Ο Μανώλης δεν ήταν μόνο ένας ήρωας, ένας αγωνιστής της αριστεράς. Ήταν πολλά. Ήταν ανυπάκουος, ατίθασος, πεισματάρης, οξυδερκής, ήταν, ανάμεσα σε άλλα, πολλά άλλα, ένα μικρό παιδί. Εγώ είχα μείνει στο «ήρωας». Αυτό είχα μάθει, μέχρι που τον γνώρισα από κοντά. Και είδα το παιδί, είδα τον έφηβο.

Όχι μόνο γιατί είχε αστείρευτες δυνάμεις παρά την ηλικία του, που και αυτό με εντυπωσίασε, αλλά γιατί είχε το δαιμόνιο του μικρού παιδιού, του σκανταλιάρη, που του άρεσε να παίζει ή καμιά φορά και να χαλάει το παιχνίδι των άλλων. Και το έκανε με κέφι, γέλαγε όταν το έκανε... Αυτό με έκανε να τον θαυμάσω περισσότερο.

Ο Μανώλης, αναμφίβολα, ήταν αυτό που λένε όλοι: ήρωας. Ό,τι έκανε δεν θα μπορούσαν να το κάνουν πολλοί. Γεγονός, που δεν αμφισβητείται.
Λοιπόν, δεν είναι της ώρας να πούμε πολλά για τον Μανώλη Γλέζο. Προσώρας να πω τούτο: ήταν η περίοδος συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε δεν είχε ακόμα όνομα. Ήταν μια απλή συμμαχία πολλών και διαφορετικών κομμάτων και κινήσεων της αριστεράς.

Έφτασε, όμως, η στιγμή που έπρεπε να... βαπτιστεί, να έχει ένα όνομα, όπως όλοι μας. Οι προτάσεις έπεφταν βροχή. Ο Συνασπισμός, τότε, επέμενε στη λέξη Συνασπισμός. Ο Μανώλης, που ήταν εκπρόσωπος της κίνησης Ενεργοί Πολίτες, διαφωνούσε κάθετα και οριζόντια και είχε, ας πούμε, μουλαρώσει. Άλλο όνομα έλεγε. Είχε προτείνει διάφορα, αλλά δεν έγιναν δεκτά.

Η συνεργασία κινδύνευε να πάρει τέλος. Ο Μανώλης έλεγε ή άλλος τίτλος ή τίποτα. Έπεσαν πάνω του πολλοί. Βρε Μανώλη... Τίποτα ο Μανώλης. Μέχρι, που ήρθε και είπε. Ωραία, θα το ονομάσουμε Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά θα το λέμε ΣΥΡΙΖΑ.

Παρά την αγωνία και το άγχος για το εγχείρημα έπεσε γέλιο. Ναι, θα πάμε σύριζα, θα περάσουμε από την Βουλή συρίζα και τέτοια. ΣΥΡΙΖΑ επέμενε ο Μανώλης και σε λίγο καιρό όλοι το νέο μόρφωμα έτσι θα το γνωρίζουν και θα το αποκαλούν, ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως όλοι και όλες ξέρουμε του πέρασε του Μανώλη μας. ΣΥΡΙΖΑ...