to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Κίερ Στράμερ: Οι έσχατοι έσονται πρώτοι

Ο νέος αρχηγός των Εργατικών στη Βρετανία


Ο Κίερ Στράμερ εκλέχθηκε ηγέτης του Εργατικού κόμματος με μεγάλη πλειοψηφία από τον πρώτο γύρο. Όλες οι συνιστώσες του κόμματος (μέλη, συνδικάτα, βουλευτές και επικουρικά μέλη) ψήφισαν τον Στράμερ. Η πολιτική του σταδιοδρομία είναι σχετικά μικρή, εκλέχτηκε για πρώτης φορά το 2015 και έγινε λίγο μετά σκιώδης υπουργός για το Brexit. Η σκιώδης κυβέρνηση, όπως και η κυβέρνηση, δεσμεύεται από την αρχή της συλλογικής ευθύνης και επομένως δεν ξέρουμε πολλά για την πολιτική του ιδεολογία. Ξέρουμε σίγουρα ότι ήταν κατά του Brexit και ο αρχιτέκτονας της πολιτικής του δεύτερου δημοψηφίσματος με το οποίο το κόμμα πήγε στις εκλογές και πολλοί τον κατηγόρησαν άδικα σαν υπαίτιο της ήττας.

Ο Στράμερ έχει την φήμη ενός εξαιρετικά έξυπνου ανθρώπου. Μιλάει κατανοητά και πειστικά, μπορεί να διαχειρίζεται σύνθετες υποθέσεις και πληροφορίες και όπως όλοι οι barristers (δικηγόροι που εμφανίζονται στα δικαστήρια) είναι ετοιμόλογος και γρήγορος στην ανταλλαγή επιχειρημάτων, κάτι πολύ χρήσιμο για τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Δεν είναι όμως χαρισματική φιγούρα, ούτε μεγάλος ρήτορας. Σ’ αυτό διαφέρει και από τον Τζέρεμι Κόρμπιν και από τον Τόνυ Μπλερ. Θα είναι επομένως μεγάλη η αλλαγή από την περίοδο Κόρμπιν στη μορφή άσκησης πολιτικής, μικρότερη ως προς το περιεχόμενο.

Οι περισσότεροι σχολιαστές τον θεωρούν soft left (κεντροαριστερό). Αυτό μπορεί να ισχύει για τους χαμηλούς τόνους στις ομιλίες και το συναινετικό του προφίλ αλλά όχι αναγκαστικά στις πολιτικές του. Ο Στράμερ συμφωνεί με αρκετές από τις πολιτικές της προηγούμενης ηγεσίας. Υποστηρίζει την εθνικοποίηση των υπηρεσιών κοινής ωφελείας (όπως τους σιδηροδρόμους, το ταχυδρομείο και τις υπηρεσίες ύδρευσης) και εκτεταμένες δημόσιες επενδύσεις στο NHS (το βρετανικό ΕΣΥ) και τους άλλους οργανισμούς. Υποστηρίζει τις προτάσεις του Τζέρεμι Κόρμπιν για την καταπολέμηση της λιτότητας και την κατάργηση των νόμων κόντρα στα συνδικάτα, την κατάργηση των πανεπιστημιακών διδάκτρων, την αύξηση του φόρου εισοδήματος για το 5% των πλουσιότερων φυσικών και νομικών προσώπων και τον τερματισμό της φοροδιαφυγής των μεγάλων εταιρειών και θα επιδιώξει την ανατροπή των περικοπών στον εταιρικό φόρο που υποσχέθηκε ο Μπόρις Τζόνσον. Στην προσπάθεια καταπολέμησης της κοινωνικής ανισότητας προτείνει την δημιουργία «εθνικών δεικτών ευημερίας» για να μετρώνται οι επιδόσεις στην υγεία, την ανισότητα, την έλλειψη στέγης και το περιβάλλον. Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, ο Στράμερ τάχθηκε υπέρ του τερματισμού των «παράνομων πολέμων» και της επανεξέτασης των πωλήσεων όπλων του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ο νομικός Στράμερ

Ίσως καταλαβαίνουμε περισσότερα για τον άνθρωπο Στράμερ από την νομική του καριέρα. Η πιο διάσημη υπόθεση που ανέλαβε και κέρδισε είναι η περίφημη McLibel. Δύο περιβαλλοντολόγοι ακτιβιστές, η Έλεν Στιλ (Helen Steel) και ο Ντέιβιντ Μόρις (David Morris) – που συχνά ονομάζονται οι «McLibel Two» – δημοσίευσαν και διένειμαν «μερικές εκατοντάδες αντίγραφα» στο Λονδίνο ένα ενημερωτικό φυλλάδιο που κατηγορούσε την αλυσίδα εστιατορίων McDonald’s για ημερομίσθια πείνας, σκληρότητα σε ζώα που χρησιμοποιεί στα προϊόντα της και άλλες παρανομίες. Η εταιρεία έκανε αγωγή συκοφαντικής δυσφήμησης (στο Βρετανικό δίκαιο είναι αστικό αδίκημα). Η δίκη, η μακρύτερη στην ιστορία, κράτησε δέκα χρόνια. Πρωτόδικα το δικαστήριο βρήκε ότι η McDonald’s διακινδυνεύει την υγεία των εργαζομένων και των πελατών με «παραπλανητική διαφήμιση», ότι «εκμεταλλεύεται τα παιδιά», ότι είναι «υπεύθυνη» για περιττή σκληρότητα στα ζώα και ότι δεν επιτρέπει τον συνδικαλισμό των εργαζόμενων της. Εν τούτοις άλλοι ισχυρισμοί ήταν δυσφημιστικοί. Η εταιρεία κέρδισε και πρωτόδικα και στο εφετείο.

Ο Στράμερ αναλαμβάνει την υπόθεση αμισθί και την πηγαίνει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στην υπόθεση Steel & Morris κατά Ηνωμένου Βασιλείου, το δικαστήριο αποφάσισε ότι η καταδίκη αποτελούσε παραβίαση των άρθρων 6 και 10 της Σύμβασης (δικαίωμα δίκαιης δίκης και ελευθερίας του λόγου) και επέβαλε αποζημίωση £ 57.000 κατά της βρετανικής κυβέρνησης. Το δικαστήριο επέκρινε την Βρετανία για την έλλειψη προστασίας του δικαιώματος να επικρίνονται επιχειρήσεις που επηρεάζουν τη ζωή των ανθρώπων και το περιβάλλον. Σε συνέντευξη ο Στράμερ περιέγραψε την υπόθεση ως αγώνα «του Δαβίδ με τον Γολιάθ». Η McDonalds είχε μια μεγάλη και καλοπληρωμένη ομάδα δικηγόρων ενώ «ο Ντέιβ και η Έλεν σχεδίαζαν την υπεράσπιση τους μόνοι με τον Στράμερ ως άμισθο σύμβουλο ύστατης ανάγκης». Σε άλλες υποθέσεις ο Στράμερ είναι δικηγόρος σε υπόθεση που ακυρώνει τη θανατική ποινή στην Ουγκάντα σώζοντας 417 ανθρώπους, ενώ το 2007, το Ανώτατο Δικαστήριο του Μαλάουι κηρύσσει την θανατική ποινή αντισυνταγματική. Το 2008, ο Στράμερ διορίζεται Director of Public Prosecutions (Διευθυντής της Υπηρεσίας Ποινικών Διώξεων) και αποκτά την φήμη ενός αποτελεσματικού αρχι-εισαγγελέα που προστατεύει τα δικαιώματα των υποδίκων. Τον Φεβρουάριο του 2012, ο Στράμερ διώκει τον υπουργό ενέργειας Κρις Χαν (Chris Huhne) και την πρώην σύζυγό του Ελληνίδα Βίκυ Πράις (Vicky Pryce) γιατί είπαν ψέματα στην αστυνομία για ένα αυτοκινητιστικό αδίκημα. Ο Χαν έγινε ο πρώτος υπουργός της βρετανικής ιστορίας που υποχρεώθηκε να παραιτηθεί λόγω ποινικής καταδίκης. Ο Στράμερ δήλωσε ότι «αν υπάρχουν επαρκή στοιχεία δεν θα διστάσουμε να διώξουμε πολιτικούς». Δεν θα γινόταν αυτό στην Ελλάδα βέβαια για ένα δευτερεύον αδίκημα. Το άρθρο 86 και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών θα απέτρεπε τέτοια δίωξη από την αρχή.

Οι έσχατοι έσονται πρώτοι

Στην πρώτη του δήλωση μετά την νίκη του ο Στράμερ είπε κάτι που εκφράζει όλους μας: «Όταν θα ξεπεράσουμε την κρίση δεν μπορούμε να γυρίσουμε στο business as usual. O ιός έχει αποκαλύψει την ευθραυστότητα της κοινωνίας μας. Έχει σηκώσει μια κουρτίνα. Πολλοί θα έχουν δώσει πάρα πολλά. Κάποιοι από εμάς θα έχουν χάσει πάρα πολλά. Ξέρουμε στις καρδιές μας ότι τα πράγματα θα πρέπει να αλλάξουν. Μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ποιοι είναι οι βασικοί εργαζόμενοι. Όταν θα περάσουμε την κρίση θα το χρωστάμε στο προσωπικό του NHS, στους εργαζομένους στην πρόνοια και τις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης, στους οδηγούς ασθενοφόρων, στους καθαριστές, στους θυρωρούς. Θα είναι εξαιτίας της σκληρής δουλειάς και της γενναιότητας αυτών των βασικών εργαζομένων, που αντιστάθηκαν στον ιό αυτό και κράτησαν τη χώρα μας όρθια. Για πολύ καιρό τους θεωρούσαμε δεδομένους και τους υποαμείβαυμε. Ήσαν οι έσχατοι και τώρα πρέπει να γίνουν πρώτοι.»

Ίσως, σε αυτές τις ταραγμένες στιγμές, ένα ήρεμο, σταθερό καθησυχαστικό χέρι στο τιμόνι να είναι αυτό που χρειάζονται οι κοινωνίες. Αλλά πρέπει να αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε για το μετά. Χρειαζόμαστε στην Βρετανία, στην Ελλάδα, παντού κάποιον που λέει καθαρά ότι το μέλλον δεν μπορεί να είναι το ίδιο με το παρελθόν. Μόνο μια πολιτική που ανατρέπει τις προηγούμενες ταξικές ισορροπίες και ασυμμετρίες μπορεί να είναι το όραμα μας για την κοινωνία μετά την κρίση.

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)