Το ερώτημα είναι πολύ πιο δύσκολο να απαντηθεί από αντίστοιχης βαρύτητας ερωτήματα που τέθηκαν στο παρελθόν.

Το 1917 ο πρόεδρος Ουίλσον αξιοποίησε την ευνοϊκή συγκυρία -τη βύθιση του υπερωκεάνιου «Λουζιτανία» από γερμανικό υποβρύχιο- και προχώρησε στην εμπλοκή της χώρας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Λίγους μήνες πριν είχε επανεκλεγεί χάρη στη δέσμευση ότι οι ΗΠΑ θα παρέμεναν ουδέτερες.

Tο 1941 ο Ρούζβελτ πίεσε ασφυκτικά με κυρώσεις την Ιαπωνία και την εξώθησε στην επίθεση στο Περλ Χάρμπορ. Εναν χρόνο πριν είχε επανεκλεγεί δεσμευόμενος ότι οι ΗΠΑ δεν επρόκειτο να εμπλακούν στον πόλεμο.

Μπορεί ο Τραμπ να κάνει ανάλογη στροφή, να εγκαταλείψει την προσέγγιση «Πρώτα η Αμερική» και να στρέψει τις ΗΠΑ στη διεκδίκηση ηγετικού ρόλου στον πόλεμο κατά της πανδημίας;

Με άλλα λόγια, μπορεί ο Τραμπ να αρνηθεί τον «τραμπισμό» και να χαράξει μια γραμμή πλεύσης αντίστροφη από τη μέχρι τώρα πορεία του και μάλιστα σε εκλογική χρονιά;

Τόσο ο Ουίλσον όσο και ο Ρούζβελτ προσέβλεπαν σε παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία και οι δεσμεύσεις τους περί ουδετερότητας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά τακτικοί ελιγμοί για να πετύχουν την επανεκλογή τους.

Για να διατηρήσουν οι ΗΠΑ του Τραμπ μια παγκόσμια ηγεμονική κυριαρχία που έδινε ήδη την εικόνα ότι βρίσκεται σε αποδρομή, δεν αρκεί να επιδιώξουν αποσπασματικά μια διεθνή συνεργασία ειδικού σκοπού για τη διαχείριση της πανδημίας.

Μπορεί να συνυπάρξει μια αξιόπιστη αμερικανική διεθνής στρατηγική για την αντιμετώπιση της πανδημίας χωρίς ο Τραμπ να εγκαταλείψει την αποστροφή του για τα δημόσια συστήματα υγείας αλλά και την υποτίμηση της κλιματικής αλλαγής;

Στις αρχές του χρόνου ετίθετο το ερώτημα αν η επιδημία του κορονοϊού είναι το Τσερνομπίλ της Κίνας.

Σήμερα νομιμοποιείται το ερώτημα αν ο «κινεζικός ιός» όπως τον αποκαλεί ο Τραμπ μπορεί να γίνει το Τσερνομπίλ του ενοίκου του Λευκού Οίκου.

Η πρόκληση της βιωσιμότητας του πλανήτη δεν νοείται χωρίς συνεργασία σε παγκόσμιο επίπεδο, μακριά από κάθε συνταγή περιχαράκωσης.