία να πάνε σε κάποιο ανοιχτό κατάστημα δεν παύουν να είναι εύθυμοι και «φωνακλάδες» όπως πάντα με όρεξη για πλάκα και κάποια σύντομη συζήτηση.

Οι εργαζόμενοι από την άλλη πλευρά είναι πιο ευγενικοί από ποτέ και δεν διστάζουν να προσφέρουν παραπάνω βοήθεια από αυτή που χρειάζεται.

Οι νέοι της περιοχής μου έχουν κινητοποιηθεί και ξεκίνησαν ένα πρόγραμμα ώστε να κάνουν τα ψώνια σε άτομα που δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι τους και τα παραδίδουν στην πόρτα τους. Θα μπορούσε να ειπωθεί πως έχει βρεθεί μία διαφορετική ισορροπία αυτή τη στιγμή.

Από τη Δευτέρα 30/03 η κυβέρνηση θα σφίξει λίγο ακόμη τη θηλιά γύρω από τις υπηρεσίες που λειτουργούν ακόμη και όλοι αναρωτιούνται σε τι κατάσταση θα βρίσκεται η χώρα όταν φτάσει τη κορυφή της καμπύλης.

Οι υπηρεσίες υγείας βρίσκονται κάθε μέρα πιο κοντά στην εξάντληση και πολλοί που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους ελπίζουν να τα καταφέρουν άλλον έναν μήνα με μηδενικά έσοδα.

Η κατάσταση στη Μαδρίτη και τη Καταλονία είναι αποκαρδιωτική και γι’ αυτό πολλοί επιλέγουν να βγουν στα μπαλκόνια τους να χειροκροτήσουν κάθε βράδυ όσους συμμετέχουν στην άμεση αντιμετώπιση του ιού.

Αυτές οι μέρες είναι μία νέα εμπειρία για όλους την οποία θα έπρεπε να αξιοποιήσουμε προς το καλύτερο, διαβάζοντας εκείνο το βιβλίο που έχουμε αφήσει στην άκρη, βλέποντας ξανά την αγαπημένη μας ταινία και αξιολογώντας τις επιλογές μας.

Από τη στιγμή που δεν μπορούμε να συμμετάσχουμε άμεσα στην βελτίωση της κατάστασης τουλάχιστον να μην δυσκολεύουμε αυτούς που καλούνται να δουλεύουν χωρίς ξεκούραση για να επανέλθουν τα πράγματα στην ροή που είχαν κάποτε.

*H Ανδριάνα Ορτίς- Παπασάββα είναι φοιτήτρια Νευροεπιστημών στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ