Μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες οι υπουργοί Οικονομικών των 27 καλούνται να διατυπώσουν μια συμβιβαστική φόρμουλα για την αντιμετώπιση του κόστους της πανδημίας, ένα ζητούμενο για το οποίο δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, όπως διαπιστώθηκε στην προχθεσινή σύνοδο κορυφής. Ετσι, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στα επόμενα βήματα που θα αποφασίσουν να κάνουν από κοινού οι εννέα χώρες-μέλη της ευρωζώνης, οι ηγέτες των οποίων υπέγραψαν την επιστολή με την οποία ζητούν την έκδοση ευρωομολόγου ειδικού σκοπού.
Η συνεργασία και ο συντονισμός των χωρών του Νότου της ευρωζώνης μετά το 2010 προσέκρουε στους ιστορικούς ανταγωνισμούς και τις αμοιβαίες καχυποψίες ανάμεσα στη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία. Λίγα χρόνια πριν από την έναρξη της κρίσης στην ευρωζώνη, το 2010 ο Σαρκοζί αμέσως μετά την εκλογή του προσπάθησε, στο πλαίσιο μιας συνολικής μεσογειακής στρατηγικής, να θέσει τον Ευρωπαϊκό Νότο υπό την προνομιακή επιρροή της Γαλλίας, σε μια προφανή προσπάθεια να εξισορροπήσει την επιρροή της Γερμανίας στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Το σχέδιο Σαρκοζί το βραχυκύκλωσε η Μέρκελ με τη στήριξη των ηγετών της Ισπανίας και της Ιταλίας, Θαπατέρο και Πρόντι.
Σήμερα η πανδημία σαρώνει τα μέχρι τώρα δεδομένα, τις όποιες αδράνειες και αμφιταλαντεύσεις. Το πιο βαρύνον μήνυμα από την προχθεσινή σύνοδο κορυφής, όπως ήδη επισημαίνεται, είναι η στενή διμερής συνεργασία–συμμαχία της Ισπανίας και της Ιταλίας που έθεσαν βέτο στο σχέδιο συμπερασμάτων της τηλεδιάσκεψης των 27.
Ρώμη και Μαδρίτη εκ των πραγμάτων συσπειρώνουν τις άλλες επτά χώρες-μέλη και κυρίως διαμηνύουν στη Γαλλία ότι η σκληρή αντιπαράθεση με τη Γερμανία και την Ολλανδία και με το μπλοκ του Βορρά συνολικά είναι μονόδρομος.
Πρόκειται για ένα νέο απ’ ό,τι φαίνεται δεδομένο στις ενδοευρωπαϊκές ισορροπίες και συσχετισμούς.
Μέχρι την έκρηξη της πανδημίας η άρνηση της Γαλλίας να συγκρουστεί δημόσια και μετωπικά με τη Γερμανία οριοθετούσε και τις επιλογές των υπόλοιπων χωρών του Νότου. Σήμερα το βέτο της Ισπανίας και της Ιταλίας οδηγεί στην εναρμόνιση σε παρόμοιο μήκος κύματος και της Γαλλίας, με τον Μακρόν να γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν υπάρχουν πια περιθώρια για τη διαχρονική γαλλική πολιτική εξισορρόπησης μεταξύ Γερμανίας και Νότου.
Τα παραπάνω δεν εκπλήσσουν, καθώς η Γερμανία έδωσε σκληρή μάχη μέχρι την άνοιξη του 1998 για να αποκλείσει την Ιταλία από την πρώτη ομάδα χωρών της ευρωζώνης.
Η Γαλλία των Σιράκ-Ζοσπέν, όταν αντελήφθη ότι χωρίς τον Νότο οι συσχετισμοί σε μια ευρωζώνη του Βορρά θα ήταν συνθλιπτικοί σε βάρος της, απείλησε με βέτο στην προσχώρηση στην Ε.Ε. των χωρών της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης, που ήταν στρατηγική προτεραιότητα της Γερμανίας. Ετσι, η Ιταλία περιελήφθη στην πρώτη ομάδα χωρών της ευρωζώνης και άνοιξε την πόρτα για την άμεση προσχώρηση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας και έπειτα από δύο χρόνια της Ελλάδας.
Η ακραία περιχαράκωση της Γερμανίας, της Ολλανδίας και του μπλοκ του Βορρά εξωθεί τον Νότο της ευρωζώνης σε μετωπική σύγκρουση με μια δογματική και ανάλγητη προσέγγιση που δεν υποτιμά απλά και μόνον την πανδημία και το κόστος της, αλλά αποτελεί παγκόσμια παραφωνία.
