Τον τελευταίο καιρό κυβέρνηση και φιλοκυβερνητικός Τύπος επιδίδονται σε μια τεράστια εκστρατεία καλλιέργειας κλίματος αισιοδοξίας. Ανεξάρτητα από το πόσο «ρετουσαρισμένη» είναι η εικόνα που παρουσιάζεται, το ενδεχόμενο του να περνά το ελληνικό πρόγραμμα προσαρμογής σε άλλη φάση αναγνωρίζεται, πλέον, ως υπαρκτό.
Προφανώς, δεν μιλάμε για τον ερχομό της ανάκαμψης και την υποχώρηση της ανεργίας, αλλά για μια μακρά περίοδο στασιμότητας στα γνωστά (διόλου ικανοποιητικά) σημερινά ή και ακόμη πιο χαμηλά επίπεδα. Ουσιαστική ανάπτυξη δεν μπορεί να έρθει σε μια κατεστραμμένη οικονομία (σχεδόν το 1/4 του ΑΕΠ θα έχει χαθεί ως το τέλος του 2013) και ενώ θα παραμένει άλυτο το θέμα της βιωσιμότητας του χρέους και αρνητική η οικονομική συγκυρία στην υπόλοιπη Ευρώπη (και πολλοί άλλοι παράγοντες που δεν έχει νόημα να αναλυθούν εδώ). Μπορεί όμως να επιτευχθεί μείωση των ελλειμμάτων στα επίπεδα που προβλέπονται στο πρόγραμμα, δηλαδή το πρόγραμμα να «πέσει μέσα», βοηθούμενο και από νέα μέτρα, δημιουργική λογιστική κ.τ.λ.
Αυτό είναι κάτι που η εμπειρία έχει δείξει ότι το σύστημα μπορεί να το μετατρέψει, υποβοηθούμενο και από τα ΜΜΕ, σε κάτι όχι γοητευτικό για τον κόσμο, αλλά τουλάχιστον παρηγορητικό (βλέπε την επίδραση της συμφωνίας του Δεκεμβρίου στις δημοσκοπήσεις).
Να σημειωθεί ότι το ενδεχόμενο μιας τέτοιας μεικτής κατάστασης, που θα επιδέχεται διαφόρων ερμηνειών (κόλλημα στην κόλαση θα λέμε εμείς, ελπίδα ανάκαμψης θα ισχυρίζονται οι αντίπαλοι), αναγνωρίζεται από όλο και περισσότερους και από διάφορες πλευρές.
Ενδεικτικά, να αναφερθούν εδώ δύο, οι οποίοι δεν έχουν καμία ιδεολογική σχέση μεταξύ τους και ανησυχούν για το ενδεχόμενο στασιμότητας για διαφορετικούς λόγους. Ο Κώστας Μελάς στην «Εποχή» της 13ης Μαΐου προειδοποιεί: «Τα στοιχεία του ΔΝΤ είναι πραγματικά και φαίνεται να διαψεύδουν όσους είχαν επενδύσει στην αδυναμία ύπαρξης πρωτογενών πλεονασμάτων σε περίοδο ύφεσης. Η δυνατότητα αυτή υπάρχει από τη στιγμή που επικεντρώνεσαι σε αυτόν τον στόχο αδιαφορώντας για το ύψος του κόστους ευκαιρίας που επιβαρύνει την οικονομία». Ο δεύτερος, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, από την «Καθημερινή» της 19ης Μαΐου προειδοποιεί το «σύστημα»: "Ο νέος και πολύ πραγματικός φόβος είναι να κολλήσει η Ελλάδα στη... σταθερότητα. Νέα ελλείμματα δεν θα δημιουργούνται, η ισορροπία θα διατηρείται, αλλά ούτε δουλειές θα ανοίγουν, ούτε επενδύσεις θα προχωρούν».
Ο ΣΥΡΙΖΑ, εν τω μεταξύ, ακόμη και στις έως τώρα συνθήκες διαρκούς επιδείνωσης της οικονομίας, δεν έχει καταφέρει να πείσει τον κόσμο με τρόπο που να του επιτρέπει να ξεπεράσει τους φόβους του και να δεχτεί το ρίσκο μιας σκληρής διαπραγμάτευσης με τους Γερμανούς, η οποία έχει ως προϋπόθεση την ανάληψη του ρίσκου της επιστροφής στη δραχμή (έστω και αν αυτό είναι ελάχιστο). Είναι σαν να λέει ο κόσμος: «μαζί σου είμαστε, αλλά δείξε μας ότι έχεις σχέδιο, ότι έχεις τρόπο να την υποστηρίξεις τη δουλειά». Και αυτό ισχύει ακόμη και αν το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι -και πράγματι είναι- απείρως πιο επεξεργασμένο από αυτό της τρικομματικής (δηλαδή, κάνω ό,τι μου πουν και προσπαθώ να μειώσω το εργατικό κόστος για να ενισχυθεί τεχνητά η πλευρά της προσφοράς).
Τα παραπάνω συμπυκνώνονται στην ανάλυση του Γιάννη Μαυρή (Public Issue) στην «Εφημερίδα των Συντακτών» της Δευτέρας 20 Μαΐου: «Ωστόσο, η σημερινή προγραμματική και οργανωτική κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ συντηρεί την αβεβαιότητα για τις προοπτικές του».
Με απλά λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να φτιάξει πρόγραμμα διακυβέρνησης και κόμμα που να μπορεί να έρθει σε επαφή με τις μάζες και να σηκώσει κινήματα. Σε διαφορετική περίπτωση, θα παραμείνει για τον λαό ελπίδα και όχι πειστική δύναμη στην οποία θα εμπιστευτεί μια μεγάλη ανατροπή.
Όμως, εμείς δεν δουλεύουμε ως οφείλουμε για να το πετύχουμε αυτό. Παραμένει ο χώρος μας μια διελκυστίνδα με άπειρα μικρά κέντρα επιρροής, που το καθένα προσπαθεί να πετύχει επιμέρους νίκες στο να επιβάλει την άποψή του (που τις περισσότερες φορές διαφέρει ελάχιστα από των υπολοίπων). Από αυτό δεν σώζεται δυστυχώς κανείς, ούτε οι συνιστώσες, ούτε οι μικρότερες υποδιαιρέσεις τους, ούτε ο πρόεδρος, ούτε τα ιστορικά και ικανότατα στελέχη, ούτε οι νεότεροι που αποτελούν ελπίδα για το μέλλον. Για λεπτομέρειες, χάνονται άπειρες ώρες σε ζυμώσεις, με αποτέλεσμα να παραμελείται η δουλειά υποδομής στο πρόγραμμα, στη βάση του κόμματος και στην κοινωνία.
Εξάλλου, δεν θα είναι δυνατό να δουλέψουν σωστά οι «τεχνοκράτες» στο πρόγραμμα, τα πολιτικά στελέχη στη βάση και τα κινηματικά - μαζικά στελέχη στο κίνημα (ας μην παρεξηγηθεί η «αφηρημένη» διάκριση) αν δεν έχουν δοθεί οι βασικοί κατευθυντήριοι άξονες, όπως θα προκύψουν από δημοκρατική και συνθετική διαδικασία.
Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά, ίσως και επείγοντα. Ή σταματάει εδώ αυτή η συνεχής διελκυστίνδα ή η επιφυλακτικότητα του κόσμου θα μετατραπεί σιγά, σιγά σε απογοήτευση. Χρειάζεται μια γενική συμφωνία, ένα «consensus», που θα γίνει σεβαστό από όλους και θα αποτελέσει τη βάση να χτίσουμε ένα κόμμα σε άλλο επίπεδο. Οι δυνάμεις, οι ικανότητες και η εμπειρία υπάρχουν. Αυτό που χρειάζεται είναι να συνομολογηθεί ότι προέχει μια προωθητική συμφωνία.
Από Αυγή
